Nat en dronken
Toen ik thuiskwam ben ik met mijn kleren op bed gaan liggen en in slaap gevallen. Om de dag daarna, nog nat en plakkerig van de regen, wakker te worden. Hoe komt het toch dat ik na zeven of acht glazen sherry al niet meer kan denken aan iets logisch als dat ik mezelf eerst van mijn kleren moet ontdoen voordat ik op bed ga liggen? Is dat uitbreiden van mijn ervaringswereld, dat altijd gepaard gaat met drank, dan zondermeer een verklaring voor het vergeten van de dagelijkse routine? Neen, dat kan het niet zijn. Het moet zijn dat ik die dagelijkse routine dan niet alleen ten volle ervaar, maar dat ik deze ook anders invul. Zo word het uitkleden ineens van inferieur belang, want in de dronkemanslogica is het niet zinvol. Ik heb nu slaap, dus ga ik nu slapen. Morgen kan ik me altijd omkleden. Of beter nog: morgen kan ik zo weer de deur uit. Dat scheelt ook nog aardig in tijd.
Wanneer ik de dag daarna weer nuchter wakker word, nog enigszins gevangen door een katerig gevoel, ben ik weer terug in mijn dagelijkse ervaringswereld. In de wereld waar die kleren van gisteren stinken en nat zijn. Waar ik niet kan snappen dat ik gisterenavond zo stom kon zijn om me niet uit te kleden. Nu is immers mijn bed ook helemaal klam.
Maar het zijn niet alleen dit soort beslissingen waaraan ik me de dag na een dronkenschap zo erger. Veel vervelender vind ik nog de briefjes die ik voor mezelf achterlaat. Met boodschappen, gedichten, lange verhalen of soms zelfs met tekeningen waar ik de dag daarna geen wijs meer uit kan. Het ergste zijn de gedichten met korte woorden, waar ik dan vaak ook nog het Griekse alfabet door mijn eigen vertrouwde alfabet mix. In het engels, omdat ik als ik dronken ben nou eenmaal snel verval tot enkel engels dat ik tijdens mijn monologen graag de hemel in prijs. Because my English is damn good, old chap! En daar kan de gebroken spiegel die naast mijn bureau hangt het dan mee doen.
Deze morgen wist ik nog hoe ik me gisteren gevoeld had. Ik wist nog precies waarom ik aan het drinken geslagen was. Ik miste haar. Ik miste Catherina. Om half 5 had ik nog rechtop in mijn bed gezeten met deze zekerheid. Als ik iemand ooit gemist had dan moest zij het zijn.
Na al die jaren herinner ik me nog het beste haar puntgave huid. Voordat ik hem ooit met mijn vingertoppen beroerde, stelde ik me voor hoe zacht hij zou zijn. Toen ik hem eenmaal aanraakte, bleek hij nog velen malen zachter. Haar ogen bleven als parels zo wit. Tot midden in de nacht konden zij mij aanstaren, wanneer Catherina luisterde hoe ik mijn lange monologen uiteenzette. Die monologen raakte haar niet. Ze snapte mijn teksten niet of ze boeiden haar niet. Ze luisterde naar geen woord, hoeveel ik er ook sprak. Ze keek alleen maar naar me. Om me, wanneer ik bij uitzondering om feedback vroeg, met een wedervraag te beantwoorden. Ze had geen idee wat ik zojuist gezegd had.
politiekdebat.nlGeplaatst in de categorie: drank
dronken
1.326
Geef je reactie op deze inzending: