Brokstukken

Het is niet eens zo heel lang geleden dat ik voor het eerst een vliegtuig in stapte. Na tot twee keer toe Spanje per bus bezocht te hebben, kwamen mijn vrienden en ik tot de ontdekking dat een vliegreis van enkele uurtjes toch net iets comfortabeler is dan 22 uur in bus zitten. Dus ik stapte samen met wat vrienden voor het eerst in een vliegtuig voor een vakantie naar de Griekse zon. Ook toen wist ik al dat er meerdere mogelijkheden zijn om in de wolken te geraken.

Geen Koninklijke Zwanen noch Martinair of EasyJet. Ver verwijderd van drukke incheckbalies en gates vol toeristen, maakte ik me klaar voor een reis naar de wolken. Koffers vol ellende achterlatend en tassen vol vlinders op de weegschaal. Zonder enig maximum van bagagegewicht, alles wat ik lief had kon mee. Jij zat stralend achter de balie, ik stond zweverig aan de andere zijde. Je ogen reflecteerden een nog onbekende vakantiebestemming. We waren alleen in die vertrekhal. Op het moment dat wij in het vliegtuig stapten, lieten we de eenzaamheid achter in de hal evenals de eenzaamheid in onze levens.

De motoren zoemden al weer eventjes, onder ons geen vaste grond meer. Wanneer ik mijn ogen sloot leek het net alsof je zachtjes in mijn oren fluisterde. In werkelijkheid stond je voor me, in het gangpad. Je vertelde me wat ik moest doen als het mis zou gaan, wijzend naar de nooduitgangen. Ik luisterde niet, maar ik keek je alleen aan. Ik vertrouwde op een goede afloop, een blik in je ogen was hoopgevend genoeg. Mijn baliedame, mijn stewardess en vervolgens mijn piloot. Ik leunde ontspannen achterover en genoot van de steeds kleiner wordende wereld terwijl je mij business class naar de wolken vloog.

Waar we naar toe zouden gaan wist ik niet, maar we vlogen al een tijdje. Turbulentie was geen zeldzaamheid meer, maar wist ik veel dat het fout zou kunnen gaan. “Halen we onze eindbestemming wel”, schreeuwde ik richting de cockpit. Ik stond inmiddels in de deuropening, je ogen die voorheen nog zo straalden waren vochtig. “Het gaat niet langer meer, het gevoel dat er in de vertrekhal nog was, is langzaamaan verdwenen”, huilde je zacht. Je gaf me nog een laatste kus, streek door mijn haren. Vervolgens verloren we zwijgend hoogte, totdat we ver onder de wolken waren. Als een vliegtuig zonder kerosine stortte onze liefde neer.

De brokstukken van wat me ooit naar mijn vakantiebestemming had moeten brengen, lagen verspreid om me heen. De tassen vol vlinders waren leeg. Jij was er allang niet meer toen ik mijn ogen weer opende. Hoewel alles wat onze eenzaamheid voorgoed had moeten laten verdwijnen kapot en gebroken was, was ik redelijk ongedeerd. De val in de diepte had me alleen een gebroken hart opgeleverd. Ik stond op en liep zonder achterom te kijken weg van de plek van de crash. Weer met beide benen op de grond. “Ik moet verder, die lege tassen moeten weer vol met vlinders”, sterkte ik mezelf. Op weg naar dezelfde vertrekhal om daar mijn eenzaamheid weer achter te laten. Zoekend naar de vrouw waarmee ik wel op die vakantieplek kom die ik in jouw ogen dacht te zien. Opzoek naar een volgend vliegtuig met genoeg kerosine tot de dood ons scheidt.

Brokstukken Liefdesv Liefdesverdriet Vliegen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 7 stemmen 1.502