Het verloren meisje

Ooit was er eens een meisje geboren, ze leefde gelukkig in een mooi huis, met vele vrienden en ze maakte veel plezier.
De jaren liepen door, en stilaan kwam het meisje in de puberteit.
Ze kreeg ruzie met alles en iedereen maar vooral met haar moeder.
Zij begreep haar niet en zag het nooit als ze verdriet had.
Maar toch was ze gelukkig.

Toen ze nog wat ouder werd (15) zetten haar twee zussen en broer hun hart voor haar open en ze was zo gelukkig. Ze ging samen met hen uit, praten was het liefste wat ze met haar zusters deed, nog nooit voelde ze zich zo goed, ze deed alles voor hen.
Maar nog steeds bleef er iets wat ze miste, het kunnen praten met haar ouders en plezier maken.
Toen gebeurde er iets verschrikkelijks.
Haar moeder was iemand anders in haar leven tegengekomen. Een man die de familieleden allemaal kenden en bovendien hartgrondig
haatten , een vriend van de vader van het meisje.
De moeder loog en bedroog. Niemand kon haar helpen.
Er volgde ruzie met de vader en iedereen was ongelukkig.
Haar zussen en broer vluchtten steeds naar hun kamer , het meisje werd 's nachts wakker van de ruzie.
Ze begon gedichten te schrijven waarin maar 1 woord centraal stond ... HAAT.
Ze haatte haar moeder , maar vooral ook zichzelf.
Toch was ze verward. Want hoe kon je in godsnaam iemand haten als je jezelf niet eens kende?
Maar de haat verdrong alle gevoelens van liefde die ze nog had in haar hart.
Ze had zoveel meelij met haar vader, maar ze kon hem niet helpen.

Toen begon ze over de dood na te denken. Zelfmoord kon ze niet, maar toch dacht ze er steeds over.
Op school leerde ze toen iemand wonderlijk kennen. Haar vriendin.
Ze deelde haar geheimen met haar en was gelukkig.
Maar de ruzie ging verder thuis en ze kon het niet meer aan.
Op een dag pakte ze haar koffers en nam de roltrap naar de hemel.
Ze leefde er een tijdje gelukkig maar miste haar familie en haar vriendin.
Ze wou zo graag terug maar het kon niet meer, daarvoor was het te laat.

Nu zit het meisje er nog steeds en kijkt neer op de hoofden van haar vrienden en familie en elke keer rolt er een dikke traan over haar wangen, maar niemand zou haar ooit kunnen helpen...

verloren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 24 stemmen 1.472