De onbekende man

Met een zucht kijk ik naar de grote stapel opdrachten die nog steeds over mijn bureau rondzwerft. Omdat ik absoluut niet tegen chaos kan, begin ik uit te zoeken welke taken urgent zijn en welke even mogen blijven liggen. Behalve op mijn bureau ontwaar ik op de andere vijf in dit kantoortje hetzelfde dilemma: stapels werk die niet kleiner willen worden.

Terwijl ik hiermee bezig ben komt een man het kantoortje binnengelopen en omdat mijn collega’s aan het lunchen zijn stapt hij direct op me af.
De man, gekleed in jeans met daarboven een smetteloos wit overhemd, waarvan het bovenste knoopje openstaat zodat wat borstharen zichtbaar zijn, net zo zwart als zijn naar achter gekamde haren, komt me ergens bekend voor, maar aangezien ik er een tijdje tussen uit ben geweest, denk ik dat hij bij de groep nieuwkomers hoort, die ik, vrees ik, nog niet allemaal ken.

“Goedemiddag, je collega’s zijn aan het eten? Dan val ik jou maar lastig met een vraag over kinderopvang. Mag dat?”
Ik heb nog steeds geen flauw vermoeden met wie ik hier te doen heb. Hij plukt een stoel van een ander bureau vandaan en vlijt dicht naast me neer. Het bevreemdt me dat een voor mij onbekende niet de normale afstand bewaart zoals een ander dat zou doen.
“Ik ben hier degene die verantwoordelijk is voor de kinderopvang. Wat is je vraag?”.
Inmiddels ben ik behoorlijk nieuwsgierig geworden met wie ik hier te doen heb en welke functie hij hier bekleedt.
“Elise, ik ben net vader geworden.” Jakkie, hij weet wel mijn naam en ik de zijne niet.
Ik kijk nog eens naar die grijsblauwe ogen en zie behalve de trots ook iets wat me nu vaag bekend voorkomt.
“Van harte gefeliciteerd! Is alles goed gegaan?”
Ik stel automatisch deze vraag, maar ondertussen draaien mijn hersenen op volle toeren. Wie is dit toch?
“Ja, gisteren om drie minuten over half vijf is onze Merisa geboren, met een keizersnede weliswaar. “
Onze? Dat klinkt wel erg familiair. Uit zijn kontzak heeft hij inmiddels een foto opgediept: “Hier, dit is onze Merisa, net een paar minuten nadat zij is geboren. Vind je haar niet knap?”
Ik zie een baby met een kaal hoofdje, gesloten oogjes en een pruilende mond, gehuld in een grote witte handdoek vol bloedvlekken. Het ziet er alles behalve bekoorlijk uit.
“Jee, wat een lieverd! Maar wat kom je dan zo snel na de geboorte hier doen? Moet je niet meer aan zaken als aangifte en dat soort dingen denken dan aan je werk?”.
Er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht dat van onderen bedekt is met de eerste baardstoppels. Plots staat hij op en drukt hij zich tegen me aan. In tegenstelling tot de van mij te verwachten explosie van gescheld en afweer laat ik hem begaan.
“Elise toch! Ik ben zo gelukkig, trots… al die woorden schieten tekort om datgene te omschrijven wat ik voel. Natuurlijk wil ik dit meteen met mijn naasten delen, dus ook met jou!”.

Eventjes veranderen de TL-buizen boven de bureaus in felgekleurde discolampen, ze draaien en dansen … en alle tafels en stoelen lijken mee te draaien.
Ineens verdwijnen de kleurschichten weer en komen er beelden in me op van twee lachende, onbezorgde kinderen, spelend met een bal in een enorme tuin, stoeiend met een grote witte hond, samen spetterend in een groot bad…
Ik knipper even met mijn ogen, zie opnieuw de stralende grijsblauwe ogen, de eerste baardstoppels, het me zo bekende wipneusje en dat naar achterover gekamde steil zwarte haar.
Ik veer overeind en vlieg hem om zijn hals. Net op dat moment komen mijn collega’s binnen en ik zie hun gezichten als het ware in een grote vraagteken schieten. Aarzelend komen ze dichterbij, niet wetend hoe om te gaan met deze situatie, bang om inbreuk te maken op dit met emoties beladen moment.

Hij duwt me nog steviger tegen zich aan en huilt van geluk. Ik voel zijn tranen langs mijn nek lopen en hoe zijn hart tekeer gaat, alsof het zo uit zijn borst tevoorschijn kan springen. Ik vind de kracht om hem van me af te duwen en neem zijn gezicht in mijn handen. Dat mijn collega’s staan toe te kijken doet me niets. Dit is mijn moment, ons moment!

Ineens laat ik zijn gezicht zo snel los dat het even lijkt of zijn hoofd van zijn romp valt maar ogenblikkelijk herstelt hij zich en kijkt me vragend aan.
“Wow, dat betekent dat ik tante ben geworden! Laat nog eens die foto zien!”.
Mijn collega’s, bekend met mijn verleden, beginnen in hun handen te klappen.

Het langgeleden weggelopen broertje om wie ik nog steeds heel veel verdriet had en dat ik nog iedere dag miste, zit hier naast me.

Schrijver: Ligtvoet, 22 november 2002

bas.nataswxs.nl

familie broer tante broer tante

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 25 stemmen 3.061