doodgaan, economisch verantwoord......
Al eens stilgestaan, bij wat ze in de volksmond noemen, ‘zijn of haar laatste dagen, zijn bijna geteld.’
Pijnlijk, dat wel, maar onoverkomelijk, voor ieder van ons.
Dan toch nog iets in deze wereld dat een zekere vorm van rechtvaardigheid betracht, alhoewel ook dit zéér relatief is.
In ons land zijn het bijvoorbeeld niet enkel je dagen die geteld zijn of worden, maar je doet er goed aan om ook je euro’s eens grondig na te kijken, en dit liefst voor het te laat is.
Want geloof mij, het ‘heengaan‘, zoals zij dit zo mooi verwoorden, is hier bijna een luxe-trip.
Dit is niet spottend bedoelt of zo, maar een keiharde werkelijkheid in ons Belgenlandje.
Als men de naakte cijfers eens overloopt, zal je dadelijk merken dat ik helemaal
niet aan het overdrijven ben.
Het ‘overlijden’ en alles wat er rond hoort, is één grote handel geworden. Een handel dan nog, die cynisch genoeg, ‘floreert’ als geen ander.
Men kent het gezegde wel, ‘de ene zijn dood….., wel, dit is meer dan ooit van toepassing.
Vaak wordt gezegd, ‘hij of zij is overleden, maar wij zitten met de zorgen.’ Meestal bedoelen ze daar dan wel de financiële kant mee, want heus, na het overlijden van dierbaren, weet je wel eventjes niet hoe of wat.
Overmand door verdriet, komt reeds een paar uur later, na de vaststelling door een arts dat de persoon uit jouw naaste omgeving is overleden, de begrafenisondernemer aankloppen. Papieren invullen allerhande, en al kort daarna de vragen hoe men de begrafenis wenst te regelen, wat men zoal voor ogen heeft. Of het een traditionele kerkdienst gaat worden, of toch niet liever gaat naar een crematie, (wat trouwens de dag van vandaag, sterk in opmars is.
Na deze keuze gemaakt te hebben, haalt de persoon in kwestie een dikke catalogus uit zijn of haar aktetas en wil het dan met jou hebben over de vorm, kleur en kwaliteit van de kist waarin de overledene te rustte wordt gelegd. Dit geldt evenzeer voor een crematie, en geloof mij, de prijzen zijn niet niks. Onder de vijfhonderd euro is er niets te bespeuren hoor. Het begint pas vanaf deze prijsklasse.
In momenten van intens verdriet sta je niet onmiddellijk stil bij allerhande sommen en berekeningen. Je wenst enkel het beste en mooiste om de overledene een waardige uitvaart te bezorgen. Het is pas naderhand, als je de totale optelsom maakt, dat je tot de vaststelling komt hoe duur « een uitvaart » wel is in ons land.
Niet enkel de kist is duur, het is hier ook nog de gewoonte om « rouwbrieven » te laten drukken en rond te sturen. Vooral voor de familie, maar soms ook voor de gehele gemeente, want, de mensen zouden wel eens…..
De crematie of de kerkdienst is de volgende grote hap uit je « budget voor onvoorziene gebeurtenissen », waarvan je ooit stiekem hoopte dat dit geld voor een reisje bestemd was.
Op de dag van de uitvaartplechtigheid is het hier ook nog de gewoonte, dat er na de dienst een « koffietafel » gegeven wordt aan de naaste familieleden en dierbaarste kennissen van de overledene.
Ook daarin heb je de keuze van een eenvoudige broodmaaltijd tot een uitgebreid vijfgangen menu. De prijzen zijn ook hier ‘navenant.’
Als die dag achter de rug is, de overledene «ten grave gedragen, uitgestrooid, of in een columbarium is geplaatst, is het tijd om de voorlopige eindbalans op te maken.
Meestal slikken de meeste onder ons wel eens als ze het uiteindelijke eindbedrag onder ogen krijgen.
Als ik zeg dat drieduizend euro voor dit alles niet eens overdreven is, zullen velen dit met mij beamen en dan houdt het nog niet op. Dan moet er nog gepraat worden over het plaatsen van de zerk, (dit bij een traditionele begrafenis), of een nis, (bij crematie). Ook nog over « de grond » waar de overledene ligt. Die kan je voor x-aantal jaren huren.
Gelukkig is de wetgeving ondertussen aangepast. Indien de overledene dat wenste, (maar hij of zij moeten dit bij leven dan wel schriftelijk te kennen geven), kan hij of zij uitgestrooid worden op een door hem of haar gekozen plekje. Dit kan de zee wezen, maar evengoed een eenzame boom.
Dit gebeurt nog niet zo echt veel, maar het bespaart je toch algauw « een zerk » en ettelijke euro’s.
Eigenlijk is « het overlijden » één grote handel geworden, niet echt het overlijden, maar het ten grave dragen van de overledene. Het is een « branche » waarin je nooit zonder ‘werk’ komt te zitten. een bloeiende handel, om maar te zeggen, waar ook vadertje staat zijn graantje van weet mee te pikken. ( Denken wij dan maar aan erfenisrechten en dergelijke).
Eigenlijk is het al erg op zich, dat elkeen hard moet werken om van een rustige oude dag te kunnen genieten, maar haast niet te vatten dat je ook nog een (ruime) spaarpot dient aan te leggen om na het overlijden de « eeuwige rust » te krijgen.
Het is toch niet verantwoord! Tenzij, « economisch » dan…….
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: algemeen
algemeen
838
Geef je reactie op deze inzending: