Ben 11. Probeer Lourdes eens

De lezer hoefde geen gediplomeerde detective te zijn om al vroeg in dit verhaal te vermoeden dat Anton en zijn hospita het goed met elkaar konden vinden. Daar werd in de vertelling niet geheimzinnig over gedaan. Dus de Hercule Poirots onder de lezers kunnen hun vergrootglas weer opbergen. Een niet bestaand raadsel is zonet opgelost.

Het verhaal gaat eigenlijk over iets heel anders: Antons glorieuze wip is één; de schade, die zwijgcultuur teweeg brengt, is twee. Dat blijkt bij de confrontatie tussen drie stellen, die iets zijn van het onlangs geboren mismaakte wezentje. Is zes personen onoverzichtelijk? Ja, maar ik kan er niet minder van maken, want dan doe ik de werkelijkheid geweld aan. Fictie is leuk, maar soms is authenticiteit beter. Dus blijft het in dit verhaal dringen van personen.

Dit gebeurde in de kantine van het mortuarium:
De zes nabestaanden van "het wezen" kregen voor het allereerst openheid over hun familiale samenhang. Anton en Els, die elkaar voor het eerst naar vele jaren zagen, hadden al die tijd hun slippertje in hun jeugdjaren verborgen gehouden. Een aangrijpende gedachte is dat de vier andere aanwezigen geen idee hadden dat ze over en weer met elkaar verbonden waren. De geboorte van een monstruositeit had flink wat overhoop gehaald. Om de aandacht af te leiden van een precair onderwerp, namelijk hijzelf, vroeg Anton langs zijn neus weg aan Els en Rob: “Hebben jullie toentertijd nooit eens gedacht aan een bedevaart naar Lourdes?”.

Dat leidde aan tafel tot een discussie over de wenselijkheid van Goddelijk ingrijpen om zwanger te worden. Niet alleen leidde dat af, het werd een dankbare aanleiding voor het volgende verhaal binnen een verhaal. Een kaderverhaal heb ik altijd al eens willen doen, maar ja... gebrek aan inspiratie. De vaak genoemde verteller Ben is gelukkig een inspirerende bron.

In de 50'er jaren gingen katholieken die ziek, zwak of misselijk waren genezing zoeken bij de Heilige Maagd Maria. Die hing ergens uit in de kalkrotsen van het Franse plaatsje Lourdes. Over wonderbaarlijke genezingen en opleving van de vruchtbaarheid hoorde je goede dingen. Pastoor Tampeloeris van de Heilige Zebedeuskerk organiseerde bedevaarten naar Lourdes. De beoordelingen over de pastoor waren minstens vier sterren waard. Ook moedigde hij, gevolg gevend aan de geloofsregels, zijn parochianen aan zich te vermeerderen. Stond er niet in het Goede Boek geschreven "Gaat heen en vermenigvuldigt u"? Jaarlijkse uitstapjes naar Lourdes waren een soort extra service van de parochie. Pelgrimage was in het rijke Roomse Leven van die tijd een welkome religieuze belevenis. Men ging als groep op pad, stichtelijke liederen zingend. Ook op zichzelf gezonde vrouwen die maar niet zwanger werden gingen hoopvol ter bedevaart. Hielp het niet, kwaad kon het ook niet en je hield er een uitstapje aan over. Zucht... Waar is die tijd gebleven?.

De gebedskaravaan van gelovigen werd toen de pastoor het vanwege zijn leeftijd wat kalmer aan moest doen begeleid door de enthousiaste kapelaan Jeroom Deswaffelaere. Er werd onder zijn bezielende leiding stevig gebeden in die grotten van Lourdes. Meermalen kwamen vrouwen in gezegende toestand terug uit die grotten. Bij sommigen sloeg die gebedskuur helaas niet aan, maar die kwamen dan toch wel met rode koontjes uit die spelonken tevoorschijn gestrompeld. En als een soort troostprijs bleken ze soms wel genezen te zijn van zadelpijn, voetschimmel of intieme ongemakken. Rob en Els verklaarden dat ze wel eens aan Lourdes hadden gedacht, maar door die tussendoorse creatie van Emma kwam dat niet meer aan de orde.

Anton memoreerde Lourdes om de aandacht af te leiden van vragen rond Els' verrassende zwangerschap. Pas nu, na 30 jaren, werd het voor hem duidelijk dat Emma, die smakelijke vriendin van zoon Jaap, zijn natuurlijke dochter was. Hij had haar, zij het onbewust, als een soort koekoeksjong gedropt in het warme nest van Rob en Els. Anton heeft dat nooit geweten. Evenmin wist Emma’s vader Rob dat. Die was apetrots op (wat hij dacht) zijn dochter! Moeder (Els) wist het heel goed en hield haar mond.

In deze familie laat je bepaalde onderwerpen buiten beschouwing. Anton zweeg als het graf, zijn vrouw Corrie wist van niks, Emma's moeder Els zweeg. Emma en Jaap hadden uit deze gespreksronde inmiddels gedestilleerd; dat ze broer en zus waren, informatie, die haast te zwaar was om te dragen.

Zoals gebruikelijk in de familie werd angstvallig vermeden dat iemand dat zou vernemen. Het was daarom uitkijken en oppassen voor dat kloteneefje Ben. Die pukkelige puber was inmiddels oud genoeg om door te hebben wat er was gerommeld. Hij was in staat om in zijn schoolkrantje de boel te verlullen.

Eveneens gebruikelijk in de familie "deden ze dat voor de kinderen". Dat is precies wat ik bij wijze van waarschuwing in diverse teksten op het internet plaatste. Naar aanleiding daarvan kreeg ik dat veel besproken lachwekkende proces aan mijn reet gehangen. Dat toont aan dat je in dit land wel degelijk moet uitkijken wat je op het internet plaatst. Op het internet kun je de vreselijkste onzin en beledigingen uitkramen, maar je moet oppassen met de pijnlijke waarheid te beschrijven.

De anekdote over Anton gaat als een nachtkaars uit. Een sluitende afronding blijft uit. Die was er namelijk niet en die is in deze familie ook nooit gekomen. Anton demonstreerde (en dat zou wel eens erfelijk kunnen zijn) dat je bij de vreselijkste voorvallen moet doen alsof je neus bloedt. De vreselijkste dingen zijn dan namelijk zogenaamd niet gebeurd! Omerta in de polders: de rest van de clan wordt verondersteld te zwijgen. De enkeling die wel zijn mond voorbij praat kan het schudden. Nou, die kennen we dus: Ben. Rare Ben, nare Ben. Malle Ben met zijn ergens diep weggestopte griezel-gen hangt ondertussen de spermadonor uit.

Deze Ben-serie gaat door, want zoals u weet heb ik gepland tot aflevering Ben 100+. Die boef is een onuitputtelijke bron van verbazingwekkende verhalen. Dat Ben niet voor vol wordt aangezien is nu een voordeel. Niemand is er op verdacht dat hij de boel goed in de gaten heeft. We pikken de draad op in Ben 11 waarin ik onderzoek wat er in godsnaam in die Lidl-tas, die hij strak tegen zich aangedrukt houdt, zit.

Zie vervolg: Ben 12. Voorlopige werktitel “Een hard hoofd erin hebben?“

erfelijkheid inteelt verzwijgen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 37