Niet verdwalen

De meeste christenen gaan met Kerst naar de kerk, ook al doen ze er verder niks aan. Wij eten met Pesach matzes, en op Grote Verzoendag blijven we thuis. Een sjoel zie ik eigenlijk nooit van binnen. Je zou dus kunnen zeggen dat ik niet joods ben opgevoed. En ik zou je niet eens ongelijk kunnen geven, want ik kan geen letter Hebreeuws lezen. Ik kan nog net alef, beet, gimel zeggen. Herkennen doe ik ze niet. Mijn bar mitswa heb ik nooit gedaan. Niet toen ik dertien was, niet toen ik veertien was, niet toen ik vijftien was, niet toen ik zestien was, en ook niet vorige maand toen ik zeventien werd. Maar misschien is dat niet eens zo apart. Hoeveel mensen die zeggen katholiek te zijn, kennen hun gebeden?

Waarom ben ik dan ondertussen, zoals ik het zelf gisteren zei, joodser dan de rebbe aan het worden? Geen idee. Misschien omdat ik van mezelf al een beetje apart ben, en dat dit nou net een apart stukje is waar ik me niet ongemakkelijk bij voel. Ik weet het echt niet. Misschien ook omdat ik de laatste maanden, waarin veel in mijn leven is veranderd, een stuk onafhankelijker ben geworden. Onafhankelijk van wat mensen vinden, tenzij die mensen vrienden zijn. Of als ik zou willen dat ze mijn vrienden waren; het valt niet te ontkomen dat je af en toe nóg een mep van de waarheid krijgt.

Een joodse jongen in een gojse wereld. Ik ben het altijd geweest, en heb er nooit zo over nagedacht. Misschien nu, omdat ik werkelijk verliefd kan worden. Daarmee besef je veel meer wie je bent. En wie je zou willen zijn. Dat joods-zijn is niet zo bijzonder. Goed beschouwd betekent het in het Nederland anno nu niks meer.

Ik ben wie ik ben. In dat besef hoort "ik ben joods" thuis.

Eigenlijk is dit geen theologisch verhaal. Eigenlijk gaat dit over vriendschap, over 'vreemd zijn', over waarom ik ben wie ik ben. En dat heb ik moeten ondervinden de laatste tijd. Dat er niks aan te doen is dat je bent wie je bent. Dat je eigenlijk maar tot op zekere hoogte je vrienden kunt kiezen. Je kiest je vrienden namelijk niet. Zij kiezen jou niet. Vriendschap ontstaat gewoon. Op welke manier dan ook; maar vertrouwen is de belangrijkste bouwsteen. Humor. Veiligheid. Eigenlijk zou vriendschap zoveel meer waard moeten zijn dan een mislukte liefde. Maar is het dat ook? En geloof me, ik geef om mijn vrienden, omdat ik om ze wil geven. Omdat ik ze te goed ken om me niks te kunnen aantrekken van wat zij meemaken. En waarom kan ik dan niet accepteren dat er ook minder vriendelijke mensen op de aarde rondhobbelen?

Is dat dan wat bestemd is door de goddelijke macht, waar ik zelf maar half in geloof? Vriendschap is wat je staande houdt, je vriendschappen en je zelfvertrouwen. Als je zelf niet verder komt, heb je je vrienden. Als je gezelligheid wil, heb je je vrienden. En het mooie is, zij hebben jou ook als zij dat nodig hebben. Vriendschap is het geloof. Of dat nou met mensen is, of met een opperwezen.

Wie geen vrienden heeft, die is nergens. Weten dat iemand er is als je in jezelf of in anderen verdwaalt, als je niet verder komt, zodat je altijd ergens bent.


voor Joris, Freek, Daphne, Nems, Josien, Tex, Jon en Jenne, die zorgen dat ik ergens ben.

identiteit vriendsch vriendschap geloof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 11 stemmen 1.774