'Fijne vakantie, hè.....'
Groot is de verleiding deze stralende vakantiedag meteen weer op ons strandje neer te ploffen. Maar die boodschappen moeten nu toch echt worden gedaan en bovendien willen we ook wel eens iets van de omgeving zien...
Dus stappen we in de auto.
We genieten van het Franse heuvellandschap waar onze weg zich doorheen slingert.
Achter ons nadert zo'n grote, snelle, Franse wagen. Hij schiet ons voorbij en wringt zich tussen ons en onze voorganger. Ik denk aan de opmerking van onze camping-buurman, generaliserend maar vaak waar: ‘Heerlijk land, maar de rijstijl van die Fransen...!’ Dit is er dan weer zo één. Vóór ons zie ik hem in de bocht de volgende auto voorbij schieten. Een kreet van mijn man en dan die tegenligger die, uit balans gebracht, even op twee wielen recht op ons af komt rijden, terug kantelt, op z'n andere twee wielen verder rijdt en dan aan de overkant op z'n kop in de berm belandt. De boosdoener is uit het zicht verdwenen. Mijn man is al aan de overkant als de wagen nog op z'n dak ligt te schommelen. Hij rukt aan het verwrongen portier. Dat gaat niet open. De andere deur is onbereikbaar tegen de steile berm. Ik zie hem vertwijfeld naar de achterklep lopen: op slot. Voorbijgangers snellen toe. Er gaat van alles door mijn hoofd. De brandblusser die nog in de caravan ligt, mijn lang verlopen EHBO-diploma. En onze autoradio speelt maar door. Snel zet ik hem uit. Dat kan toch niet, hier muziek, terwijl daar misschien... Hoeveel mensen erin zitten? Ik weet het niet. Ik zie een plasje op de grond; die auto kan wel in brand vliegen... Ze móeten eruit! Ik zoek een hamer en vind een kruissleutel. Mijn man is op hetzelfde idee gekomen. ‘Een hamer’, komt hij aanrennen. Ik duw hem de sleutel in handen. Eén slag op de achterruit is voldoende om deze aan barrels te laten vliegen. Dan zie ik een jongeman naar buiten kruipen. Verward maar springlevend! De enige inzittende...
Er valt een steen van mijn hart. De politie arriveert. Met bevende handen verbind ik mijn mans door het glas gehavende, nog harder trillende hand. We laten ons adres achter en vervolgen onze weg. Met naknikkende knieën staan we een dorpje verderop een ijsje te eten.
Als we een paar uur, een volle boodschappenkist en een picknick later terugkeren, zien we hem staan. Bij de dorpsgarage. Een heel andere, nu spraakzame knul. Hij bedankt ons met veel woorden en toont ons, zichtbaar opgelucht, zijn enige letsel: een striem van de riem, schuin over zijn schouder. Op de sleepwagen naast hem staat het wrak dat vanmorgen nog zijn auto was. Een trieste aanblik. Wij wensen hem veel sterkte en vervolgen onze weg. ‘Bonnes vacances, hein...!’ roept hij ons na.
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
vakantie
2.119
Geef je reactie op deze inzending: