Poes

Ze kijkt naar het schaaltje met brokjes, op het blauwe dienblad met de geschilderde, tropische vissen. Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer, tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken.

Door het raam ziet ze de dikke, rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft dezelfde kleur vacht, maar weegt een kilo of drie minder.
Zouden de poezen het weten? Zouden ze denken: "Hoe is het met ons zwartharig maatje?"
Of: "Ha, hier valt wat te halen." Als een stelletje plunderaars, na een ramp.
Ze ziet ze loeren naar het kattenluik.

Tussen al het speelgoed van hun tweejarige zoon valt haar oog op het groene balletje met het belletje.
In een van zijn jeugdige buien kon poes Mickey zichzelf helemaal gek maken met dat balletje. Zo uitgelaten had ze hem al maanden niet meer gezien.

Al die jaren was hij een stille, trouwe aanwezigheid — het was een goeierd die zich graag liet aaien.
Vooral T., die hem ruim veertien jaar als huisgenoot heeft gehad, kon een potje bij hem breken. "Samen hebben ze meer tijd doorgebracht dan wij met elkaar," denkt ze.

Het was opvallend hoe Mickey zich steeds meer begon te gedragen als een kieskeurige klant in een restaurant.
Op het laatst trokken ze drie keer per dag een zakje eten voor hem open. Elke keer met een ander smaakje en van een ander merk.
Hij joeg haar af en toe in de gordijnen met zijn veeleisende gedrag. Laatst had ze hem een preek gegeven voor zijn onmogelijke gebedel.
Ze denkt er met een mengeling van spijt en schaamte aan terug.

Hoe vaak had hij de tuinslippers van T. niet ondergekotst, dat laatste halfjaar? Bijna dagelijks — soms zelfs twee keer op een dag.
Ze was hieraan gewend geraakt. Ze hield de slippers onder de kraan en legde ze daarna in de zon te drogen.
De geluiden van zijn misselijkheid klonken steeds grimmiger. Hij rekte zijn dunne nekje uit, zijn lijf schokte reflexmatig om zijn eten eruit te gooien.
Ze vonden het een hartverscheurend gezicht.

Zoon keek vooral belangstellend toe. "Poes is een beetje ziek," constateerde hij.
Na een aai of troostend woord pakte zij of T. de fles Glassex en de keukenrol.
Toen hij niet meer in staat was om sierlijk op de vensterbank te springen en zich te nestelen op zijn rode kleed, drong het pas echt tot haar door.

Zacht hadden ze hem over zijn neusje geaaid.
Het rode kleed lag inmiddels op de grond. Mickey kwam er nauwelijks nog vanaf.
Hij had al vijf dagen zijn eten niet aangeraakt.

T. liep met ferme passen naar boven en kwam terug met de geruite poezenreistas. Hij had een afspraak gemaakt met de dierenarts en kon direct langskomen.
"Oma!" had hun zoon verrukt geroepen. Het Schotse ruitje van de tas lijkt als twee druppels water op de jas van oma.
Behoedzaam had T. het magere hoopje poes opgepakt. Even later liep hij naar buiten, aan zijn rechterhand de poezentas.
Ze stond samen met zoon voor het raam. Hij had enthousiast gezwaaid. De ernst op T.’s gezicht deed haar slikken.

Ruim een uur later hoorde ze de sleutel in het slot: T. was terug.
Hij zette de tas neer in de gang onder de kapstok. Leeg.
Zonder iets te zeggen, liep hij langzaam de trap op.

afscheid poes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 69