Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vertraging

Alle kutdingen komen altijd in combinatie met elkaar. Het is nooit zo dat wanneer je relatie net naar de klote is, er tegen je gezegd wordt: ‘Och arme, je zult het er wel zwaar mee hebben, we kijken wel even of we wat kunnen regelen voor die tentamenweek van je…’
Nope, als het kut gaat, dan gaat het ook écht kut. Ze had ook wel kunnen weten dat het er een keer van zou komen, maar waarom moest die klootzak het nu nét vlak voor de tentamenweek uitmaken?

Diep zuchtend keek Lisette om zich heen. De dikke kerel schuin tegenover haar lag met zijn nek in een houding die haar nogal ongemakkelijk leek en naast haar zat een nerdig type heel irritant te spelen met de bladzijden van zijn boek. Het ergerde haar en het liefst had ze het boek uit zijn handen gerukt en uit het treinraam gegooid. Maar ze deed niks, behalve dan eens stevig gapen.

Het was ook gewoon een klootzak geweest. Dat hij haar niet meer leuk of interessant vond, okee dat kon gebeuren, daar zou ze mee kunnen leven. Bij haarzelf was de roze wolk na verloop van tijd ook wel verdwenen. Maar om nu gelijk te doen alsof ze de meest weerzinwekkende minderwaardige figuur van het noordelijk halfrond was ging ook wel een beetje ver. En nu ging hij gewoon verder met zijn leuke leventje, o zo vol van zichzelf en zij zat zich druk te maken om hem. De klootzak. Vanaf nu zou ze zich niet meer inlaten met dat soort populaire figuren. Het was al de zoveelste keer dat ze zichzelf met een chaotisch hoofd en een gedesillusioneerd hart terugvond nadat zo’n lompe gorilla de lol in haar was verloren en besloot zonder haar verder te gaan met leven. Klootzakken. Gewoon een lieve jongen, was dat nou zo veel gevraagd? Een jongen waarbij je kon zien dat je hem wat deed, dat je belangrijk voor hem was. Een jongen die je niet kwijt wilde, omdat jij het beste was wat hem ooit overkomen was.

De trein minderde vaart. Lisette keek naar de man tegen het raam en begon zachtjes te giechelen toen ze het hoofd van de man in een zo mogelijk nóg oncomfortabelere positie tegen het raam aangedrukt zag worden. Die kon straks twee weken niet meer naar links kijken. De jongen naast haar keek geïrriteerd naar haar op waardoor ze alleen maar meer moest lachen. Ze was nog maar net bijgekomen toen de trein uiteindelijk halt hield en ze de treindeuren met een sissend geluid open hoorde gaan. Niet veel later stroomde er een nieuwe lading geïrriteerde mensen naar binnen. ‘Weer vertraging’ hoorde ze een vrouw van een jaar of vijftig mopperen. Lisette was blij met de dikke man, doordat hij eigenlijk anderhalve plaats bezet hield bleef er voor haar tenminste wat beenruimte over. De trein ging weer rijden en nét toen ze dacht dat de beenruimte haar ditmaal gegund was propte een jongen zijn tas op het bagagerek om zich vervolgens naast de dikke man te positioneren. Ze probeerde hem aan te kijken maar hij leek meer oog voor de nerd naast haar te hebben.

Hij zag eruit als een normale jongen. Goed gekleed, leuk kapsel en een beetje een rode blos op de wangen. Zou hij gerend hebben om de trein te halen? Dan had hij mazzel dat de trein vertraging had, anders zou hij hem zeker gemist hebben. Zijn ogen waren neergeslagen, alsof hij naar haar benen keek. Behoedzaam keek hij op en Lisette glimlachte naar hem. Meteen keek de jongen weer weg, toonde plots heel veel interesse voor zijn mp3-speler en hij kreeg een nóg rodere blos op zijn wangen. Vermaakt door deze verlegenheid bleef ze de handelingen van jongen volgen. Hij frutselde wat met z’n mp3-speler en wist duidelijk niet zo goed wat hij met de situatie aanmoest. Ze besloot hem nog maar wat meer te sarren.

‘Is dat nou een ipod?’ vroeg ze hem. De jongen keek op, werd weer verschrikkelijk rood en bracht wat totaal onverstaanbare kreten uit. Helemaal opgewekt hierdoor glimlachte ze naar de jongen, die snel weer naar het schermpje van zijn mp3-speler was gaan staren. Lisette besloot bij zichzelf dat ze het een schatje vond. Een jongen als hij zou haar niet zo gauw dumpen, nee, hij zou haar echt liefhebben, daar was ze van overtuigd. Hoe langer ze naar hem keek, hoe schattiger ze hem begon te vinden. Aandoenlijk bijna. Opeens klonk uit haar tas een vrolijke beltoon. Na enige tijd zoeken vond ze haar telefoon. <i>Marieke</i>, vertelt het scherm haar. <i>Oe Marieke ik heb zo’n schattig kereltje gevonden in de trein, ik wil hem houden!</I> In haar gedachten hoorde ze zichzelf het zeggen. Wetende dat dit wel erg ver zou gaan nam ze op: ‘Goedemorgen Marieke.’
Een gesprek zonder daadwerkelijk onderwerp volgde en ze merkte dat de jongen haar gedurende dit gesprek observeerde. Ja, een leuke jongen, dat was het zeker.

‘Station Arnhem’, klonk het over de intercom. De verlegen jongen stond op, pakte zijn tas uit het bagagerek en maakte aanstalten de coupé te verlaten. Was dit het dan? Hij was écht te schattig om te laten gaan. Misschien kon ze hem morgen wel wéér zien. Ze hield de telefoon even van zich af en riep hem nog een laatste vraag na. ‘Morgen weer zelfde tijd?’
Een haastig knikje was het antwoord en vervolgens verdween hij uit haar zicht. Lisette bleef met een brede glimlach achter. Ze richtte zich weer op haar telefoongesprek: ‘Oe Marieke ik heb zo’n schattig kereltje gevonden in de trein, ik wil hem houden!’

Schrijver: Ornor, 9 december 2005


Geplaatst in de categorie: liefde

3.6 met 7 stemmen 1.123



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)