Het afscheid van Thomas

Het waren de donkere dagen voor Kerstmis dat Thomas zich niet goed voelde. Hij was nu vijftig jaren oud en zeer moe. Hij hoestte nogal wat en had spijt dat hij zo veel gerookt had. Hij had een makkelijk leven geleid maar geestelijk had hij het altijd moeilijk gehad door zijn verkeerde gedachten en angsten. Hij had voor zichzelf gezorgd zo goed als hij dat kon, dat was zijn opdracht in het leven.

Hij overdacht zijn leven op de avond voor kerst en was er tevreden mee. Hij dacht aan zijn vader en dat het jammer was dat hij hem niet had gekend, maar zijn moeder had alles weer goed gemaakt met haar zorgen voor hem. Thomas dacht aan de trekker uit zijn jeugd waar hij op gereden had. Zijn eerste herinnering was zijn oranje sokjes die hij niet aan wilde doen. Langzaam ontvouwde het leven zich voor hem opnieuw en hij nam afscheid van de goede en kwade momenten van zijn leven. Bij de kliniek maakten zijn hersens een sprongetje, toen was hij gedragen en te ziek geweest om zelf voort te kunnen. Daarna was zijn bestaan beperkt geweest maar hij had het serieus geprobeerd om te schrijven en te tekenen.

Die avond kwam zijn zus op bezoek met resyntsjebrei. Hij at er lekker van en stookte het haardvuur op. Om twaalf uur ging hij naar bed en had het nogal benauwd. Hij keek in de donkere slaapkamer om zich heen en draaide het lied Suzanne van Leonard Cohen. Rustig sliep hij in. Hij droomde dat hij zweefde, hoog als een zingend leeuwerikje, en het werd steeds lichter. Zijn geest werd omhoog getrokken uit zijn lichaam en hij voelde zich steeds fijner.
Daar stond de trekker, rood en stationair draaiend. Zijn vader zwaaide naar hem. Zijn moeder stond er naast met een nieuw gebit en zwart haar en het hondje blafte vrolijk als groet. Het rook naar vers gemaaid hooi en vogels zongen, de lucht was blauw met grote wolken en er stond een klein briesje, genoeg om zijn vlieger op te laten met de Indianenkop. Zijn aardse leven leek opgelost en hier was het veel fijner, een echt eeuwig thuis met liefde en een goede gezondheid.
Hier kwam Thomas na al het zoeken eindelijk thuis. Wat er allemaal in de boeken stond en dat hij altijd had gezocht had hij hier gevonden. Er was geen spanning maar ontspanning en vreugde. Ze reden met zijn drieën weg, op weg naar een nieuwe dag die nooit eindigde. Zijn zus zouden ze later ophalen, die was nog kunstzinnig bezig en had het nog druk.

Zo lag Thomas daar in zijn bed, op de grens tussen droom en werkelijkheid, tussen leven en het leven daarna. Het sneeuwde licht die nacht en op de volgende dag zat de kerk extra vol, op zijn lege plekje na. De lichtjes schenen extra mooi in de grote boom, om te zeggen dat er iemand thuis was. Een troostrijke gedachte en een waardig afscheid en een nieuw begin.

Wordt Niet Langer Meer Gevolgd

Schrijver: foppe oostenbrug, 20 augustus 2006