Metamorphosen

`Zo te zien komt de muziek wel binnen. Bekend stuk?'
De vrouw schudt haar hoofd waarop de man van wal steekt.
'Het zijn flarden uit Metamorphosen van Richard Strauss. De creativiteit van de componist leek opgedroogd na zijn verbanning naar Zwitserland, omdat hij had gesympathiseerd met de nazi’s, maar in Vier Letzte Lieder en Metamorphosen voor strijkers hervond hij zichzelf.’

De vrouw met de fantastische kuiten met onder haar hoede de viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten beseft na het ongevraagde mini-college dat ze met een kenner van doen heeft. Niet verwonderlijk bij alle klanken die er uit de ogenschijnlijk rustige Where opborrelen. Aan het oppervlak ruisen strijkers en dieper moet het kunnen schallen van het koper, terwijl de pauken nog ergens tussen de vissen roffelen; het moet daar zijn zoals ze het gewoonlijk kalme riviertje niet kent.
Het kan niet anders of de man, die naast haar staat uit te druipen met zijn tot tattoo-sleeve bewerkte arm heeft de muziek uit de Where losgemaakt.

`Het klinkt nogal zwaar, maar ik vind het wel mooi. Knap om het aan de hand van die paar fragmenten thuis te kunnen brengen. Ik zal het onthouden, Metamorphosen van Strauss. Bedankt‘.

De man ziet de keukentafel voor zich met het geijkte schrijfblok waarin zijn muzikale tip zomaar zou kunnen belanden en vanwaar hij haar voorover gebogen sjokkend in haar sjofele blauwe jas van wandelingen met de bordercollie had zien terugkeren, altijd ernaar uitkijkend dat ze weer over de drempel zou stappen.

'Let wel: van Richard Strauss en niet van de gebruikelijke Johann.'

De vrouw met de magnifieke kuiten keert zich naar de zwemmer om hem wat beter te kunnen bekijken waarbij haar aandacht vooral uitgaat naar de arm waarop te midden van de gebruikelijke versieringen een strohalm getatoeëerd is.

Hij ziet haar vragende blik en spreidt zijn vingers over de afbeelding.

`Een aandenken aan jou, maar niet omdat je mijn laatste strohalm was,' zegt hij met een glimlach.
`Je herinnert je vast nog wel het eeuwige strootje tussen mijn lippen dat je verfoeide, omdat je vond dat het voor gemakzucht stond. Je had gelijk, ik heb de kantjes er aanvankelijk vanaf gelopen, maar ben aan je verknocht geraakt en deed mijn best voor je. Bij mij moet je op mijn tattoo na van de stroman niets meer terug kunnen vinden. Tijd voor een nieuwe inscriptie misschien?'

De vrouw met de formidabele kuiten is even van haar stuk gebracht, terwijl haar viervoeter bij de zwemmer naast vislucht een van vroeger bekend geurtje heeft opgesnoven en kwispelstaartend tegen hem opspringt.

'Kafka zijn neus werkt als altijd feilloos. Eerlijk is eerlijk, ik ben er met open ogen in getuind. Je gedaanteverwisseling is volmaakt. Ook je muzikale introductie heeft geen belletje doen rinkelen, maar als je denkt dat ik het leuk vind dat je stiekem de tijden van mijn wandelingen met de hond hebt bijgehouden om hier als nieuw voor me op te kunnen duiken, heb je het mis', pareert ze de aanhankelijkheid van haar gerecyclede oude vlam en met een vinnige ruk aan de lijn roept ze de hijgerige viervoeter tot de orde.

De zon lijkt plots te worden afgeschermd; alsof het nabije crematorium een rooklast van honderd gesneuvelde inwoners in een keer heeft prijsgegeven.

Hoog in de lucht is er iets te zien … stukjes koolstof lijken het, afgebladderde schors naar omhoog genomen door een windhoos en nu weer op zoek naar houvast op aarde? Zwarte vlinders met lome vleugelslag? Het moet nog maar wat verder neerdalen. Het zonlicht is bij de verduistering nog altijd fel genoeg om te kunnen beletten vast te stellen wat daar nu precies richting aarde zweeft. Of …?

Een neerdalend flard spot met de zwaartekracht. Ondanks het brede oppervlak dat zweven zou moeten dicteren boort het zich door de onderste luchtlaag en valt voor hen neer. De vrouw met de oogverblindende kuiten met onder haar hoede de meest energieke aller honden raapt het stukje op en ruikt aan het geblakerd uiterlijk en inderdaad met een geur van verkoling, maar op een of andere manier kraakhelder daterend van oude tijden, de prille bloedsomloop van de aarde. Het is een breekbaar en knisperend materiaal, dat qua aanvoelen van vlindervleugels gemaakt zou kunnen zijn maar daarvan zou in hun fragiliteit na verbranden niets resteren.

Raadselachtig.

Het zwarte vlak laat op haar aanraking woorden oplichten alsof een onzichtbaar gemaakt handschrift na met de juiste vloeistof te zijn behandeld zijn geheimen prijsgeeft.
Een volgend fragment heeft de reis naar aarde voltooid en geeft door haar opgepakt zich op dezelfde manier bloot.
Nog een deeltje daalt neer en onthult de fluorescerende tekst totdat het laatste opvlamt in haar handpalm en het ontluisterende zinnetje er eenmaal herschikt volledig staat:

`Als je nog met anderen wilt flirten, doe me een lol en ga weg'.

De geliefde van weleer had zich niet herkend in die door een gebroken pols met de niet-schrijfhand beverig neergekrabbelde beschuldiging, zoals destijds door haar voor hem op de keukentafel achtergelaten. Hij had zich voorgenomen haar vanwege haar blessure zo goed mogelijk bij te staan en in de veronderstelling dat het om een boodschappenlijstje ging, daar in gedachten al tijd voor uitgetrokken.

`Die woorden zal ik nooit vergeten.'

De vrouw met de goddelijke kuiten blaast het koolstof nonchalant van haar hand.

'Oude koeien’, bitst ze met uitdagend bij haar wegrennend in de hoop dat het balletje eindelijk gelanceerd wordt, de van de lijn bevrijde onstuimigste aller honden.

'In het laatste scenario was mijn briefje volgens jou - of de stroman zoals je je oude `ik' noemt - als ik het me goed herinner een uit de verkeerde poriën van de goden van de onderwereld geperst epistel. Zullen we het daar nu maar op houden? Dit verhaal heb je op zoveel manieren opgedist en wanneer dat boek over ons er komt, kan het er heus maar één keer in …’

`Trouwens', besluit ze meedogenloos, 'ik heb een nieuwe vrijer dus wil je je vergapen aan mijn Hennie-Kuiper-kuiten, ga je gang, maar boven de knieschijf kom je niet!'

En zwiept het balletje weg vanuit de mooi geheelde pols tot geluk van de viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten die gemaakt lijkt om voort te jakkeren tot het einde der tijden.

... In aanvulling op mijn gedicht `De veerman (verlaten plichtsbesef)', te lezen op www.gedichten.nl ...

Zie ook: http://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 1 april 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

Muziek bordercollie rivier liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 5 stemmen 1.719