Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Sluiers en zwarte ogen

Zodra ik in Tanger uit het vliegtuig stap waan ik mij in een
andere wereld. Het is niet alleen het benauwende, drukkende weer,
nee, de hele atmosfeer beneemt mij de adem. Chaotisch, druk,
zenuwachtig, geheimzinnig. Een gesluierde vrouw kijkt mij nieuwsgierig
aan, maar als onze blikken elkaar kruisen wendt zij, betrapt, het hoofd af.
Het is één uur in de middag en de meeste mensen houden siësta wat
duidelijk merkbaar is als ik naar de bus loop die mij naar het hotel
zal brengen. Op de weg naast de parkeerplaats rijden hoofdzakelijk
taxi's en bussen. Een enkele auto, bij ons al lang afgekeurd, waagt
zich met levensgevaar tussen de, met doodsverachting rijdende,
taxichauffeurs. Het opvliegende stof nestelt zich in mijn neus, terwijl
mijn zonnebril moeite moet doen om de constante aanval op mijn
contactlenzen af te slaan.

De temperatuur in de bus staat in zo'n contrast met de buitenlucht,
dat ik iets moet overwinnen om door de scheidingslijn te stappen.
Eenmaal gezeten zie ik kippevel op mijn armen. Ik huiver.
Na een klein uur rijden, dat wonder boven wonder zonder ongelukken
passeert, komen we bij het hotel. Ik stap uit en word niet alleen
overvallen door de hitte, maar ook door de kleine jongens die mij
met mijn bagage willen helpen. En zo stap ik, vergezeld door drie
zwartogige boefjes, de hal van het hotel binnen. De Moorse portier
besluit dat mijn bagage vanaf hier overgenomen wordt door
een erkende bagagedrager en stuurt de jongens, nadat ik ze wat
geld heb gegeven, naar buiten.

Vanuit mijn kamer kijk ik op een smalle straat die net zo stoffig
is als de weg die we zojuist gereden hebben. De warmte trilt boven
de zandweg en een mysterieus uitziende figuur trekt de kap van zijn
djelebba, teneinde zich te wapenen tegen de nietsontziende
zandkorrels, ver over zijn gezicht.

Hier herleeft het verleden. Het centrum is ver weg en de stilte
drukkend. Aan de overzijde van de weg staan, zover ik kan zien,
olijfbomen, eucalyptus, bloeiende mimosa, levensgrote cactussen
en bloemen in allerlei kleuren.

Er komt een ezel aan met naast zich een man in traditionele dracht.
Het beest sjokt, de kop ver naar beneden en beladen met diverse
groenten, richting Berbermarkt, waar de waren op de grond uitgestald
worden in de hoop verkocht te worden. Als er een gesluierde vrouw
langs komt, neem ik mijn kans waar en maak stiekem een foto.
De volgende dag breng ik een bezoek aan de kasbah, één wirwar van
straten en stegen, waar de oceaan van mensen haast uitbarst.
Omdat ik hier voor het eerst ben neem ik een gids mee, een jongen
van een jaar of tien.
Ik kijk mijn ogen uit. Winkeltjes, winkeltjes en nog eens winkeltjes.
Er is van alles te koop: sieraden, tassen, sjaals, riemen,
kamelenzadels, schitterend geborduurde lappen stof,
muziekinstrumenten, groenten, fruit en heel veel kruiden. De sterke
geur hiervan tovert een gevoel van heimwee, verlangen en mysterie
tevoorschijn.
Luid geschreeuw kondigt een visafslag aan. In deze hitte is dat wel
het laatste dat mijn reukorgaan verdragen kan. Ik loop snel door.
Deze wereld is zo totaal verschillend van de onze, dat een bezoek
aan dit land een cultuurshock teweeg brengt. Maar ik houd ervan.
Vooral de niet te doorgronden ogen maken op mij een onvergetelijke
indruk.

Samen met mijn gids, die mij 's ochtends vroeg al staat op te wachten,
loop ik door de smalle stegen. Ik zie waterverkopers in kleurrijke
kleding die het kostbare vocht in een koperen nap schenken en ik zie
cafeetjes waar mannen, druk pratend en gesticulerend, op stoelen zitten.
Ze drinken thee met mintblaadjes. Er zijn ook veel bedelaars: blinde
mannen met een kind aan de hand, invaliden en vrouwen met een baby
op de arm.

Na sterk afdingen, weg lopen, terug komen en weer afdingen, koop ik
een tas en een bloedkoralen ketting. Ik verlaat de drukte en ontdek
een schooltje. Als ik door het geopende raam naar binnen kijk, zie
ik kinderen die op de grond zitten. Voor de klas zit de leraar
met blote voeten en een stokje in de hand. Tegenover hem zit een
klein meisje. Ze wijst de regels aan die ze voorleest. Dan maakt
ze een fout. Het rietje komt naar beneden, maar het kind is vlugger.
Snel verstopt ze haar handen achter haar rug.

Na een poosje loop ik terug naar mijn hotel. Mijn gids neemt breed
lachend afscheid als ik hem zeg, dat ik morgen naar huis ga.
Thuis gekomen breng ik de fotorolletjes weg om te laten ontwikkelen.
Een week later bekijk ik de foto's. Groot is mijn verbazing als
ik zie dat de vrouw, die ik de eerste dag stiekem gefotografeerd heb,
er niet op staat. De straat is leeg.....

Schrijver: Lena, 29 juli 2004


Geplaatst in de categorie: reizen

2.2 met 12 stemmen 1.622



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Quinten Jiskoot
Datum:
17 november 2004
Email:
quinten5xs4all.nl
Heb je de film 'Blow Up' gezien van Michelangelo Antonioni? Die zal jou vast interesseren!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)