Resterende Schoonheid van Het Oude Volk

< NB: Alle gebeurtenissen, namen en dergelijke zijn © Mij >
< Het verhaal is nog niet helemaal af >

'Nilthri..' als een zacht briesje, een fluistering van de wind, kwam deze naam over de bloedrode lippen van het afgepeigerde magische schepsel.
Aan de rand van Li Oyris lag ze in foetushouding met haar gezicht naar het meer, als betoverd door het diepe blauwe water en wat zich daarin afspeelde. Vol bewondering keek ze hoe het kleine wezentje haar weg baande naar boven, naar het oppervlak, naar de lucht. Ze schoot het water uit, wervelend, en bleef er slechts een paar luttele centimeters boven zweven. Als vastgehouden door een onzichtbare hand. Het licht op haar haar, kleine spettertjes water die als diamanten op haar huid rustten, volkomen volmaakt. Met een diepe teug nam ze haar eerste hap adem. Op dat moment schoten haar ogen verbaasd open. De grootste en diepste ogen die je ooit had gezien. Ogen die overliepen van wijsheid, ondanks haar jonge jaren. Vol bewondering tastte deze ogen de wonderlijke nieuwe wereld waar ze in beland was af, alsof ze die streelde, liefkoosde, beminde. Een creatuur van Moeder Aarde. Ze was een met de bomen, planten, bloemen, zon, water en wind. Volkomen veilig, rustig en vertrouwd. In haar element. Maar tegelijkertijd toch zo compleet anders. Als een kroon op al het werk van de natuur. Ze stak er met kop een schouders bovenuit. Het eerste contact met haar moeder Afeïr werd gemaakt toen Afeïr zachtjes begon te neuriën. Bijna onhoorbaar, maar als je het hoorde betoverde het je. Langzaam zwol het aan tot een prachtig mooi weemoedig gezang. Weemoedig omdat Afeïr wist wat er stond te gebeuren. Ondanks dat je de woorden niet verstond was je in staat te begrijpen welk een boodschap dit lied verhaalde, misschien was je zelfs beter in staat om het te begrijpen. Luisteren doe je met je gevoel, emoties. Niet met je kennis van taal. Een klein juweel schitterde op de wang van Nilthri, een juweel dat zich onderscheed van de diamanten waterdruppels. Nilthri huilde en zo huilden ze samen. Nilthri, kabbelend als het water. Rustig, vrijwel geluidloos, maar ook hevig geëmotioneerd door de zangkunsten van haar moeder. Een traan was voor haar genoeg. Waterkinderen waren spaarzaam met emoties. Afeïr echter huilde grillig als de bomen. Met lange uithalen en diepe snikken waar ze in scheen te stikken, maar toch weer uit krabbelde en haar wenen nogmaals tot een climax bracht met een heftige, doch vrijwel geluidloze uithaal. Als bij donderslag op een klaarlichte hemel stopte Afeïr met huilen en kwam met haar laatste krachten overeind, zo min mogelijk onnodige bewegingen makend omdat ze alle energie die ze nog had nodig zou hebben bij wat komen ging. Een licht hese stem vloeide tussen de lippen van de elf vandaan als een jonge scheut die zijn kopje voor het eerst naar het zonlicht ophefte. Verlangend maar ook een soort angstig voor het nieuwe. Verbaasd zou je zijn, als je voor het eerst de stem van Afeïr hoorde, aangezien de stem niet bij haar paste. Anderzijds hoorde de stem bij haar, zoals de dag bij de nacht hoorde. Afhankelijk van elkaar waren, zoals een menselijke zuigeling afhankelijk was van zijn moeder. Zo kon Afeïr niet bestaan zonder haar stem, haar stem schonk haar immers haar levensvreugde. Woudkinderen zongen mee met het ritselen van de bladeren, het murmelen van takken en het kraken van de oude dikke bomen die in Ristiyr, zoals de heersers van weleer het woud hadden genoemd, groeiden. Afeïr strekte haar armen, lispelde woorden voor zich uit in de voor ons nogsteeds onbekende taal en geheel onverwacht kwam de kleine, maar volgroeide elf af op de aanlokkelijkheid van een warme moederomhelzing. Een klein stukje tederheid. Verbitterd wendde Afeïr haar hoofd af, bij het zien van de blik in de ogen van haar geliefde dochter. Oh, ze wist wel hoe moordend het voelde, maar zo was de traditie. En niet alleen de traditie. Het kon gewoonweg niet anders. Dit was de prijs die haar volk voor een fout lang geleden had moeten betalen, en nog altijd betaalde.

Schrijver: Aelandill, 2 januari 2006