Verhalen

Spiegel

Samen keken we in de spiegel. Hoe lang stonden we daar arm in arm in de badkamer?
Hooguit een minuut schat ik. Maar binnen die zestig seconden had ze haar statement wel gemaakt: “Kijk nou eens naar jezelf en zeg me wat je ziet!” En inderdaad, ik zag het niet. “Je hebt nog wel iets onder ogen te komen”, riep ze me vrolijk toe. En weer had ze gelijk; niet lang daarna zou ik een hoop onder ogen komen…

Ik zag hoe ze langzaam haar ideaalbeeld verloor in een spiegel die ze zichzelf eerlijk voorhield. Hoe ze beetje bij beetje meer zichzelf werd, zonder haar verhaal mooier te maken. Hoe ze het gevecht aanging met alles wat ze zo lang uit haar zicht had weten te houden. Hoe ze kwetsbaar durfde te worden en hoe dat haar sierde. Hoe ze langzaam in de gaten kreeg dat het niet meer ging. Hoe ze zichzelf zag en besloot het niet langer te willen zien.
Haar laatste woorden aan mij waren:
“Herinner me liever zoals ik in het begin was.”
Meer en meer begin ik te geloven dat ze op dat moment meer zichzelf was, dan dat ze ooit was geweest.

Schrijver: Jeroen Zwaal, 13 juni 2006