Angst
De voordeurbel rinkelt.
Ik doe open. Pal voor mij toont een rijzige neger met een brede glimlach zijn parelwitte tanden. In gebrekkig Frans legt hij uit dat hij student is. Of ik geen tekening wil kopen, bedelt hij met zangerige stem. Angst slaat om in paniek en halverwege zijn uitleg sla ik de deur dicht met een onbeleefde ‘non'.
Mijn hart bonst in de keel.
Wie verwacht donker Afrika aan zijn voordeur in een landelijke gemeente, achter in een doodlopende straat waar het overgrote deel van de bewoners bestaat uit Vlaamse keuterboeren? Wat komt hij hier doen en – het allerbelangrijkste - hoe is hij in ons boerendorp terecht gekomen?
Dit spookte gisteren door mijn hoofd.
Thuis ligt de stapel geleende boeken klaar om naar de bibliotheek te brengen. Bovenaan ligt een kookboek ‘Fusion-cooking’. Een nieuwe keuken in een veranderende wereld, staat er als verklaring onder de titel. ‘De mix tussen oost en west resulteert in verrukkelijke recepten’ las ik erin.
Ik kijk naar buiten en zie in de tuin de Indonesische teakhouten bank staan. In de hal ligt het Tunesische tapijt, 27 jaar geleden op huwelijksreis gekocht. In de slaapkamer geven de pasgeverfde muren een prachtige uitstraling: Nepal grijs, een tropische, bruingrijze tint uit de gamma ‘colores del mundo’ van Levi’s. In de koelkast ligt de pitta schotel klaar.
Mijn man en ik gaan elke keer na een bioscoopbezoek lekker eten in een Egyptisch restaurant.
Las ik ook niet dat kebab stilaan de monopoliepositie van de Belgische friet verdringt?
De vriend van mijn zoon heeft zijn haar extreem spiraalvormig laten krullen door een speciale permanent: ‘curls’ die op een afro-kapsel lijken.
Dit alles vinden we gelukkig allemaal normaal en laten we zonder problemen toe in onze leefwereld. Nochtans zorgt een simpele hoofddoek in sommige Belgische gemeenten voor commotie met veel gehakketak over het wel en niet dragen ervan in scholen en openbare gebouwen.
Wat dan met Marie, een oude boerin in ons dorp, die mét sjaal rond haar hoofd naar de stad fietst? En mijn grootmoeder zaliger, en alle oude vrouwtjes uit die tijd die sjaaltjes op hun hoofd droegen, vastgebonden onder hun kin?
Zojuist ging ik winkelen in de stad. Ik kwam in de supermarkt een jonge Marokkaanse - of Turkse - vrouw tegen. Ze liep fier rechtop met een prachtig felblauwe hoofddoek rond haar hoofd en hals gedrapeerd. Ik glimlachte en ze lachte terug. Had ik verwijtend mijn wenkbrauwen opgehaald, haar reactie zou anders zijn geweest.
Beschaamd denk ik aan het voorval van gisteren, en hoe ik toch wel brutaal midden in die jongeman zijn uitleg de deur heb dichtgeslagen, vlak voor zijn neus…, uit angst.
Komt mijn angst louter voort uit territoriumdrang? Een gevoel dat ik destijds ook had toen we ons huis bouwden en de keuterboeren kwamen kijken tot op het perceel, en waarbij ik iets had van ‘ga van mijn erf af!’.
Een holbewoners mentaliteit?
De wereld verandert, wordt kleiner. Al die mensen, die kunnen we, hoe dan ook, toch niet buiten onze welvarende grenzen houden? Het is alleen de angst waar ik vanaf moet raken. De paniek moet verdwijnen, maar die paniek wordt gevoed door de media en extreem rechts.
En dus zit ik hier, af en toe met mijn benauwdheid, behaaglijk lekker in huis, met een mix tussen oost en west: een mix die resulteert in een verrukkelijke sfeer…,binnenskamers.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: maatschappij
Vreemdeling
877
Geef je reactie op deze inzending: