Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Jean

24 oktober 2003. De weerman had droog weer voorspeld maar ijskoud. Een scherpe noordenwind blies de "oudjes" fel in het gezicht. Ze sidderden en bibberden de inkomsthal al vóór 11.00 u in. De eerste sneeuw van het jaar begon te vallen, eerst gezapig, dan feller en heviger. Ze bleef uiteindelijk met een dun plakje liggen. Gelukkig was het restaurant in de hoofdstad flink verwarmd. Even nog wat drentelen, rondkijken, een goedendag zeggen, kusjes geven en dan een plaatsje zoeken aan de mooi gedekte tafels. Een festijn voor het oog.
Klokslag twaalf werd een zeer goede champenoise geserveerd aan niet minder dan 460 aanwezigen. Gulzige lippen "schuurden" zich smakkend over elkaar. Goedkeurende blikken en spitsmuiltjes werden uitgewisseld. Reikhalzend werd her en der uitgekeken naar een tweede glas. Helaas, velen "riepen" maar slechts weinigen werden uitverkoren.
Tien over twaalf. De voorzitter van de Sociale Dienst, sprak met een kort verwelkomstwoord de Nederlandstaligen toe. Verzocht nadien in het Frans allen even stil te wezen bij diegenen die vandaag om diverse redenen er niet meer konden bijzijn: overleden, ziek of verhinderd door wat dan ook. De gebrekkige geluidsversterking waarover er al jaren over geklaagd werd, kon het geroezemoes aan tafel niet dempen. Haar verdere toespraak ging dan ook voor de achterste tafels volledig de mist in.
Aan de eretafel waaraan de vele genodigden hadden plaats genomen vielen vele bekende gezichten op. De namen worden u hier bespaard.
De witte Uruguayaanse Sauvignon Blanc - Catamayor 2002 - streelde het gehemelte goddelijk bij het volumineuze voorgerecht: "duo van kabeljauwhaasje en tongschar op een bedje van prei bedekt met een dille saus" opgediend in een diep bord. Jammer voor hen die niet van lekkere vis hielden. En het had echt een subliem genot kunnen geweest zijn indien de spijzen wat warmer op tafel waren gebracht. Wellicht was het niet te doen bij zulk een grote massa.
Inmiddels was het half één geworden. Het gekakel in de zaal hield op toen de - met veel armengezwaai - de zaalverantwoordelijke de diensters ter plekke deed opdraven: "hier, en hier moet je nog bedienen, langs hier" zwenkte ze. Ze deed het evenwel met de glimlach.
Tijd zat nadien om met de andere disgenoten even van gedachten te wisselen, nietwaar Jean?
Jean, een boeiende verteller, met een "roemrijk" verleden achter de rug in de dienst en erbuiten als eerste schepen van een levendige gemeente. Zijn woordenwaterval was niet te stuiten, zijn bravoure straalde zo van hem af waarbij we allen, boeiende luisteraars met de ellebogen op tafel, alleen maar konden jaknikken of neenschudden. Zijn dame van het "eerste uur" (zijn eerste lief nota bene) beaamde het - zij het discreet- niet altijd. Ze steigerde soms met opengesperde mond en ogen maar meestal stond ze hem bij, stilzwijgend knikkend en goedkeurend monkelend, haar lippenrouge toespitsend. De grote liefde voorwaar! Jean, wij genoten van je. (Jeans echtgenote en twee van zijn kinderen waren hem destijds veel te vroeg ontvallen door een kwaadaardige ziekte).
De tijd vloog zo voorbij want om 13.45 u diende de hoofdschotel zich al aan: "hindenootjes vergezeld van herfstgroenten met een saus Grand-Veneur en lekkere kroketjes bedacht".
Een landwijn van de "Coteaux de l'Ardèche" Cépage Syrah cuvee prestige 2001 deed de smaakpapillen alle eer aan. Een zeer goede keuze van de keukenchef. Als je evenwel water had willen drinken dan kon het moeilijk daar er geen glas voorzien was. Het motto bleek: wie alleen water lust, drinkt geen wijn en vice versa.
Wat later werd er al afgeruimd om de snoepers een tiramisu van het huis te kunnen voorzetten. Een lekkernij om iedereen die dit leest te doen watertanden. Jean (ook anderen) had nog graag een tweede portie gehad. Helaas! Die snoepjes waren geteld, niet Jean?
Iemand greep naar de microfoon om de smullers wat kond te doen. Ook driewerf helaas. Het geluid geraakte slechts halverwege de zaal. De boodschap niet eens!
Eén hete koffie rondde het geheel af.
Tegen 15.00 u verlieten de eersten reeds de zaal (de trein terug wacht niet), zeer tevreden,.
Geleidelijk aan ontspande zich de zaal. Het hield ondertussen op met sneeuwen. Het zonnetje scheen opnieuw. De temperatuur was blijkbaar gestegen. De stijve oudjes namen onderling afscheid.
En Jean. Die genoot in alle heerlijkheid van de overschotjes van de achtergebleven flessen rode wijn. Wat te traag evenwel, want de diensters grepen hem het halfvolle glas van onder de neus weg. Door zijn overtuigend smekend protest gaven ze het hem glimlachend terug. De wereld kan toch wreed zijn, nietwaar Jean?
Tot volgend jaar misschien bij leven en welzijn. En als de beheerraad van de Sociale Dienst het opnieuw voor elkaar krijgt om hen opnieuw uit te nodigen zullen ze niet neen zeggen, n'est-ce-pas Jean?

11/11/2003

Schrijver: Jan Coessens, 19 november 2003


Geplaatst in de categorie: feest

0.1 met 13 stemmen 2.172



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)