Geven en nemen

Ik geloof dat ik zeggen mag dat ik een goedgeefs persoon ben. Zelden misgun ik iemand iets en als ik iets kan doen voor een persoon doe ik het meestal graag. Ik vind het fijn als ik iets geven kan, als ik een persoon iets toevoegen kan, en ik verwacht er niets voor terug. Ik vind het de essentie van leven dat het poogt, naar buiten te treden, en wat zich heeft opgetast in het bestaan aan ervaring, kennis of bezit te delen met anderen of hoe dan ook te uiten (zoals in kunst of literatuur). Leven dat zich tot zichzelf beperkt is in feite doods, het leeft niet, het verstikt zichzelf, en het lijkt me een vorm van zelfvertering waaraan weinig te beleven valt.
Het leven is echter beperkt. En je kunt niet louter geven, niet bestaan bij de gratie van het uiten alleen, als mens ben je niet de onuitputtelijke bron van leven en energie zoals de zon. Wat zich in je heeft verzameld moet steeds opnieuw worden aangevuld, voor je iets geven kan moet je iets in je opnemen, moet je toegankelijk zijn voor al wat leven aan je schenkt. Doe je dat niet, dan verkommer je. Dan droog je uit of verhonger je, is het niet letterlijk dan figuurlijk.
Hierbij, bij het in me opnemen van leven en energie, ondervind ik meer moeite, maar dat is niet zo vreemd. In het toe-eigenen van de omgeving, in het ontvangen van energie en kracht, in het tot je nemen van door anderen weergegeven ervaringen en kennis, maar ook in het aanvaarden van liefde en aandacht, moet je duidelijk worden wat je wilt, wie je bent, welke doelen je nastreeft. Je moet een keuze maken, je kunt niet alles tot je nemen, je moet je richten op mensen en zaken die bij je passen, en dat is een moeizaam proces waarbij veel fouten worden gemaakt. Het is daarom al veel makkelijker te geven dan te nemen. Wat je geeft laat je los, het komt uit je en er hoeft verder niets aan te worden gedaan, het is er. Maar wat je neemt is niet zo neutraal, het vraagt om verwerking, het moet worden verankerd in je wezen, en als je dat niet lukt, gooi je het weg, alsof het jou niet waard is (dan wel jij het niet waard bent). Je moet veel specifieker zijn in wat je tot je neemt dan in wat je geeft. Het kan zelfs zo moeilijk zijn dat je jezelf afsluit, dat je liefde, aandacht, ervaring en kennis van anderen buiten jezelf houdt omdat je er geen weg mee weet, omdat je wezen te teer is of te verbrokkeld om iets toe te kunnen eigenen; vaak moet je dan weer terug bij af, je toeleggen op de meest basale, fysiologische behoeften die je hebt.
Wat je kunt geven weerspiegelt altijd wat je tot je hebt genomen. Je geeft wat je neemt. Of liever: wat je hebt verwerkt, wat je door alle ervaring en kennis die je had hebt opgewerkt tot iets zinvols, tot iets menselijks, tot iets van waarde dat door anderen kan worden opgenomen. Geven zonder die toegevoegde waarde is veeleer afgeven, iets overlaten aan anderen wat je zelf niet denkt te kunnen gebruiken. Dat is geven nog voor je goed en wel genomen hebt, nog voor je iets hebt geïntegreerd in je bestaan. Dat geven is zonder betekenis en als je het met een hypocriet gebaar van goedgeefsheid de ander overlaat is het zelfs schofferend. Geven heeft alleen betekenis als jij het zelf bent die geeft, als er een persoonlijke waarde aan gekoppeld is. En nemen is alleen pregnant als je besluit er ook werkelijk iets mee te gaan doen, als je weet dat het bij je past en door je verwerkt kan worden. Al het andere is vals vertoon om de schijn op te houden, het is geven omdat je het kwijt wil en nemen in de wetenschap dat je het weg zal gooien.
Het is razend moeilijk, maar ik ben er een warm voorstander van, om werkelijk als persoon, als levend, belevend, opnemend en weergevend wezen, te geven en te nemen.

Schrijver: Anton van Amerongen, 14 november 2003

infodepriman.nl

Biografie van deze schrijver

psychologie individu individu

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 18 stemmen 1.951