Ik wil een boek schrijven XII
Toch heeft men zekerheden nodig. En als de zoektocht eenmaal opgegeven is, zullen mensen met vragen blijven zitten. Het gevolg is dat men teveel gaat luisteren naar anderen, zich verliest in theorieën, bezigheden, contacten, verslavingen en zelfbeklag, noem maar op, in allerlei dingen die in het leven voorkomen. En dat neemt de plaats in van echte zekerheden. Meestal hebben deze “verworvenheden”, deze quasi zekerheden, betrekking op [levens]vragen die te overzien zijn.
Als je met mensen praat blijkt inderdaad dat ze vol zitten met zekerheden, die meestal gebaseerd zijn op eigen ervaringen. Bijgevolg houden mensen er eigen zekerheden op na en zullen elkaar moeilijk begrijpen. Deze “veel-waarheden” situatie ruikt naar de diversiteit van subjectivisme, naar twijfel en onjuistheid. Er is toch maar één waarheid. De dingen waar mensen over praten zijn op het plan waar ze actief zijn en over denken misschien waar. Maar op andere niveau’s stroken ze niet met het ware. Iedereen houdt er dus eigen waarheden op na. Maar in de diepte zijn het de kleine bouwstenen die het grote gebouw van de waarheid vormen. En iemand die dit overziet, is een stap verder. Hij kan begrip opbrengen voor alle meningen, en vraagstukken beantwoorden en inpassen in de grote structuur.
Maar voor het zover is, moeten er barrières genomen worden. Zolang men geen besef heeft van de grotere dingen, is er niets aan de hand. Maar zodra er iets begint te dagen, slaat het leven terug. Een situatie van grote twijfel en onzekerheid zal zich meester maken van de wakker wordende ogen. Een besef van de eigen geringheid zal toenemen en de eigen onwetendheid moet aanvaard worden. Maar daarboven moet aanvaard worden dat er veel vooringenomenheid is en daardoor veel weerstand tegen een nieuwe kijk op de dingen. Het oude, de vooroordelen en eigen ervaringen, zullen het meestal winnen. Het ontluikende besef zal steeds minder aansluiting vinden bij medemensen, die er steeds minder van begrijpen. Uiteindelijk vraagt het nieuwe besef zich af: waarom gooien mensen zichzelf niet in het diepe? Waarom kunnen mensen zo opgaan in hun dagelijkse werk? Waarom verliezen mensen zich zo in hun beklag en eigen gelijk?
Als men het grotere[uiteindelijk] begint te begrijpen, wordt men overmand door mededogen. De oorzaak van het verschil tussen religie’s begint te dagen: maar het zijn allemaal troostrijke bronnen van zekerheid, om de mensen een kijk en richtlijn in het leven te geven. Regelgeving blijkt een beschermende werking te hebben, vaak gebaseerd op basale waarheden maar ook op onvoldoende kennis. Zodat de regels nu als achterhaald beschouwd [kunnen] worden, hoewel de heilzame werking nog steeds onomstreden is. Men begrijpt ook dat mensen diepe pijn lijden als een dierbare vriend of familielid komt te overlijden. De confrontatie met de dood is altijd ook een confrontatie met het eindige leven zelf, naast de moeilijke taak met het gemis van de dierbare door te moeten gaan. Klein verdriet kan doorgrond worden, want nu de eigen emoties volwassen beginnen te worden, put men uit het verleden voor begrip van allerlei emoties. Men moet proberen om anderen te ondersteunen bij twijfel en verdriet, gebaseerd op begrip van de dieperliggende oorzaak die gelegen is in de afwezigheid van solide en overkoepelende zekerheid.
Men begint te vermoeden dat slechts een klein aantal mensen in staat is om te groeien naar het grotere besef, dat altijd het karakter van een vermoeden blijft houden, zeker als men erover begint te praten. Daarom zal men zich niet zomaar moeten laten verleiden om erover te praten. Meestal worden anderen door vreemde voorstellingen van zaken lastig gevallen, waarbij de stekels meteen worden opgezet. Uit het verleden zal men zich herinneren, dat nieuwe ideeën en emoties bespot worden en de beschuldigingen een zwever en een moeilijk persoon te zijn, zullen weer hoorbaar zijn. Men weet nog van het verlangen naar geborgenheid, toen die nergens te vinden was. Men weet nog van de grote eenzaamheid, die de kleinste hoeken van het leven in haar greep had. Men herinnert zich het ogenblik dat voor het eerst het strijdbijltje bijna te zwaar werd voor de hand om nog langer vast te houden. Maar ook de oerkracht, die men ervoer om door te kunnen gaan.’
- Zo kan die wel weer.
- Jawel, ik weet het, maar je moet bedenken dat ik dit jaren geleden geschreven heb. Ik zou het nooit openbaar durven maken. Maar tegen jou, na ons lange gesprek van vanavond. Geen probleem toch?
- Ik denk als je dit soort stukken openbaar maakt, dat je als een pretentieuze, zichzelf voorbij strevende kwast betiteld zal worden. Je neemt je mond vol over zekerheden, mensen, groei van kennis en inzicht alsof je er alles over weet. Dat kan niet en dat kan zeker niet aanslaan als je je als schrijver wilt manifesteren. Een stukje bescheidenheid, een fraaie toongeving met stijl en kleur omgeven, zal je schrijfsels goed doen.
- Maar, het gaat er toch om, de boodschap duidelijk weer te geven en in woorden te kleden. Overdreven stilistische hoempapa maakt een stukje tekst alleen maar moeilijker te omvatten. De Rococo bouwstijl is nog steeds een gruwel in mijn beleving.
- Je zult er wel achter komen.
- Goed dan, ik ga naar huis. De toekomst zal het leren. Maar ik blijf het vreemd vinden, dat je met stijltrucjes lezers kunt paaien en waardering kunt oogsten. Over de inhoud wordt zelden met een woord gerept. De lengte van een zin, de juiste volgorde van alinea’s en een correcte spelling zegevieren als het om de aandacht gaat. De inhoud kan nog zo perfect en uitdagend zijn, als er kromme zinnen in de tekst staan, wordt de zin van het doorlezen al ter discussie gesteld.
- Je moet niet denken dat je zomaar schrijver wordt. Al heb je duizend stukjes geschreven, studies, boeken en essays, maar schrijvers bezitten meer dan hun woorden.
- Ik denk dat het meer een kwestie is van: “Onbekend maakt onbemind”.
- Deze waarheid komt je nu goed uit, is het niet?
[…]
- Ik bel je.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kunst
Schrijvers motieven
1.631
Geef je reactie op deze inzending: