Familiezaken
Niemand is perfect, dat kan en hoeft ook niet, maar je kunt wel rekening houden met elkaar en met elkaars gevoelens.
Tuurlijk is dat soms moeilijk en waar het om gaat is ’t volgende...
Ook ik ben eerder getrouwd geweest en heb uit dat huwelijk drie kinderen.
Een echtscheiding volgde na 10 jaar, mijn huidige man en ik kenden elkaar toen nog niet. Voor mijn kinderen gold een bezoekregeling met hun vader maar na een aantal keren kwam hij die niet meer na. Niemand wist dat hij na verloop van tijd ernstig ziek was, zodanig zelfs, dat hij verpleegd werd in een verpleegtehuis.
Er lagen brieven in zijn nachtkastje gericht aan zijn kinderen met daarin het verzoek om eens langs te komen. Echter niemand die eraan dacht om die te posten. Toen hij uiteindelijk overleed op 41-jarige leeftijd, kwam een vreemde man me aan de deur inlichten en aan mij de taak het de kinderen te vertellen.
Van zijn familie was niemand bereid om de begrafenis te regelen, ze waren met zijn zessen. Mijn oudste zoon was inmiddels 18 jaar en ik besprak met hem en met mijn man ( ik was inmiddels al hertrouwd) dat wij ‘gewoon’ de laatste rit van mijn ex-man op ons zouden nemen. Om diverse redenen, ik was tenslotte 10 jaar met hem getrouwd geweest en had uit die relatie 3 kinderen overgehouden, daarbij kwam dat ik in geen geval, na jaren het verwijt van mijn kinderen wilde krijgen dat ik niks kon vertellen over het overlijden van hun vader.
Dus na alles geregeld te hebben (kaarten, uitvaart en dergelijke), kwam alsnog zijn familie opdraven. Ze waren verbolgen over het feit dat er geen volgauto’s waren (mijn ex bleek onverzekerd en daarom wilden wij alles zo voordelig mogelijk houden).
Aangezien wij bij de toespraak met zijn vijven voorin de zaal zaten, boden we hen toch koffie aan, op dat moment nog niet wetend of dat ook nog van ons banksaldo af zou gaan!
Nadat bleek dat er “niks” te halen viel, hebben we hen ook nooit meer gezien, maar dat is ook niet het belangrijkste in dit trieste gebeuren. Want hoe “moeilijk” dat huwelijk ook was, ik kon het niet over mijn hart krijgen hem alleen naar zijn laatste rustplaats te laten gaan. Ik zou er altijd een nare smaak aan overgehouden hebben, want je kunt het net als je huwelijk nooit meer overdoen.
En hoe moeizaam het ook was, net als het regelen van zijn uitvaart, ik wist me gesteund door man en kinderen.
Wanneer ik opnieuw in dezelfde situatie zou komen, zou ik precies hetzelfde doen, het was tenslotte niet altijd haat en nijd, anders waren de drie kinderen er ook niet geweest, die 10 jaar was best een hele tijd.
En niemand kan nu komen met het verwijt dat het allemaal op zijn beloop gelaten is. Je “begint” aan een relatie, die kan buigen en barsten, maar als er kinderen komen, heb je niet alleen de lusten, ook de lasten.
Hoe een mens ook in elkaar steekt, de ‘laatste’ rit is er één, die deze overledene in elk geval niet alleen maakte!
Inzender: Helen Josephs, 3 juni 2003
Geplaatst in de categorie: familie
Je mag fier zijn zo rechtschapen te hebben gehandeld. Sterkte.