Zaterdagavond

In de jaren vijftig was ik een kind en waren de zaterdagen de fijnste dagen van de week. Je moest toen op zaterdagmorgen nog naar school. Maar vanaf de middag begon het zaterdagfeest. Als de school uitging om twaalf uur stond er iemand van het Leger des Heils briefjes uit te delen. Daarop stond welke film er in hun gebouw gedraaid werd op zaterdagmiddag. Volgens mij kostte dat toen een kwartje. De films, die er gedraaid werden, waren o.a. De Dikke en de Dunne (Stan Laurel en Oliver Hardy) en veel tekenfilms. In de pauze kreeg je een lolly.

Het gebouw heette De Toorts en stond aan een gracht in Amsterdam. Er was een heel steile trap. Ik weet nog hoe streng ze waren, kleine groepjes kinderen tegelijk mochten die trap op, zodat er geen ongelukken konden gebeuren. Het was altijd een gedrang om de beste plaatsen te bemachtigen. Maar dat hielp de haantjes de voorsten niet. Want in de zaal werden de kleine kinderen, die achterin terecht waren gekomen, naar voren gehaald en de grotere kinderen moesten naar achteren. Als daar commentaar op kwam, werd er geen film gedraaid. Niet eerder pas als iedereen rustig was. En rustig werden ze, iedereen wilde de film zien.

En dan kwam de heerlijke zaterdagavond. Ik mocht langer opblijven, we luisterden naar de radio en ik kreeg een schoteltje met lekkers. Een toffeereep, een paar likkoekjes en een paar snoepjes of dropjes. Dat doe ik nog steeds. ’s Avonds bij de televisie neem ik een schoteltje met een koekje, een paar dropjes en een koetjesreep. Alleen doe ik dat nu elke avond, als kind hoorde het alleen bij de zaterdagavond.

zaterdagavond nostalgie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 19