Late liefde

Sietse Ligthart had in zijn 49-jarige leven nooit veel geluk gekend. Weliswaar was hij nog redelijk goed gezond en daarvoor moest hij blij en dankbaar zijn (dat had dominee Wiggersma kort geleden zelf nog tegen hem gezegd) maar het viel niet te ontkennen –waarom doekjes erom winden?- : Sietse was mislukt in zijn werk en ook in de liefde was het nooit wat geworden. Weliswaar was hij 10 jaar getrouwd geweest met een aantrekkelijke, Italiaanse vrouw, maar dat huwelijk…nu ja, als er een prijs bestond voor het slechtste huwelijk aller tijden, dan zouden zij die met vlag en wimpel winnen.
Wel was uit dit huwelijk een prachtige en ook pientere dochter voortgekomen, die thans 13 jaar was en bij Sietse woonde. Wat er ook allemaal was misgegaan in het tragische leven van Sietse: dit was toch een groot geluk, zo’n dochter had lang niet iedereen. Hij zorgde wel goed voor haar. (Altijd was alles netjes en schoon in huis, zijn dochter was mooi gekleed in schone kleren en elke dag stond om 6 uur ’s avonds het eten op tafel, daar konden al die sukkels die geen eens een ei konden bakken nog een puntje aan zuigen!)

Vier jaar geleden was de scheiding nu en sindsdien leidde Sietse een celibatair leven in strenge ascese. Soms dacht hij zelf wel eens dat hij in een vorig leven te losbandig was geweest met veel drank en vrouwen en dat hij daarom nu een meer teruggetrokken en op de geest gericht leven moest leiden, maar zulke dingen kon hij maar beter niet hardop zeggen, want dan sloegen de mensen elkaar op de schouders van het lachen….Of ze ergerden zich blauw en scholden hem uit.

Het was nu half 11 in de avond. Sietse zou nog maar even een brief posten. De brievenbus was ongeveer 5 minuten lopen, dan had hij mooi nog even een wandelingetje voor het slapen, dat bevorderde een goede nachtrust had de dokter wel eens gezegd. Hij deed zijn jas aan, trok de deur achter zich dicht en sjokte die kant op. Vlakbij de brievenbus zag hij van de andere kant een blonde vrouw van ongeveer zijn leeftijd aankomen…wat was dit…nee, dit kon niet waar zijn, zulke dingen gebeurden alleen in romans of in de Libelle…hoe was het mogelijk…het was Boukje…Boukje Postmus…smoorverliefd was hij op haar geweest op de Mulo…wel bijna 35 jaar geleden. “Boukje, Boukje”, riep hij. Verrast keek de vrouw op…”Verdomd Sietse, ben jij het, hoe is het mogelijk?”

Jonge, jonge, wat die twee toen allemaal te bepraten hadden…nooit waren ze elkaar vergeten en al die jaren hadden ze aan elkaar gedacht en gehoopt elkaar nog eens te zien en nu was het gekomen…het geluk waar ze zo lang op hadden gewacht…Het bleek dat Boukje jarenlang in een andere plaats had gewoond en gewerkt en dat ze nu sinds kort weer in haar geboorteplaats was teruggekeerd, ze woonde nota bene vlakbij Sietse. Dat zij dit nog mochten beleven ...elkaar weer te vinden na 35 jaar…het heeft zo moeten zijn. De wegen des heren zijn ondoorgrondelijk, ieder heeft zijn eigen weg en zijn eigen lot en wij weten niet waarom….

Romantiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.1 met 23 stemmen 3.102