Woorden vangen

Alleen wanneer mijn emotie stroomt, stroomt mijn inspiratie. Alleen wanneer ik helderheid nodig heb, kan ik schrijven. Mijn woorden vragen het papier, dat altijd schenken zal. Er ontstaat een compositie. Ineens weet ik wat klopt. Lading wordt gevangen, gevoel getoond. Besloten en bevroren in die enige combinatie mogelijk. Pijnlijk tastbaar.

De woorden die jij tegen me sprak, zijn er ook nog. Niet gevangen door papier, maar vrij in de ruimte.

Ik zie een dimensie waarin woorden vast te pakken zijn. Ze echoën om ons heen. Dansen en vervormen als vloeiende bellen astronautenvoeding in gewichtloze omstandigheden. Vanuit die andere dimensie vertragen en verzwaren woorden de lucht die jij en ik, hier en nu, inademen.

Het is raam open, er waait ook een frisse wind. De vraag is of het genoeg is de echo te laten verstommen en alle woorden te vangen? Gooien we nog nieuwe in de put? Kunnen we zelf nog dansen in de wind?

Liefde Woorden Echo Schrijven Vragen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 10 stemmen 409