Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het portret (geschreven n.a.v. een schrijfcursus)

Doorweekt en uitgeput komt Sofie thuis. Ze draait de voordeur van het slot, hangt haar kleddernatte jas aan het oude hertengewei dat ze nog van Mark, haar ex-vriend, heeft gekregen, en ploft afgepeigerd neer op de bank. Haar natte haar drupt in haar nek. Met tegenzin staat Sofie op van haar comfortabele bank en loopt de oude statige trap op naar haar slaapkamer. Ze pakt een handdoek en wikkelt die om haar haar. Na nog even in de badkamerspiegel haar make-up te hebben bijgewerkt gaat ze weer naar beneden en laat zich op de bank zakken.
Met haar benen onder zich gevouwen kijkt ze de kamer eens rond en voelt zich ineens enorm thuis. Sofie woont hier nu drie maanden.
Haar oma's gezondheid was te slecht geworden om hier te blijven wonen en ze moest noodgedwongen verhuizen naar een verzorgingstehuis. Bij toeval werd nét op dat moment de huur van Sofie's kamer opgezegd. Het studentenhuis waarin ze woonde zou worden verkocht en tot luxe appartementen worden verbouwd.
Nu Sofie hier woont blijft het oude, statige pand van haar opa en oma toch in de familie en hoefde oma het niet halsoverkop te verkopen. Iedereen blij.

Terwijl Sofie om haar heen kijkt door de kamer met de hoge, versierde plafonds mét kroonluchter en uitgesneden houtwerk aan de muren, bedenkt ze zich dat ze nog iets mist in de kamer; een boekenkast. Haar boeken staan nu nog in een paar houten sinaasappelkistjes tegen de muur. Ze neemt zich voor morgen op haar bakfiets naar het Waterlooplein te fietsen om een boekenkast op de kop te tikken.

Toen Sofie hier kwam wonen had ze niet veel. Ze had alleen een lelijk, oranjebruin, jaren zeventig bankstel dat nog van haar ouders was geweest en het hertengewei dat ze tot kapstok had gebombardeerd. En niet te vergeten het oude portret van haar opa. Oma had het portret van de muur van de slaapkamer gehaald toen Sofie hier kwam wonen en had het met een groots gebaar aan haar gegeven. Sofie's grootmoeder hechtte veel waarde aan het portret maar kon het door ruimtegebrek niet meenemen naar het verzorgingstehuis. Sofie wist niet goed wat ze moest met de oude, donkere, bruine lijst met daarin een afbeelding van haar nors kijkende opa, die ze nauwelijks gekend had. Eerlijk gezegd gaf dat ding haar soms een beetje de kriebels. Als kind had ze veel gespeeld in dit huis en was ze altijd met een grote boog om het portret heen gelopen. Het hele huis vond ze vroeger ontzettend eng en donker, maar nu, met haar eigen spulletjes erin, had ze het hier prima naar haar zin.

Sofie was drie jaar oud toen haar opa omkwam bij een bizar ongeluk. Haar grootouders waren hier net komen wonen en opa was bezig op een oude ladder het kozijn van het keukenraam te schilderen, toen ineens de sport onder zijn voet brak en opa met zijn hoofd dwars door het keukenraam viel.
Toen hij probeerde op te krabbelen kwam er een grote scherf van het kapotte keukenraam boven opa's hoofd los en raakte opa's nek. Zijn halsslagader was doorboord. Sofie's oma had het zien gebeuren.

Sofie neemt zich voor het ding zo meteen eens op te zoeken, ze had één doos nog niet uitgepakt; bovenop de keukenkast stond een doosje ongeregeld met allerhande keukenspulletjes en, bij gebrek aan een betere plek, het portret van haar opa. Morgen zou Sofie's oma bij haar op bezoek komen en om niet ondankbaar over te komen zou ze de lijst voor de gelegenheid aan de muur hangen, om het, na haar vertrek, uiteraard weer snel in de doos met keukenspullen te laten verdwijnen.

Sofie staat op en loopt naar de keuken. In de deuropening staat ze plotseling als aan de grond genageld. Alles in de keuken ligt overhoop. De pannen, het bestek, zelfs haar koffiezetapparaat ligt op de grond. De koffiepot bestaat alleen nog uit een zielig hangend oor met een groot stuk gebroken glas eraan vast. Het raam van de keuken ligt in honderden scherven op de houten vloerdelen en een ijzige wind snijdt in Sofie's gezicht.
Ze kijkt eens goed om zich heen. Zo te zien lijkt er niets te missen. Of toch? De doos met keukenspullen, waar vanochtend nog de grote bruine lijst uit had gestoken, ligt op de grond…zonder het portret van haar opa!
'Wat een raar ding om te stelen' denkt Sofie bij zichzelf. Alleen haar pannen waren al meer waard dan dat oude stoffige portret!
Enigszins opgelucht omdat geen van haar dierbare spulletjes of foto's mee zijn genomen haalt Sofie diep adem en besluit zich niet uit het veld te laten slaan. Ze loopt, voorzichtig tussen de scherven door, naar het keukenraam en steekt haar hoofd door het kozijn op zoek naar een spoor van de inbrekers.
Op dat moment begint een grote scherf boven Sofie's hoofd vervaarlijk te wankelen...
en valt.

Schrijver: Nienke Hoogendorp, 8 mei 2004


Geplaatst in de categorie: algemeen

1.1 met 31 stemmen 1.697



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Janneke
Datum:
16 mei 2004
Email:
...........
Ik heb ook ander 'proza' van je gelezen en dit vind ik je slechtste stuk, het spijt me, maar ik denk dat je het bij humor moet houden. ;)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)