Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De mysterieuze verdwijning in Zalk

Pal voor de Sint-Nicolaaskerk aan het Kerkplein 22 in Zalk staat het 15 meter hoge, bronzen standbeeld van de wereldberoemde kruidenvrouw Klaasje Rotstein-van den Brink, gemaakt door Martin Mayer. Ondanks de protesten van de omwonenden is het grote standbeeld er gewoon gekomen, omdat de burgemeester van Zalk zat te springen om een nieuwe, in het oog springende, toeristische attraktie. Dat het beeld meteen in de eerste nacht na de openingsceremonie met hakenkruizen is beklad, heeft de pret bij de gemeenteraad niet doen kelderen, mede doordat het al gauw duidelijk was wie dat had gedaan. De stokoude meneer Arnold Proper, die in de Tweede Wereldoorlog nog in het verzet heeft gezeten, werd de volgende dag meteen gearresteerd en in het cachot te Zwolle gezet. Hij had er in zijn zelf rondgebrachte pamfletten namelijk geen geheim van gemaakt, dat hij de gemeenteraad net zo overheersend als de nazi's vindt en dat die kruidenmengsels van Klaasje hem bijna het leven hebben gekost. Hij had er echt geen zin in om de laatste tijd van zijn leven tegen een monsterlijk groot beeld van die praatjes makende kwakzalfster aan te moeten kijken. De politie vond de verf, waarmee hij de hakenkruizen had geschilderd, achter in zijn bouwvallige schuur. Er lagen zelfs nog stukken papier met proefhakenkruizen. Na één nacht in het cachot mocht Arnold weer naar zijn woning, maar hij moest wel de schoonmaak van het beeld betalen en verder beloven met zijn oude tengels van het pronkstuk af te blijven. Van die ene nacht in het cachot was de oude man zo geschrokken, dat hij wekenlang zijn huis niet meer uit durfde. Zodra hij zich weer op straat durfde tonen, was het eerste wat hij deed een grote bos bloemen kopen en die voor het standbeeld van Klaasje leggen. Na die openlijke bekering is hij een soort Klazien uut Zalk Museum begonnen met al haar boeken, zoveel mogelijk foto's uit oude tijdschriften, een heus kruidenwinkeltje en zelfontworpen mini-beeldjes van Klazien, die inmiddels bij de toeristen zeer in trek zijn. 'Sommigen zijn in de Heer, maar ik ben in Klazien!', zegt hij nu regelmatig. Hij verkoopt verder o.a. sleutelhangers, kaarsen, ansichtkaarten, fietsvlaggetjes, stickers, puzzels, T-shirts, wandtegeltjes en servies. Allemaal met de afbeelding of met een pakkende tekst van Klazien uut Zalk. Niemand was dan ook erg verbaasd, dat Arnold op de dag voor de eerstvolgende Koningsdag uit handen van een trotse burgemeester een lintje van de koning kreeg.

De Hervormden van de Sint-Joriskerk moesten er natuurlijk wel wat aan wennen, dat zij na iedere kerkdienst tegen de reusachtige kont van Klaasje aan moeten kijken. Dominee Diederik Bentinck heeft nog geprobeerd om het hele standbeeld 180 graden te laten draaien, maar de gemeenteraad wilde van geen wijken en afwijken weten. 'De protestanten hebben de Jezus-, Maria- en heiligenbeelden natuurlijk niet verwijderd om er zo'n monsterlijk beeld van Klazien voor in de plaats te krijgen!', schreeuwde dominee Bentinck van zijn kansel, 'maar als zij naar de kerk kijkt, dan lijkt het alsof zij een kerkgangster is, dus laten we die kuttekop maar gewoon zo staan! We zien haar maar als een aandachtstrekker, die naar onze kerk verwijst!'. 'Zei hij nou 'kuttekop'?', smoeste Kobus Krop tegen zijn vrouw, 'Weet je wat? ik zal dat eens aan Arnold gaan vertellen, dan kan die mooi hakenkruizen op de pastorie gaan schilderen!'. 'Als je het maar laat!', antwoordde zijn blozende vrouw Hanneke. 'Een grapje, lekkere zeug van me!', smoeste hij maar gauw terug. Ze kneep hem in zijn kruis en knorde een beetje. Dat spannende ritueel doet zij sindsdien iedere zondagochtend. In de Nederlands Gereformeerde Kerk aan de Burgemeester Van Vleutenstraat 18 heeft men geen last van een standbeeld en gaat het hypnotiserende effect van de voorspelbare kerkdiensten kabbelend verder. Dominee Floris Bakker steekt ver boven het veel te kleine preekgestoelte uit, maar hij houdt zijn houding eerbiedig in de plooi. Het eeuwige leven er al, maar hij doet alsof het afgesmeekt moet worden. Hij creëert ongezonde angsten, hallucinaties en schizofrene denkbeelden met zijn oeverloze gezwam en herhalende gezeik. Hij splijt juist het hemelse van het aardse. Het is dode retoriek. Het stinkt naar onbeweeglijkheid. Het mist echte bezieling. Het weigert de Heilige Geest binnen te laten. Pal naast de preekstoel hangt een flatscreen-tv, aan de preekstoel vastgeplakt, als een verlengstuk. 'You have only one vision, television!', zei Bono van U2. De vastgeroeste visie van dominee Bakker op het Evangelieverhaal is net zoiets. Het raakt kant noch wal. Het is steeds hetzelfde blablabla zonder enige vorm van ware bezieling. Hij verkondigt een dood geloof met een morsdode leer. 'Zoals ik vroeger iedere maandagochtend voor juf Saar van Vloten psalmen en gezangen uit mijn hoofd moet opzeggen!', denkt Willem van Lauwick, die met een depressieve blik naar de zwarte collectezakken in het houten rek zit te staren. Willem zou het liefste stiekem de tv aanklikken en keihard 'Come As You Are' van Nirvana opzetten. Of om lekker te shockeren 'Highway To Hell' van AC/DC. Hij heeft er zin in om die lullige vaas met bloemen, die voor de preekstoel staat, door een raam te flikkeren. Hij verlangt naar zijn lievelingsvriendin Nora Ritmeester, die in de Sint-Nicolaaskerk zit en vast en zeker net zoveel naar hem verlangt.

