Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Brief aan mijn dochter

Gisteren hebben we afscheid van je genomen. De aula was vol met mensen, die jou gekend hebben. Je klasgenoten waren er allemaal. De directeur van je school heeft mooi gesproken, zeiden ze. Ik heb er niets van gehoord, ik was te verdrietig. Ik kon niet huilen, ik had geen tranen meer.
Pappa keek strak voor zich uit, ik kon zien hoe moeilijk hij het had.
Er waren heel veel bloemen en lieve kaartjes.
De man, die jou heeft aangereden, was er ook. Hij zag er slecht uit, hij huilde.
Het was niet zijn schuld. Opeens was je daar en reed je met je fiets vlak voor zijn auto. Hij kon je niet ontwijken.

Lieve schat, waarom was je niet voorzichtiger, ik heb het je zo vaak gevraagd. Maar je zag nooit gevaar.

Eergisteren hadden we een herinneringsavond om je leven te herdenken.
Je vriendinnen zijn allemaal gekomen. Ze waren heel verdrietig, maar ze wilden er toch bij zijn.
Een paar weken geleden waren ze ook hier. Toen vierden we je vijftiende verjaardag. Daar moesten we allemaal aan denken.
We hadden afgesproken om deze avond iets over jou te vertellen, iets wat we met jou hadden meegemaakt.

Ik vertelde over die keer, dat we naar je oom en tante gingen. Met hun dochter, jouw nichtje, kon je goed opschieten. Het was een leuke dag. Je tante had haar best gedaan en zette ons een heerlijk diner voor.
Er was een voorgerecht, soep, hoofdgerecht en nagerecht. En dat alles voor zes personen. En natuurlijk pannen en schalen en bestek.
Na afloop van het diner moesten jij en je nichtje de afwas doen. En die was enorm! Jullie hadden daar helemaal geen zin in. Jij had een schitterend idee. Die enorme afwas werd keurig opgestapeld en in de tuin op de grond neergezet. En jullie gingen buiten spelen!
Toen je tante het ontdekte, was ze erg kwaad, want wat zouden de buren wel niet denken…
Je oom moest lachen, hij vond het een goeie mop, ik ook. Je had eerlijk verteld, dat het jouw idee was. Pappa was kwaad en wilde je straffen. Maar je nichtje kreeg geen straf en ik zorgde ervoor dat jij ook geen straf kreeg. Jullie moesten alsnog de afwas doen en dat was straf genoeg.

Je vriendinnen vonden het een heel leuk verhaal. En toen kwam de één na de ander met een verhaal. Je had op school ook van alles uitgespookt. Ik vond het heerlijk om alle verhalen over jou te horen. Het was net of je die avond bij ons was.

De oude meneer, die aan het eind van de straat woont, is hier ook geweest. Je deed wel eens een boodschap voor hem, hij loopt slecht. Hij zei, dat hij je miste.
En die mevrouw aan de overkant, die met dat hondje, mist je ook. Je ging dat hondje wel eens uitlaten, als zij ziek was.

Je was een zonnetje voor velen.

Ik denk steeds aan vroeger, toen je nog klein was. Je was een parmantige, vrolijke kleuter. Toen je opgroeide wist je precies wat je wilde en maakte dat ook goed duidelijk. Ik moest eens met je naar de dokter, omdat je last van je oren had. Je was toen een jaar of negen. Je zei tegen de dokter, dat je later ook dokter wilde worden, net als hij. Hij reageerde daar heel leuk op. Hij zei: ‘Collega, vindt u het goed, dat ik even in uw oren kijk?’ Apetrots was je toen.

Op een dag was er een circus in de stad. We gingen erheen. Toen je al die dieren zag, wist je het zeker. Later, als je groot was, zou je dierenarts worden in een circus en heel goed voor de dieren zorgen. En als ze geen zin hadden om kunstjes te doen, dan zou jij ervoor zorgen, dat ze dat niet hoefden te doen.

We hadden toen al meegemaakt dat je in de dierentuin vreselijk kwaad werd, omdat de dieren opgesloten waren. Je wilde alle dieren bevrijden. En of we nu al zeiden, dat dat niet kon, denk maar eens aan de leeuwen, die kunnen toch niet zomaar los rond lopen, niets hielp. Je vond het zo zielig, ze moesten vrij zijn. Je was gek op dieren en zou het liefst alle dieren, die je zag, mee naar huis nemen. Toen je ouder werd, begreep je wel, dat dat niet kon. Maar je liefde voor dieren is gebleven.

Wat kon ik altijd genieten van je gevoel voor humor en je zotte invallen. Pappa en ik moesten vaak om je lachen.

Elk jaar deden we op de laatste zomerdag iets leuks. Jij mocht altijd kiezen wat we zouden gaan doen.
Dit jaar koos je ervoor om een strandwandeling te maken en naar de zonsondergang te kijken. Het was mooi weer, de zon scheen.
Je hield van de weidsheid van de zee. En van de prachtige kleuren van de ondergaande zon. De horizon fascineerde je. Je verzon de mooiste verhalen over dat wat we achter de horizon zouden kunnen zien.
Pappa en ik genoten van het prachtige schouwspel, maar ook van jouw enthousiasme.

Lieverd, ik zou nog uren kunnen doorgaan met mijn herinneringen aan jou.
Het is mooi en schrijnend tegelijk. Want dat is alles wat we nog van je hebben, alleen herinneringen. We zullen verder moeten met een leven zonder jou.
We missen je zo verschrikkelijk.

Mamma

Schrijver: Ineke Dijkhuis
19 november 2022


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.3 met 9 stemmen 267



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Ineke Dijkhuis
Datum:
26 november 2022
Bedankt voor je reactie, Richard.
Er was een foto-schrijfwedstrijd. Op de foto was een schrijvende vrouw te zien.
N.a.v. die foto heb ik dit verhaal geschreven.
Naam:
Richard Bahl
Datum:
26 november 2022
Toch een tikje wonderlijk dit ontroerende verhaal. Meestal is de waardering voor dit type gevoelige bijdragen hoog. Maar om nu dan te 'verklappen' dat het eigenlijk fictie is, hoe inlevend ook, komt op mij even vreemd over. Aan de andere kant: schrijven alsof het je zelf overkomt mag best. Toch?
Naam:
Ineke Dijkhuis
Datum:
21 november 2022
Dankjewel voor je prachtige reactie, Marja!
Maar ik wil even iets vertellen.
Dit verhaal is niet autobiografisch.
Ik heb het ingestuurd als verhaal.
Ik heb geen kinderen. Maar ik kan me voorstellen hoe vreselijk het moet zijn om je dochter op die manier te verliezen.
Toen ik dit verhaal schreef, dacht ik aan alle ouders, die ooit een kind door een ongeluk zijn verloren.
Naam:
Marja Raadt
Datum:
20 november 2022
Ontroerende brief van een liefhebbende moeder aan haar zo jong overleden dochter. Wat een prachtmeid moet het geweest zijn. Wat een gemis. Hoe hard en meedogenloos kan het leven toeslaan...
Bewonderenswaardig hoe Ineke haar emoties weet te benoemen: een monumentje voor haar dochter.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)