Nieuwjaar.
Terwijl op oudjaar - volgens oude Vlaamse traditie - de zangertjes van deur tot deur iedereen de beste wensen toezingen, lees ik de krant. Een extra dikke uitgave.
Vooraan drie pagina’s ellende over de verwoestende tsunami met een noodkreet om dringende hulp voor Noord-Sumatra: een plaats zonder hulpverlening, want het gebied is niet toeristisch en ook moeilijk te bereiken, lees ik.
Een bladzijde verder kijk ik naar een paradijselijke foto van enkele zonnebadende toeristen in Thailand, nog geen halve kilometer van het rampgebied.
‘Life goes on’ zegt een bruingebrande toerist met een drankje aan de bar. Even verderop gaat het leven ook voort voor de lokale bevolking die niet bij de pakken blijft zitten, gelaten de doden begraaft en verbeten start met de opruiming van al wat verwoest is.
Verder lees ik: ’wat wensen onze drie columnisten voor 2005?’.
Mijn oog valt eerst op Herman Brusselmans. Niet om wat vrolijks te kunnen lezen. Integendeel. Als professioneel uitdrager van een negatieve levenshouding - zoals hij zichzelf noemt – is het wensenpakket van Brusselmans voor 2005 eerder een lange smeekbede. Hij wil in 2005 verlost raken van zijn paniekerige schaduw. Hij wil ook beter kunnen slapen want hij heeft veel wakker gelegen: ‘de toekomst verbeidend, wat komen zou vrezend, het laatste oordeel tot in mijn slagaders voelend’ schrijft hij.
‘Ik wil in 2005 een rustig hart’ besluit hij.
Hilde Sabbe vraagt in haar column of het in 2005 ietsje meer mag zijn. Ze verwijst daarbij naar het kerstrapport van haar zoon. Ze wenst ook meer goesting: goesting om ertegenaan te gaan in 2005, goesting om ’s ochtends op te staan…
Goesting: ‘het mooie Vlaamse woord dat nu de eer krijgt die het verdient’, zegt ze.
Jan Devrieze raadt na enkele zinnen af om zijn column verder te lezen. ‘Wat volgt is maar neurotisch geneuzel’. Hij weet niet of 2005 een jaar met veel goesting zal worden. Hij vindt het woord onterecht gekozen tot mooiste Vlaamse woord. Hij vindt het een nare, kneuterige bijklank hebben.
‘Als levenskunst vermomd egoïsme’ noemt hij het, zoals: ‘ik doe mijn goesting. Trek uw plan.’ Volgens Jan Devrieze zou ‘plantrekker’ beter het mooiste Vlaamse woord zijn. Het zou verwijzen naar de Vlamingen die plantrekkers zijn. Ik geef hem gelijk.
Devrieze vreest dat we in 2005 zullen lamgeslagen worden met akelig montere televisieprogramma’s waarin alle dingen bespreekbaar en toonbaar worden.
Hij hoopt op een jaar van ontroering.
Ik wens een jaar van empathie. Een jaar waar ieder het vermogen krijgt – desnoods via een pilletje - zich in te leven in de problemen van een ander. Een jaar van het doorbreken van het egoïsme. Een jaar van begrip voor andere culturen. Een jaar van besef dat we al die ‘andere’ mensen niet kunnen weigeren in onze snelgroeiende samenleving. Een jaar waar de angst verdwijnt: het benauwde gevoel dat ook ik af en toe ervaar en dat gevoed wordt door het opruiende ‘Vlaams Belang’. Ik wens dat de paniekerige schaduw van Herman Brusselmans oplost zodat hij in 2005 een rustig hart krijgt. Tegelijk hoop ik dat alle andere rusteloze schaduwen oplossen bij al die mensen met een onveiligheids-gevoel.
Mezelf wens ik niets. Ik prijs me gelukkig te wonen in een welvarend land, heb niets te veel en niets te weinig en ben omringd door mijn geliefden die op hun beurt het ook goed hebben. Ik voel Sarah over mijn schouder kijken en laat haar doen. Ze kleurt mijn haren grijs, trekt rimpels over mijn vel en knaagt genoeglijk aan mijn botten. Ik heb haar nabijheid dit jaar aanvaard. Hopelijk worden we samen oud: zij en ik.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Nieuwjaar
2.962
Geef je reactie op deze inzending: