Digirisolo

IK HAAT DIT LAND !

Hij staarde wezenloos naar het scherm van zijn toestel, sloot het hoesje en gooide het in een boog naar het andere eind van de zetel. Het was hem een raadsel hoe hij er in geslaagd was zijn volledige pakket mobiele data even voorbij halverwege de maand al opgebruikt te hebben.

INFO: DE POT MOBIELE DATA IS OP. JE KAN NIET MEER MOBIEL SURFEN, OOK FREE G DATA GEBRUIKEN, GAAT NIET MEER. OPNIEUW EEN VOLLE POT OP 01/01.

Hij stond op, liep naar de koelkast, nam een fles water, schonk zich een glas uit, dronk het in één teug leeg, vulde het nogmaals en keerde ermee naar de zetel terug.
En het is hier veel te warm!
Tegen beter weten in controleerde hij nogmaals zijn gsm… Geen verbinding en dat betekende: geen contact met de buitenwereld en in het bijzonder: geen contact met Leonie. Hij miste haar nu al en hij was nog maar drie dagen geleden aangekomen in deze uithoek. Hij haatte dit land én hij haatte de andere bandleden.
Het had natuurlijk zeer aantrekkelijk geklonken: een tournee van drie weken door Australië en Nieuw-Zeeland (én de eindejaarperiode op het andere halfrond doorbrengen – hij keek er naar uit om met een kerstmuts op het strand te zitten) en vervolgens twee weken Japan en Zuid-Korea, daarna de Amerikaanse west- en oostkust, maar daar waren nog maar enkele data van vastgelegd. De band was met zijn vierde album klaar om de wereld te veroveren. De critici vonden hun nummers weliswaar meer gepolijst dan het vroegere werk en beweerden dat de groep commerciële toegevingen had gedaan. De bandleden zelf verklaarden dat ze hun idealen trouw waren gebleven en gegroeid waren. Gelukkig zagen de fans van het eerste uur dat ook zo en waren ze loyaal gebleven. In hun thuisland speelden ze nog steeds in dezelfde kleinere zalen waar de fans hen bijna konden aanraken en niet in grote stadions voor een veelvoud aan toeschouwers. Maar voortaan speelden ze er niet één keer, maar tot wel een hele week na elkaar.
De internationale pers had hen al een tijdje in de gaten, maar die ene dikke hit op het laatste album was de aanzet om hen mondiaal te lanceren en deze mini-wereldtournee was meteen een grote, maar logische stap.
Dat hij hier vandaag zou zitten, had hij niet verwacht. Hier, dat was een afgelegen gehuurde villa, op drie uur rijden van een grote stad.
De groep had een reputatie van stoute jongens en op de intercontinentale vlucht deden de andere leden die reputatie alle eer aan: ze vielen andere passagiers lastig, werden handtastelijk, dronken veel te veel, de drummer probeerde zich zelfs toegang tot de cockpit te verschaffen. Meteen na de landing werden ze opgepakt en werden ze voor minstens 48 uur vastgehouden. Door een vergissing bij het inchecken zaten hijzelf en de manager aan de andere kant van het vliegtuig en konden ze de dans ontspringen.
De manager meende dat het een vergissing betrof toen ze hun intrek namen in die enorme villa: ten eerste was deze veel te ver gelegen, verder er was geen stromend water, elektriciteit werd opgewekt door een generator, er was geen wifi, er waren geen buren… Als manager was het zijn taak om dit recht te zetten in de stad en proberen de andere bandleden vrij te krijgen – daar werd hij immers voor betaald.
De muzikant besliste in de villa te blijven, hij was doodop en had last van een jetlag en had moeite om te wennen aan het Australische licht. Klonk raar, hij wist het, maar het was niet anders: hij had de indruk dat hier een ander soort licht was.
Dat was drie dagen geleden.
Man, wat is het hier warm!
Hij had zijn uurwerk op lokale tijd gezet en rekende uit hoe laat het bij haar was. Veertien uur vroeger of was het toch tien uur later?
Wat jammer dat ze niet mee kon op tournee – ‘on the road betekent: geen vriendinnetjes’ hadden de jongens gezegd. De anderen verheugden zich reeds op de meer dan waarschijnlijke aanwezigheid van een meute groupies down under. Hij had haar – in alle eerlijkheid – al verteld over bepaalde uitspattingen uit het verleden, uitspattingen waar hij ook aan had deelgenomen voor hij haar leerde kennen. Het feit dat hij er zo openlijk met haar over praatte en hij dit als een afgesloten hoofdstuk beschouwde, was voor haar reden genoeg om niet te twijfelen aan de oprechtheid van zijn bedoelingen.
Waar was ze, wat deed ze? Hij had er het raden naar. Probeerde zij hem ook vruchteloos te bereiken? Misschien dacht ze dat hij toch bezweken was onder de druk en dat hij zich ook te buiten ging aan losbandigheden. Hij had even overwogen de band te verlaten, maar net toen scoorden ze die wereldhit.
Nog een glaasje water… de fles is leeg – vergeten een andere fris te zetten. Djeezes, wat is het hier warm.
Hij zette zijn mobieltje uit, haalde de batterij er enkele seconden uit, assembleerde het geheel weer, wachtte even, tikte de pincode in, wachtte terug even en probeerde nogmaals verbinding te maken… het haalde niets uit – hij was totaal afgesneden van de buitenwereld. Geen mogelijkheid om Leonie te contacteren, maar ook geen updates over de bosbranden die in de buurt woedden.
Het leek wel alsof het met de minuut warmer werd…

... Life on the road, abroad ...

Zie ook: https://hervesuys.org/

Schrijver: Hervé Suys, 15 juli 2025

herve.suyshotmail.com

wereldtournee

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 5