Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verpleeghuis 1 Mevrouw

Een aardige mevrouw, altijd lachen en van die prachtige pretoogjes.
Ik verpleegde haar al drie jaar, we hadden samen een bijzondere band.

Ze was tweeëntachtig jaar, weduwe en had vijf kinderen. Er kwam de
laatste tijd geen bezoek meer. De kinderen konden de geestelijke achteruitgang niet aanzien. Moeder was veranderd, kende hen niet meer!

Ze hadden het gevoel, dat ze de hun zo bekende, sterke moeder kwijt waren. Het was een rots in de branding, die ondanks het drankprobleem van vader, er altijd in slaagde hen een fijne jeugd te bezorgen. Mevrouw had het nooit over haar kinderen, ze kon zich niet meer herinneren, dat ze kinderen had.

Zelf vroeg ze regelmatig naar haar vader en moeder, die onuitwisbaar in haar geheugen zaten geprent. Het dementieel syndroom was in staat alles te doen vergeten, behalve vader en moeder.

Ze werd zwakker, de ziekte sloopte haar en uiteindelijk alleen in staat haar mond te openen voor het eten en drinken. Ze stierf, zacht en stil, maar de pretoogjes bleven.
Ik wist dat ze nu bij haar vader en moeder was, toen ik zachtjes haar ogen sloot.

Schrijver: Roland Hainje, 23 januari 2006


Geplaatst in de categorie: ouders

3.9 met 13 stemmen 796



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)