Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De mens en zijn neiging tot emotionele zelfmutilatie..

Soms lijkt het alsof alles in het leven draait om De Liefde. Overal waar je gaat, staat of loopt zie je de verschijnselen van de liefde (geen restaurant zonder ingehuurd paartje dat eten door elkaars strot zit te duwen).

Ook ik ben menig maal getroffen door deze walgelijke ziekte.

Mensen die op de leeftijd van 18 jaar aan een vaste relatie beginnen weten van te voren al dat een van de twee gekwetst zal worden.
Soms is er sprake van “een vriendschappelijke break-up”, maar er is altijd een iemand die meer vriend is dan de ander. Waarom er dan toch aan beginnen zul je denken, dat heb ik me ook vaak afgevraagd. Is het de druk die andere mensen je opleggen? Op elk familiefeest een horde afgeleefde tantes die zich op je stort terwijl ze subtiel in je oor fluisteren: WORDT HET NIET EENS TIJD VOOR EEN VRIEND!?
De goede (hoe heette jij nou weer, Simone was het toch!?) vriendinnen die je meelevend in de ogen kijken terwijl ze je zuchtend geruststellen: Meisje toch, het zit je niet mee, ooit krijg je wel een leuke vriend (totdat dat moment is aangebroken heb je voor ons een zeldzame soort van sociale lepra waardoor het beter is “dat we elkaar even met rust laten”…voegen ze er in gedachten aan toe).

Misschien is het de angst om alleen achter te blijven, je kunt natuurlijk niet vroeg genoeg beginnen met zoeken naar “de juiste man” die over 60 jaar erg bekwaam is om je kunstgebit van een bebizonkitte stekkerdoos te halen (jah maar manlief, ik dacht echt dat het een koekje was).
Al denk ik niet dat jong Nederland op de vraag: Waarom is je vriend je vriend, zal antwoorden met: Hij is zo teder dat ik zeker weet dat als hij over 50 jaar een katheter bij me moet aanbrengen ik weinig pijn heb.
Het is waarschijnlijker dat ze zullen antwoorden met: we houden gewoon van elkaar. Misantropisch als ik ben denk ik dan automatisch aan alle vriendjeslief die “voor een projectje” met hun vrienden naar Amsterdam afreizen (woonplaats: Groningen) om zich eens lekker te gaan laten voeren door zo’n muts uit de bananenbar (terwijl vrouwlief op hetzelfde moment dolgelukkig tegen haar vriendinnen verzucht: Hij houdt er zo van als zijn sokken gestreken zijn).

Als je eenmaal verliefd bent is er weinig meer dat er aan gedaan kan worden.
Je legt de knutseldoos die je ouders je hebben gegeven voor je 7e verjaardag (je kunt niet vroeg genoeg beginnen) naast je neer en stopt met het metselen aan de muur om je heen. Na je verschillende keren te hebben verzet tegen the crazy little thing called love (dan bedoel ik niet verzetten zoals je dat in een disco doet: IK PLAY NIET HARD TO GET DUS LAAT ME GEWOON LOS RANZIGE IDIOOT!!) geef je toch toe, in je achterhoofd wetende dat de ellende nu pas is begonnen.
Hoewel jullie niks hebben neemt elke keer dat je hem ziet het gevoel van verliefdheid toe, je hoort jezelf (de doorwinterde bikkel) denken: ahh moet je hem nou zien, die jongen is echt fantastisch, hij is echt ahhhh (lees: INWENDIG meidig gilletje, want hoe verliefd ik ook ben, zo’n gilletje kan ik me niet in het openbaar permitteren).
Wanneer je de jongen in kwestie niet ziet betrap je jezelf erop dat je nergens anders aan kan denken, niet op school, niet in je bed, niet terwijl je een boek leest.
Voor je het weet loop je van onzekerheid stilletjes te huilen op je bedje wetende dat het stilletjes huilen na verloop van tijd (2 weken, 30 biertjes en approximately 10 slapeloze nachten later) zal veranderen in een onstopbaar grienen (I’m a girl you can’t blame me) totdat je leegt bent en denkt: nou dat hebben we ook weer gehad, nu kan ik weer nieuw cement voor mijn muur aan gaan maken.
Alleen soms…heel soms, komt het voor dat je niet leeg raakt, je vochtpeil is gezakt tot het peil van een rivier in Oeganda maar je hoofd blijft er vol van. Het is niet echt vrij okee om in te zien dat je misschien wel gebruikt zou kunnen zijn of dat zijn definitie van verliefdheid 3 avonden zoenen is, maar misschien toch wel het beste dat een mens kan doen.
Het laatste sprankje hoop vervliedt als je op een avond onopvallend (zoals een man van 58 in een geel kuikenpak op een middelbare school rondloopt) genegeerd wordt en hem zich het feit dat een van zijn vrienden je wang aflikt niet eens aan ziet trekken.
Als je hem eenmaal op een tafel achter je hebt zien springen wegens overmatig tequilagebruik denk je: ahh onze jongen probeert hogerop te komen en beklimt nog liever houten meubelen dan mij!! Dan besluit je nog one last time langs hem heen te lopen bij wijze van “als hij me echt leuk vindt zou hij nu iets ondernemen”, als dat niet gebeurt (na 6x langst hem heen te zijn gelopen) besluit je dat het dan vast wel over is, maar zodra je terug thuis in je bedje ligt, je ogen dichtdoet en weg begint te dromen hoor je jezelf neuriën…
I miss you when your gone…

Schrijver: Femke Freijzer, 24 mei 2002


Geplaatst in de categorie: liefde

2.8 met 27 stemmen 3.145



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
mirjam
Datum:
27 augustus 2003
Email:
mirverschoorhotmail.com
Ik vind het super herkenbaar, leuk om te lezen!
Naam:
Femke
Datum:
4 juni 2002
Email:
Femkefreijzerhotmail.com
Reacties zijn welkom, ahhh toe nou!!!! :p

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)