TE LANG GEWACHT

Soms bekruipt of overvalt je het gevoel van en NU moet ik echt even informeren naar hoe de zaken staan, want daar heb ik te lang mee gewacht. Dat laatste overkwam mij tijdens een ommetje door een woonwijk.
Ik wist niet precies waar ze woonde; het hondenbaasje ik meen Marijke, met wie ik vaak opliep in het verleden, maar wel dat ze ongeneeslijk ziek was. Dat had ze me verteld toen ik haar sterk vermagerd en met een pruik tegenkwam bij het winkelcentrum en wel drie keer goed moest kijken of ze het was. Pas toen ze vroeg of ik L. was; het pseudoniem waaronder zij me kende, wisselden we een en ander uit. Toen ik langs het huis van R. liep, wiens vrouw zeven jaar geleden aan de gevreesde ziekte overleed, belde ik na enige aarzeling bij hem aan. Misschien wist hij haar huisnummer wel.
R. opende de deur en ik zei dat ik hem iets wilde vragen. Hij zwaaide de deur uitnodigend open en vroeg of ik soms even binnen wilde komen. Daar maakte hij drie dwaze sprongen in de lucht en riep: ‘ Hoera, hoera visite!.’ Daarna ving het gesprek aan. Koetjes en kalfjes sprongen spreekwoordelijk door een lentewei die zo vroeg in maart al werd aangekondigd. Ja een nieuwe partner zou hij wel fijn vinden. Er werd wel smachtend naar hem gekeken door alleenstaande vrouwelijke buurtbewoners, maar dat stootte hem juist af!
Ik wees hem op het fenomeen koffiekornuiten dat onlangs door Welzijn Ouderen was opgericht, zou dat hem niet lijken, nu hij sinds zijn laatste zoon uit huis ging zich erg eenzaam voelde? Nee, het moest toch echt een beetje klikken met iemand, wilde hij daar een gesprek mee voeren. Ik liet het maar zo. Hij was begonnen met herinneringen opschrijven op zijn 68e, voor zijn kinderen en kleinkinderen, Oh en hij had eindelijk eens nieuwe schoenen kunnen kopen nu hij wat ruimer in zijn geld zat, omdat het huis was afgelost. Ik keek naar de enorme voeten van deze twee meter lange vent en complimenteerde hem daarna met zijn nieuwe schoenen en nieuwe, vlotte bril.
Toen vroeg ik naar het baasje van Max, kende hij haar ook en wist hij haar huisnummer? Marijke van Max; dat leuke zwart-witte hondje. Ze was al enkele jaren weduwe en erg ziek, dat had ze me verteld. Hij moest even nadenken, Oh ja, had ze niet een wat nasale stem?
‘Joh,' zei hij, ‘toevallig hoorde ik gisteren van iemand uit de buurt met wie ik ook wel eens praat, dat ze vorige week naar een begrafenis was geweest van een buur met een hondje dat Max heette. Bij verdere navraag bleek het om de teraardebestelling van Marijke te gaan. Te laat en had ik maar eerder schoten door me heen. Ik was er niet eerder aan toegekomen, ik wilde wel maar de tijd was nog niet rijp. Zij had altijd de boot afgehouden nadat ik een paar keer voorstelde eens langs te komen na de dood van haar man. Het heeft zo moeten zijn dacht ik en nam afscheid van R. Dat er weer een leeftijds- en lotgenoot was weggevallen, maakte me nog meer bewust van het kleine zwarte vogeltje op ieders schouder, dat het niet kan nalaten zonder onderscheid des persoons in ons oor te tsjilpen dat het leven voor iedereen, zomaar ineens afgelopen kan zijn. Ongeneeslijke ziekte of niet.

Schrijver: Anneke Haasnoot
18 maart 2023

annekehaasnoothotmail.com

Biografie van deze schrijver

laat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 302