Twee jaar later....
Nog altijd hoor ik de woorden nazinderen. Die vernietigende woorden waarmee zij vertelde, dat het genoeg was geweest. Dat zij wou gaan.
Dit is ondertussen al enkele jaren geleden, maar nog steeds voel ik de scherpte ervan, is de pijn niet volledig verdwenen. Er blijven teveel vragen onbeantwoord.
Ik leeft niet in het verleden, helemaal niet. Dat ze mij zou verlaten had ik wel zien aankomen. Zelfs diep van binnen, gehoopt. Want ik voelde in die periode ook wel aan dat één en ander aan het foutlopen was.
Vier kinderen hadden wij samen in achttien jaar huwelijk, en nooit had ik de indruk dat het echt stuk aan het lopen was. Ik snap nog steeds niet waarom ik het niet vlugger gemerkt had.
Misschien kwam het wel, omdat de laatste vijf jaren enkel uit werken bestond. Heel veel uren was ik van huis weg, en de weinige die overbleven, dienden om te slapen. Het sociale leven speelde zich dan ook grotendeels in het weekend af.
Maar toch voelde ik wel degelijk de spanning tussen ons beiden,
voelde dat de vulkaan op uitbarsten stond. Wat uiteindelijk ook gebeurd is.
Goed en wel beschouwd, is die wending in mijn leven uiteindelijk een verademing geworden. Want een echt leven, in de zin van het woord, had ik helemaal niet meer. Het was allemaal zo voorspelbaar geworden. Er waren nog maar heel weinig dagen waarin ik mij ten volle gelukkig voelde, en dat gevoel kwam dan nog van mijn kinderen. Want, dat moet ik wel beamen, mochten zij er niet geweest zijn, dan had ik het nooit achttien jaar volgehouden. Was ik waarschijnlijk zelf opgestapt.
Is er dan niets het herinneren waard, meer dan waarschijnlijk wel, maar toch kan ik die mooie momenten niet meteen voor de geest halen. Misschien heb ik deze wel verdrongen.
‘Het is tijd, papa.’ Met een schok dringt het tot mij door dat het inderdaad reeds acht uur is, de schoolbus voor de jongste kan elk ogenblik voorrijden en hij heeft zijn jas nog niet aan. ‘Ik kom eraan,’ roep ik vanuit de keuken, en net op tijd slaag ik om zijn jas dicht te knopen en hem uitgebreid uit te zwaaien.
Even komt de gedachte bij me op, dat we ons gelukkig mogen prijzen dat al onze kinderen graag naar school trekken, zonder noemenswaardige problemen.
Ik heb het hier nu wel over ‘wij,’ en neen, dit is geen fout, want er is ondertussen wel één en ander gewijzigd in mijn leventje. Of beter, ons leventje!
Na de scheiding stond mijn leven een tijd stil. Er overheerste een gevoel van ter plaatse trappelen. De dagen vloeiden gewoon in elkaar over. Emotieloos, zonder vooruitzichten. Tot het moment dat ik een wereldje ontdekte, dat mij wel het verkennen waard leek. Een wereld achter een scherm, waar iedereen kan zijn wie of wat hij wil. Het virtuele, waar een leven zoveel eenvoudiger lijkt.
Toch ben ik er altijd mezelf gebleven. Nooit de intentie gehad om iets te verhullen of mij anders te laten overkomen, wat niet iedereen kan beweren. Meermaals ondervonden.
Misschien lag dat nu net aan de basis van die gelukkige wending in mijn leven.
Ik ontdekte het schrijven, werd erdoor meegesleept en hervond er liefde. Onverwacht, dat kan je wel stellen. Een schrijverssite is nu niet onmiddellijk een plaats waar je idylles zou verwachten. Niets bleek minder waar.
De vrouw die ik er leerde kennen, is mijn levensgezellin geworden. Zij is mijn hart, en samen zorgen wij voor de opvoeding van onze kinderen. Dat zoiets niet steeds over rozen gaat, lijkt me evident, maar wij vullen, en meer nog, voelen elkaar heel goed aan.
Een verleden hadden we, de toekomst moet nog komen, maar de twee jaar die wij reeds ‘geleefd’ hebben, kunnen ons niet meer ontnomen worden. (En dan te denken, dat velen ons maar een paar maanden gaven!).
‘Goedemorgen, lieve schat,’ weerklinkt haar zachte stem, terwijl ze mij een kus geeft. Ik lach een kus terug en weet één ding zeker….Ook vandaag wordt weer een dag om te leven. Maar dan in liefde, en samen……..
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: liefde
liefde
1.218
Geef je reactie op deze inzending: