Sneeuw

Ze werd wakker van het vrolijke gekwetter van haar klokradio. 10 na zes. De soesknop deed zijn dienst. Bij iedere daarop volgende tien minuten vond haar vinger moeiteloos de lange balk die zorgde dat het geluid, dat duidelijk de dag aankondigde, terug verstomde. Voor een volgende tien minuten.

Tot de knalrode cijfers van de wekker haar toeriepen dat het nu of nooit was. Ze gleed uit de warme cocon, zocht op de tast naar het knopje van het grote licht en slofte naar het eerste raam. Het gordijn schoof open en de witte helderheid van sneeuw kwam haar tegemoet als de flits van een fototoestel. Alle geluiden waren waarneembaar alsof je je onder een dekbed bevond. Bevreemdend stil, gedemd geruis.

Alle daken, schoorstenen, auto’s en andere voorwerpen in het stilleven van de morgen, hadden hun witte bruidsjurk aan. Alsof de wereld had besloten vandaag één groot boterbriefje te ondertekenen.

Algauw werd ze terug gezogen in de werkelijkheid van de dag. De kou die zich meester maakte van haar voeten, dwong haar de sneeuw eventjes zichzelf te laten zijn.

Het warme water uit de douche zorgde er voor dat ze terug voeten voelde onder haar benen. De warme koffie liep in golfjes haar lichaam binnen en gaf haar de eerste opstoot van energie. Ze trok haar jas aan en zocht haar handschoenen. Sneeuw voorspelt nu eenmaal geen hoge temperaturen.

De bus was, ondanks de onverwachte winterprik, op het verwachte tijdstip ter plaatse.
Ze stapte van de bus en zag het in één oogopslag. Dé foto die met absolute zekerheid zou winnen bij de uitreikingen van meest romantisch beeld van het jaar. Tenminste, als men tegen die tijd iets had uitgevonden dat foto’s, genomen met je ogen en opgeslaan in je hoofd, op cdrom gezet konden worden.
En als dat niet het geval was, dan bleef het haar winnende beeld.

Rode daken waarop sierlijke kantenlijstjes sneeuw werden geborduurd. Oude bakstenen versierd met een toefje sneeuw. Kale bomen voorzien van een ragfijn laagje poedersuiker. De laaghangde zon overgoot dit tafereel met een roze gloed van wolken tegen een lichtblauwe hemel. De stralen van de winterzon streelden haar wangen in zachte liefkozing. En boven dit alles stak de Halletoren als dirigent van het toppunt van romantiek.

Ze bleef stil staan. Dit was het hoogtepunt van de dag, wist ze.
Ook al was die dag dan nog geen twee uur geleden begonnen.

Sneeuw halletoren halletoren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 829