Willem krijgt ineens de kolder in zijn kop en hij springt als een wild paard omhoog. 'Leugens!', krijst hij, 'het enige wat ik hier iedere zondag weer hoor, zijn klinkklare leugens!'. Alle gemeenteleden zetten grote ogen op en kijken verschrikt naar dominee Bakker, want die zal daar toch iets aan moeten doen. Dominee Bakker maakt een sussend gebaar met zijn handen en hij houdt zijn wijsvinger voor zijn mond. 'Dat is het nu precies, de waarheid moet verzwegen worden!', krijst Willem verder, 'jullie zijn allemaal laffe slaven van een vastgeroest systeem!'. 'Ga anders even buiten afkoelen, beste Willem!', zegt dominee Bakker nu. 'Ja natuurlijk, want het wordt je nu te heet onder jouw voeten, hé armzalige bangerik met je goddeloze volksverlakkerij!', schreeuwt Willem, terwijl hij in het gangpad zijn vuisten balt en met afschuw op de grond spuugt. 'Stommelingen zijn jullie, misselijkmakende stommelingen!', schreeuwt hij nog bij de uitgang. In de Sint-Nicolaaskerk gebeurt tegelijkertijd iets dergelijks met Nora Ritmeester, die midden in de preek van dominee Bentinck van haar plaats opstaat en begint te brullen als een aap. De ouderlingen en diakenen, die zijdelings van de preekstoel zitten, kijken in koor met woeste kijkers naar Nora, die steeds harder begint te brullen. 'Een dominee die de wijze vrouw Klazien een kuttekop noemt, is het niet waard om hier nog langer de vrome prediker uit te hangen!', roept Nora, 'die kan maar beter zo snel mogelijk ophoepelen!'. 'Nou, kindje, volgens mij kun jij maar het beste ophoepelen!', zegt de deftige barones Ellen van Pallandt ineens. 'Jou wordt niets gevraagd, trut, of zal ik jouw broeders en zusters eens vertellen welke notabelen jij allemaal tussen jou benen hebt gehad?', reageert Nora scherpzinnig. 'Deze van de roomsen gestolen kerk mag wat mij betreft vandaag nog branden in de hel van jullie kwade snertkoppen!', schreeuwt Nora, 'ga er maar lekker samen mee ten onder!'. Daarna neemt zij een flinke aanloop en springt zij naar een koperen kroonluchter, waar zij soepel aan begint te slingeren. Als Tarzan aan de lianen slingert zij van kroonluchter naar kroonluchter en met de laatste slingerlamp slingert zij naar het orgel. De organist Jeroen Kwispel pist in zijn nette, zondagse broek, zodra hij Nora op zich af ziet komen. 'Speel maar 'The End' van Jim Morrison, kwezel!', zegt ze tegen hem en daarna snelt ze de kerk uit. Buiten vliegt Willem haar in de armen en kussen ze elkaar heftig op de mond. Beiden kleden zich spontaan uit en eenmaal naakt dansen ze rondom het beeld van Klazien. Ze maken oergeluiden en ze hebben de grootste lol. Arnold Proper, die net voorbij wandelt, blijft staan en roept: 'Goed zo, jongelui, dit is precies wat wij nodig hebben!'. Hij steekt zijn wandelstok omhoog en hij legt het loodje, maar Willem en Nora zien dat niet, zij gaan helemaal op in hun rituele oerdans en daarna gaan zij hand in hand huppelend via het Laarzenpad naar het Zalkerbos. Wat er daar met hen gebeurt, weet niemand en zal niemand ooit ontdekken.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
25 april 2023


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 1 stemmen 62



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)