Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Machtsgreep binnen het Vaticaan.

« Habemus Papam. »
Amper dertig uren na de start van het Conclaaf, wist de wereld dat er een nieuwe Paus gekozen was. De strijd om de macht, het leiderschap over de Katholieke Kerk was gestreden. Veel sneller dan gehoopt, vlugger dan gevreesd.
Een golf van vreugde en emotie overspoelde de massa ‘gelovigen’ die aan het wachten was. Ook zij waren geschrokken van dit spoedconclaaf en wachtten vol spanning af.
Tientallen Kardinalen namen plaats op de verschillende balkons van het Vaticaan. Deels om het volk te groeten, maar zoals de traditie het voorschrijft, in hoofdzaak om de nieuwe Paus hun steun te betuigen.
Dat zij er niet allemaal waren, viel in eerste instantie niet zo op. Dat sommigen méér dan zuur stonden te kijken en al helemaal niet enthousiast leken, des te meer! Er heerste eerder een bedrukte sfeer onder de Kardinalen.
Dit hoorde ik van mijn naaste medewerkers, want zoveel achterbaksheid om een Paus toe te juichen die niemand wou, bezit ik zelfs niet. Ik heb ijlings de benen genomen.
‘Waar moet het met deze Kerk naartoe’, verzink ik in gedachten tijdens de rit terug naar mijn verblijfshotel, enkele minuten van het Vaticaan verwijderd. ‘Ze zijn er dan toch in geslaagd de corruptie in het heilige der heiligdom binnen te loodsen. Spirituele gedachten hebben zich laten verleiden tot zuiver geldgewin. Hier, op de enige plaats waarvan ik dacht dat dit onmogelijk was.’
Geschokt en ontdaan, voel ik mij als ik terugblik over het verlopen Conclaaf. De zaken die er zich voordeden, overstijgen meerdere filmscenario’s.
Het begon reeds bij aankomst in het Kardinalenverblijf. Na samenkomst in de grote hal, werden wij verzocht ons terug te trekken in de (individuele) kamers, en daar te blijven tot we geroepen werden. Via intercom dan nog. Er werd geopperd om geen contact te zoeken met andere kardinalen, dat zou later mogen, na deze (korte) periode van intense bezinning. Waar wij met z’n allen gehoor aan gaven.
De kamers waren op naam, elk met een individuele sleutel en leden van de Zwitserse wacht, Pauselijke elitetroepen, keken toe dat dit ook daadwerkelijk gebeurde. Eens binnen merkte ik dat de kamer van al het nodige comfort voorzien was. Enkel radio en televisie ontbraken, dit om contact met de buitenwereld uit te sluiten, maar dat wisten we. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op het aanwezige bureel een opengeslagen laptop bemerkte. Hij stond aan, en op het scherm las ik de mededeling; ‘druk enter om verder te gaan.’
Dit druiste zowat tegen alle gangbare regels van het Conclaaf in. En terwijl ik de deur achter mij hoorde sluiten, nam ik plaats en drukte de entertoets in.
Wat ik de volgende twee uren allemaal te verwerken kreeg, tart het ongelooflijke. Mijn leven van de laatste tien jaar stond er in rapporten, verslagen, gedecoreerd met allerlei beeldmateriaal. Vooral de misstappen, hoe klein ook werden hier extra in de verf gezet.
Niet dat ik zoveel te verbergen heb, maar heilig ben ik ook weer niet. Nog lang niet. Ik probeer mijn ’werk’ als Kardinaal naar behoren uit te voeren, en dan krijg je zoiets.
Insinuaties allerhande verschenen in de laatste rapporten op het scherm, en vooral de eindtekst sprak boekdelen. Kwam zelfs dreigend over.
« Deze zaken kunnen ten allen tijde openbaar gemaakt worden, met de nodige gevolgen naar je verdere toekomst toe. Dus is het raadzaam om de volgende procedure nauwgezet te volgen. »
Daaropvolgend als het ware een ‘draaiboek’ voor het lopende Conclaaf. Ik geloofde mijn eigen ogen niet. Er was dus reeds achter de schermen beslist wie de volgende Paus moest zijn. De richtlijnen voor ‘het stemmen’ lieten geen enkele ruimte naar andere keuzes toe. Er stond zelfs bij in welke stemronde het moest gebeuren, namelijk de derde.
Ik was onthutst, wist niet waar ik het had, en nog minder wat er mij te doen stond. Ze hadden ons gewoon bij het nekvel, de pitbulls van Vaticaanstad. Zij die al jaren de touwtjes in handen hadden, waren niet van plan die los te laten. Er zou niks veranderen in de hele benadering naar geloofsbelijdenis toe, toch niet ten goede.

Even later weerklonk via de intercom dat wij allen verwacht werden in de Sixtijnse Kapel. Tijdens de wandeling daarheen was het angstwekkend stil. Veel Kardinalen waren lijkbleek, de angst stond als het ware op hun gezicht gebeiteld. Het besef, dat regelrechte maffiapraktijken tot in het Vaticaan konden doordringen, had ons allen murw geslagen. In eerste instantie weigerde ik te geloven dat alle Kardinalen bakzeil zouden halen, dat ze zich zomaar naar de slachtbank lieten leiden. Tot de nieuwe Paus op het balkon verscheen, en de menigte toelachte in een zelfvoldane grijns. Een grijns van, ‘het is mij gelukt’, de macht behoort mij toe.
Toen was voor mij de maat vol. Ik wou mij zo vlug mogelijk distantiëren van deze bende hypocriete, manipulerende aasgieren die het Vaticaan rijk is. De stemprocedure heb ik ook niet gevolgd, misschien als één van de weinigen, maar dat zal ik wel nooit te weten komen.
De witte rook was eerst zwart…..Zelfs god leek te twijfelen aan de goede gang van zaken.

Schrijver: danny cant., 22 april 2005


Geplaatst in de categorie: politiek

2.5 met 2 stemmen 638



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)