SCHAPPELIJKE STUWING
Het mussenechtpaar Albert en Wietske woonde in een mooi, groot plantsoen aan de rand van de stad. Luid tsjilpend sprongen ze tussen de struiken, vulden hun maagjes met allerlei zaden.
Toch waren ze droef. Wietske kreeg nooit eieren zoals andere vrouwtjesmussen.
"Nu, we kunnen toch van ons leven genieten en met alle vogeltjes spelen," probeerde Albert te troosten.
Maar op een dag vonden ze in het gras een ei.
"O, dat is vast van een koekoek," zei Wietske. "Laten wij daar voor zorgen, want zelf krijgen wij geen jongen."
"Duwen maar!" riep Albert. Moeizaam schoven ze het ei voort, want het was veel zwaarder dan een mussenei.
"Kom aan," bemoedigde Wietske. "Het valt niet mee, maar als onze stemming schappelijk blijft, zal het lukken. Ons stuwen is een edele bezigheid, die beloond zal worden."
Tenslotte werd het ei tussen heel dichte struiken gelegd. Het zou toch niet lukken om het in een boom te krijgen. Wel werd het bedekt met dorre bladeren om warm te blijven. Dagen lang was het geduldig wachten.
Eindelijk kwam er een snaveltje naar buiten.
"Onze kleine koekoek laat zich zien!" juichte Wietske
"Zeker," antwoordde Albert. "Wij hoeven gelukkig voor hem alleen te zorgen. Geen narigheid dat hij kleinere vogeltjes weg zal duwen, zoals meestal gebeurt bij mussen, die een koekoek grootbrengen."
Het ei was helemaal gebroken. Tussen de stukken lag een kaal kuikentje. Allesbehalve een koekoeksjong!
"Nee maar, ons kleintje!" schalde een luide stem.
Albert en Wietske schrokken zich wild van de fazant, die naast hen stond. Stomverbaasd luisterden ze naar zijn verhaal.
"Mijn vrouw en ik waren enkele weken geleden hier. Opeens viel er een ei uit haar lichaam. We konden het niet mee nemen, want een paar jongens joegen ons op.'
"Ach, wij wilden zo graag een kleintje grootbrengen," jammerde Wietske. "Zelf krijgen wij nooit eieren."
"Kom maar mee naar ons weiland," stelde de vriendelijke fazant voor. Hij pakte het kuikentje met zijn snavel op, liep het plantsoen uit, gevolgd door de mussen.
"Meneer de fazant, we kunnen u moeilijk bijhouden," klaagde Albert. "Wilt u wat schappelijker voortgaan?"
De vogel liep langzamer. Spoedig waren ze in de wei, waar de fazanten woonden.
Moeder fazant warmde drie kleintjes met haar veren. "O, gelukkig. Mijn verloren kuikentje is terecht."
Albert en Wietske hebben ook nooit eitjes gekregen. Maar tot hun grote geluk mochten ze alle fazanten die in de grote wei woonden, helpen met het uitbroeden van hun eieren en hun kuikens te voeden.
4 april 2023
live.nlGeplaatst in de categorie: dieren
Vogels
75
Geef je reactie op deze inzending: