“ Het is maar een hobby”

Verleden week kreeg dochter haar rapport van piano mee naar huis. Het resultaat was wat ondermaats.
“ Het resultaat telt niet”, zei ze resoluut, “ het plezier om piano te spelen is belangrijker, en het is toch maar een hobby hé. Ik haal op school toch prima punten?” En dat is waar.
“Ze speelt vlot en heeft talent”, bevestigde de pianoleraar. “Jammer dat ze er zo weinig voor doet”.
Dat ze af en toe een uitschuiver maakt moet kunnen, zo vindt ze. Haar handen plaatst ze niet horizontaal en haar vingers glijden niet zoals het hoort over de toetsen.
“ Dan heb ik nog dagenlang kramp in mijn polsen”, redeneert ze. Ook het ritme waarin ze speelt is veel te snel.
“ Moet kunnen “, zei ook haar broer.

Toen begon de discussie tussen mijn 16-jarige dochter en mij.
“ Zoals jij in je tuin bezig bent…Dat is toch geen hobby meer? Dat is maniak en crazy” zei ze, en ze plaatste het woord ‘crazy’ tussen aanhalingstekens.
Tegenwoordig laat ze de meeste Engelse en gewichtige woorden tussen haar gekromde wijs en middelvingers zweven.
“ Binnenkort is het langer licht ’s avonds en dan gaat zé nog werken in de tuin tot het donker is!”
Ze richtte zich tot haar broer die wijselijk zweeg en die samen met mijn man voor de televisie ging zitten.
Ons gesprek zette zich voort in de keuken.

“Ja maar, als je een hobby hebt, dan ben je daar in je vrije tijd toch mee bezig en niet zomaar af en toe.”, merkte ik op.
“Toch zeker niet ál je vrije tijd! Er is nog wel wat anders in het leven hoor! Toch niet constant er mee bezig zijn, zoals jij. Echt maf hoor.”
Ik trachtte me vruchteloos te verdedigen. Ze was aan een eenakter bezig en die was amper halfweg.
Ik was ‘maniak’. En zoals ik alle plantenbeurzen afliep op zoek naar speciale plantjes…,dat was zeker ‘freak’, om nog maar te zwijgen over mijn dagenlange zoektocht naar een geschikt plaatsje voor die plantjes. Ik zou mezelf eens moeten zien op dat moment!
“Echt niet te doen!”, beklemtoonde ze, de woorden uitspuwend in de lucht, het uitroepteken erbij.
En toen begon de preek – want op haar leeftijd krijgen de ouders het sermoen en niet de kinderen.
In feite verwaarloosde ik het huishouden vanaf maart tot september, want die periode ‘kampeerde’ ik in de tuin. Al een geluk dat zij groot was en niet meer zonodig hulp behoefde, zei ze verwijtend alsof ze bijna in een pleeggezin zou geplaatst worden door verwaarlozing.
“Een beetje respect voor je moeder”, riep mijn man vanuit de huiskamer.
“We zijn maar gewoon aan het praten”, beet ze verbolgen terug.
“Een babbel tussen moeder en dochter”, voegde ik er aan toe en we lachten.
“Vrouwen” hoorde ik in de verte.

In feite heeft ze gelijk, mijn dochter.
Een hobby moet een hobby blijven en mag geen obsessie worden.
Maar zonder obsessie zou die prachtige tuin in Giverny nooit ontstaan zijn en zou Claude Monet nooit zijn beroemde waterlelies geschilderd hebben.
En zou Louis Lens – onze Belgische rozenveredelaar - zulke prachtige collectie rozen op zijn naam hebben staan, moest hij slechts af en toe zijn penseel voor bestuiving en sporadisch zijn entmesje ter hand hebben genomen?
In elk geval: een hobby moet een hobby blijven.
Ik zal trachten er aan te werken…’trachten’.

Schrijver: Greet Berghmans, 12 april 2004

mic_ro20hotmail.com

hobby tuin maniak tuin maniak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 24 stemmen 2.143