Een jaar na dato

Zo sterk stond ze daar; fier en met een glimlach rond de mond, wel erg bleek ja. Aan de andere kant stond hij; donker, stoer, lang en slank en overzag de gemengde groep die de zaal binnenkwam. Er is geen gedragscode die zegt dat je perse moet huilen bij zo’,n situatie. De meeste familieleden, vrienden of collega’s konden hun emoties niet in de hand houden. Zodra ze het kleine blankhouten kistje in het oog kregen hoorde je een ingehouden adem waaruit een snik omhoog welde.
De aanblik was aangrijpend. In het kleine kistje lag een wolk van een baby.

Kaydee de baby van Y en S. Een gemend, prachtig kindje met een lichtgetinte huid en het uiterlijk was beslist Surinaams. Bij de geboorte was er iets helemaal mis gegaan, wat er precies misging is niet duidelijk.

De thuisbevalling werd in het ziekenhuis van Almere voortgezet en heeft niet eens zo lang geduurd. Op de werkvloer werd al gegrapt dat Y een olifantsdracht had,eenenveertig weken is best lang. Ze wilde van de zwangerschap genieten. In het ziekenhuis tijdens de bevalling heeft Kaydee waarschijnlijk zuurstofgebrek gehad. Ze werd een moment op de buik van Y gelegd en meteen weer weggehaald om geïntubeerd te worden. Vervolgens werd ze met vliegende vaart naar de kinder -ICU van het AMC gebracht. Y werd er later ook naar toe gebracht, niet in een ambulance, nee met eigen vervoer is ze van het kraambed direct naar het AMC vertrokken om bij haar kind te kunnen zijn.

De strijd om het leven van Kaydee was begonnen. Het leek er op dat Kaydee epileptische insulten onderging en daarvoor kreeg ze medicijnen, ze werd onder een roesje gehouden. Dat duurde twee dagen. In die tijd werd een MRI van het hoofdje gemaakt. er werd geconstateerd dat de grote hersenen niet functioneerden. Ze zou nooit op eigen kracht verder kunnen.

De beslissing die Y en S maakten was weldoordacht. Ze besloten de kleine te laten gaan. Geen leven aan de beademingsmachine, geen jarenlange marteling tot ze uiteindelijk zelf op zou geven. Voor hen was een leven met zo’n ernstige handicap niet verenigbaar.

De artsen waren het in eerste instantie niet met hen eens. Dus actieve euthanasie zat er niet in. De kleine werd van de beademing afgehaald en kon in de armen van haar moeder sterven.

De afschuwelijke werkelijkheid voor zo’n jonge moeder om de eerste keer dat je jouw baby zelf kan vasthouden, de enige keer is en dan ook nog om haar af te staan voor de eeuwigheid.
Ze kon het slechts een maal in bad doen en aankleden, toen had de dood haar al in zijn genadige armen..
4 augustus geboren. Twaalf augustus stonden we dan bij haar kistje en kwamen we bijeen om haar af te staan aan de duistere schoot van moeder aarde na een kort leven van slechts drie dagen.
Hoe verdrietig is het om psalmen te horen, bij het graf van zo’n klein meisje, en hoeveel indruk maakt het zingen van een Surinaams kinderliedje in de stromende regen bij een graf waar de vader net in is afgedaald om het kleine kistje zelf op de bodem te zetten.

Dan is het ineens gedaan, het afscheid is voltrokken. De stoet wandelt terug, krijgt koffie en bij het bekijken van de foto’s komen er nog meer waterlanders.
Y en S wandelen al vertellend tussen de vele mensen door al zijn ze van binnen verscheurd door dit verdriet.

'Er komt weer een nieuw kindje' zegt Y ferm. Ze hoopt zo snel mogelijk weer zwanger te worden. De hechtingen zitten er nog in en ze kan nog maar moeilijk zitten.
'Het komt allemaal goed' zegt Y 'dat weten we zeker.'

Ze hebben een klein engeltje dat hen zal beschermen, Kaydee hun kleine meisje is er vanaf nu altijd bij.

Het bovenstaande verhaal speelde zich vorig jaar af. Y is opnieuw zwanger. Haar buik neemt weer toe en heeft nu zwangerschap verlof. Het valt haar moeilijk blij te zijn met deze zwangerschap. Al is dit het allerliefste wat ze wil. Een gezond kind krijgen samen met S. De website over Kaydee wordt bijgehouden en vaak bezocht. De foto’s blijven aangrijpend. Hopelijk is dit kind in staat het verdriet van Y en S te verdrijven. Zelfs al zal de kleine engel er steeds zijn. De bevalling staat voor de deur, over enkele weken is het zo ver.

Bizar en mooi tegelijkertijd. In plaats van een verjaardagskaart voor de eerste verjaardag van Kaydee te sturen schrijf ik dit verhaal op. In gedachten zijn we natuurlijk bij hen en wachten in spanning af hoe alles zal verlopen hopend dat de kleine engel de baby zal beschermen op de moeilijke weg naar onze wereld.

Biografie van deze schrijver

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 9 stemmen 1.787