VERLANGEN NAAR LICHT (2e deel)
"Ik weet waarom je hier bent," bromde hij met een stem als een orkest van contrabassen.
De hertogin luisterde stomverbaasd: nog steeds hing ze ondersteboven tussen de ijswanden.
"Je wilde het poollicht zien en dat ook in je eigen woning hebben," ging de spookachtige ijsbeer verder. "Nu, ik weet hoe je eraan kunt komen."
Hij vertelde heel wat. De hertogin verstond het maar half, omdat ze draaierig en duizelig in haar hoofd was. Dat kwam vooral door de hete adem van dat verschrikkelijke beest. Het ondier blies tegen haar aan. De ijswanden begonnen te brokkelen van de hitte.
Op de sterke ademstroom van de ijsbeer zweefde de hertogin naar boven. Die arme vrouw had het ontstellend benauwd! Het leek wel of ze zou stikken... Nóg hoger ging ze. Gelukkig streek de koude buitenlucht langs haar gezicht. Gered! Ze lag languit op de vlakte van sneeuw en ijs.
Mateloos gelukkig omhelsde de hertog zijn vrouw en droeg haar, nog zwaar versuft, naar hun zeilschip. De twee lantaarns hingen aan zijn broekriem. Verbazingwekkend! Die lampen leken wel het poollicht uit te stralen!
Spoedig voer men weg; de thuisreis was begonnen.
Er woei een koude decemberwind.
In het houthakkershuis zaten vier mensen gezellig rondom de salontafel. De hertog en zijn vrouw hadden de oudjes heel wat te vertellen.
"Het was me wat aan de Noordpool," zei de hertogin. "Die geweldige beer had het over iets, wat maar nauwelijks tot me doordrong. Maar dat is wel heel vreemd, opeens weet ik wat het was. Hoor maar:
"Wilden onze olielampen het poollicht geven, wat moesten we dan in die lampen doen? Verpoederde diamanten, fijngehakt bergkristal en alle potjes verf van de beste kunstschilder in de olie mengen."
"Dan weten we het," sprak de hertog. 'We zullen een boel diamanten kopen en die tot poeder malen. Daarna gaan we op bezoek bij de beste kunstschilder en zullen al zijn potjes verf kopen."
"Jullie zullen wel heel wat te doen hebben," zei de vrouw van de houthakker. "Maar nu ga ik eens wat kaarsen aansteken. Het wordt al behoorlijk donker in de kamer."
Weldra brandden een paar knusse vlammetjes op de tafel en de wandkast.
"We gaan eens rustig nadenken over wat we gaan doen," murmelde de hertog. Zijn vrouw en hij hingen lui achterover in hun stoel.
"Ach," fluisterde de hertogin al mijmerend. "Wat is het heerlijk om in die kaarsvlammen te staren, met je ogen half dicht. Wat ik daardoor al te zien krijg... Prachtige lichtstrepen op de wand, zonnen en sterren. Allemaal glijden ze langzaam voorbij. Ik zie nog meer... Gouden koepelpaleizen, sneeuwbergen, blinkend in de zonneschijn."
Ook de hertog genoot. Hij zag prachtige fruitbomen vol vlinders. Daarna kwamen zalen, waarin de mooiste meubels stonden.
"Jullie huis zorgt voor de geweldigste verrassingen!" riep hij lachend tegen de houthakker.
"Weg met de olielampen, die poollicht geven," bromde de hertogin. "Stel je voor, altijd hier te mogen blijven..."
"Ons huis is groot genoeg voor vier mensen," antwoordde de houthakker. "Komen jullie maar gerust bij ons wonen, als je dat wilt."
Zo gebeurde het. Tijdens de werkdagen van de week verbleven de hertog en de hertogin bij de houthakker. Dan hakten ze hout in het bos of hielpen de boeren met het verzorgen van de koeien.
Elke zaterdagmorgen ging het deftige echtpaar naar hun paleis toe. De twee paarden moesten dan twee uur flink galopperen. De hertog en de hertogin regelden dan de huishouding in hun prachtige woning. Daarbij vertelden ze wat er in de nabije dorpen gedaan moest worden.
Zondagavond ging het weer op de paarden naar het geliefde huis aan de rand van het bos.
27 januari 2022
live.nlGeplaatst in de categorie: tijd
Gezelligheid
334
Geef je reactie op deze inzending: