Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Onmacht

Mijn vader….

Ik zie mijn vader als een vreselijke man. Ik haat hem. Het enige wat ik voel als ik aan hem denk is woede, haat. Hij deed me altijd pijn verdriet. Hij verachtte me, haatte me en vond me vreselijk.
Hoelang heb ik wel niet gevochten voor zijn goedkeuring voor een enkel compliment. Altijd kreeg ik afkeuring, kritiek. Ik heb er om gehuild, ik ben er voor uithuis gevlucht. Ik heb met hem gepraat en nog eens gehuild. Geen effect. Niks is veranderd.

Hij zou mij altijd blijven verbeteren, nooit tevreden zijn met wat hij heeft. Nooit zou hij echt trots kunnen zijn op zijn dochter. Nooit zou zij aan zijn eisen voldoen. Ik heb me dat altijd aan getrokken. Ik wilde voor hem de dochter zijn die hij wilde dat ik was. Met als gevolg dat ik altijd ongelukkig was als hij bij me was. Ik had het idee dat ik altijd moet presteren. Dat ik nooit even achterover kan leunen of doen wat ik graag op dat moment zou willen doen. Hij zou het afkeuren. Niemand met wie ik omga was goed genoeg voor mij. Elke vriend of vriendin was fout. Daar mocht ik niet mee omgaan.
Zijn afkeuring was er altijd. Elk jaar, iedere maand, week en dag.
Elke minuut voel ik zijn kritiek over me heen gaan.
Nooit was het goed.
Het kon altijd beter.

Vaak vroeg ik me af: waarom zou ik me dat eigenlijk aantrekken?
Waarom zou ik de beste dochter voor hem moeten zijn?
Welke reden heeft hij daarvoor om dat van mij te eisen?
De enige reden die er was, was hij zelf. Hij vond nooit iets goed genoeg. Dat was zijn probleem. Maar zijn probleem werd de mijne. Ik probeerde zijn probleem op te lossen. Maar het was zijn probleem.
Ik niet. Ik verwijt het hem nog steeds. Ik verwijt hem dat hij mij altijd zo ongelukkig heeft gemaakt. Daarvoor haat ik hem. Daarom heb ik zo’n hekel aan hem. Het is zijn schuld.
De pijn die ik zo vaak doorstaan heb vanwege hem.
De onzekerheid.
Ja, zelfs de neiging tot zelfmoord.
Dat allemaal voor hem. En hij? Hij zou het nooit begrijpen. Nooit zou hij weten wat ik, door hem, allemaal niet doorstaan heb. Zelfs al zou hij dit nu lezen zou hij het niet begrijpen. Hij is zo blind en doof als maar kan zijn. Het enige wat hij begrijpt is zichzelf. Begrip voor anderen heeft hij niet. Het interesseert hem niet. Het laat hem koud.
Het laat hem koud dat hij mij pijn doet. Mijn vader is een vreselijke man. Een man, die op zakelijk gebied o zo veel heeft gepresteerd, maar op persoonlijk gebied een nare man is.

Je kan het hem niet uitleggen. Je kan hem niet meer veranderen. Ik heb zo vaak geprobeerd hem te veranderen. Ik hem me tegen hem verzet. Ik heb alles gedaan om tot hem door te dringen. Maar in al die jaren heeft het nooit iets opgeleverd. Met woede en verdriet heb ik hem altijd in mij gedragen.
Nu zit hij daar als een oude gebroken man smekend om mijn liefde die ik hem niet meer geven kan.
Zelfs al zou ik het willen…

Schrijver: Juultje-Renate
Inzender: Juultje, 15 december 2002


Geplaatst in de categorie: ouders

4.0 met 8 stemmen 1.828



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Martin
Datum:
18 december 2002
Email:
Je begint je brief met "onmacht".
Als ik verder lees begrijp ik dat ook.
Maar ben je dan ook werkelijk.
Heeft die man je zo "te pakken" dat je in deze termen denkt???
Misschien heb je wel meer macht dan je denkt.
Het is maar hoe je het woord uitlegt.
Ik hoop van harte dat je het vindt
en dat je de zon in je leven vinden kunt.
Hij is er !!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)