Laatste ronde.

De deur.

Lopend was ik naar de kroeg gegaan, mezelf voorgenomen hebbende dat ik een stevig stuk in mijn armen dan wel in mijn kraag zou hebben bij mijn thuiskomst. Het laatste was als zo vaak weer eens het geval, en er was niks aan de hand geweest, als ik dat stuk met me mee had genomen naar bed, om haar eens stevig uit te slapen.

Ik was echter nog jong, energiek en zag bij thuiskomst mijn scooter in de schuur staan, die me lokte tot een nachtelijk ritje over donkere binnenwegen. Het was een felgeel monster opgevoerd tot ver achter de maximale snelheid (met gas over).
De nacht was een bewolkte regendreiging, met weinig meer licht dan wat mijn koplamp voor zich uit wist te duwen, wat het ritje des te intensiever zou maken. Vooralsnog had ik de wind in mijn haren en een kreet van snelheid achterin mijn keel en dat was voldoende om nog harder te willen.
Achteraf gezien verbaast het me niks, dat ik die bocht nooit aan zag komen. Niet alle wegen in Friesland zijn voorzien van sport-striping, hoewel velen ze wel verdienen. Als een vertraagde film dook ik veel te laat met mijn uitlaat tegen het wegdek, liet het gas los en besloot dat remmen eerder gevaarlijk dan zinvol was geworden.
In een flits zag ik even verderop een zware deur tegen een groep bomen staan, op hetzelfde moment was daar het besef, dat ik beter per direct dan later de berm in kon gaan. De hoek waarin ik in de bocht hing, kwam vrijwel overeen met de helling van de dijk naar de sloot twee meter lager, zodat ik eigenlijk zonder al te veel schokken overging van rijden naar glijden.

Er is altijd een korte periode van desoriëntatie, zodra de menselijke geest terugvalt in de normale tijd. Het stuk in mijn kraag dat kort na aanvang van de bocht was verdwenen in een overdosis adrenaline, kwam terug met versterking om mij eens stevig in de rondte te draaien.
Toch leek het me geen goed plan om te blijven liggen genieten van dit gratis ritje superman, daar ik vond dat een felgele scooter, grootlicht voerend, liggend in een berm (mag dat?), tot in de stad zichtbaar moest zijn.
Terwijl ik de nacht door liet dringen tot rond het gloeidraadje van mijn koplamp, ving ik een stervende glimp op van de tros stammen, vijftien meter verderop. Pas sinds vanmiddag begrijp ik, dat ik daar had moeten eindigen.

Tegen de middag ben ik naar het restaurant aan het einde van de nieuwe steiger gewandeld, ten einde een stevig stuk appelgebak, met een ongezonde hoeveelheid slagroom, te gaan nuttigen. De zon was fel, maar een pittige bries vanaf het water wist de temperatuur aangenaam bezig te houden, zodat ze schijnbaar niet de kans kreeg om onschuldige mensen te branden.
Iedereen die wel eens aan het water heeft vertoefd met dezelfde gedachte, om `s nacht de bijtende druk van een laken niet te kunnen verdragen, mag nu glimlachen.
Genietend van een miezerig duimpje koffie, verduisterd door mijn vorstelijke goudroodbruine berg getopt met slagroom, zou ik er ook vandaag weer graag ingetrapt zijn. Een driemaster, gevolgd door een gezelschap nieuwsgierige meeuwen, bracht me echter zo in vervoering dat ik niet anders kon dan alle viltjes van mijn tafeltje in extase volkladden met handgeschreven gezwijmel over zeven zeeën vol gevaarlijke geheimen en zeewaardige helden met verhalen als schatten.
Ik besloot om even aan te schikken in het internetcafé even verderop in de binnenstad, teneinde het gedichtje aan te bieden aan deze pagina. Ik kom er zelden, omdat al het glas van al die koude beeldschermen me pijn doet aan de ogen, maar vandaag was de afstand belangrijker dan de privacy die ik thuis zou hebben.

Half drie kwam ik door de glazen deur binnen, bestelde een cola bij mijn open verbinding, en ben begonnen het illustere werkje in te tikken. Toen ik halverwege was gekomen, keek ik even peinzend rond. Vanaf dat moment wist ik dat ik hier niet meer levend vandaan zou komen. Natuurlijk ben ik in paniek geraakt. Natuurlijk wilde ik er eerst niet aan, maar na een tijdje leek het me haast eerlijk, en ben ik begonnen dit verhaal te schrijven. Ik moet opschieten, want over drie minuten is het zes uur en gaat het café dicht. Dan zal ik echt door die zware houten deur moeten.

Schrijver: oepsie, 16 september 2002

badhairday70hotmail.com

uitstel genieten afs genieten afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 22 stemmen 3.969