PRINS THOMAS MOET STERVEN

Prins Thomas was nog maar vijftig jaren oud maar was erg ziek. Hij was als de dood voor de Dood. Wat de dominee hem ook vertelde over de Hemel, het leek hem onbetrouwbaar en onwerkelijk. Het ergst leek het hem te moeten stikken en langzaam en angstig te moeten sterven. Hij liet zich adviseren hoe er mee om te gaan door allerlei mensen die er verstand van hadden. Het lukte hen echter niet hem van de angst af te helpen. De prins lag te woelen in zijn bed en kon niet meer slapen. Hij was zo onrustig dat ze hem rustigmakende pillen gaven en homeopathische middelen.

Na een week besloot de Prins een heel lange wandeling van drie uren door zijn geboortestreek te maken, hij moest in actie komen als het nog kon. Hij herinnerde zich weer zijn jeugd op de boerderij en werd rustig van de koeien die in het land liepen te grazen. De hoge bulten leken nu erg klein en het water van het kanaal stroomde nu donker en dreigend langs het mooie huisje bij de kade. Hij aaide een ezel en luisterde naar de vogelen des velds. Een leeuwerikje zong zijn onophoudelijke liedje terwijl hij omhoog fladderde. De prins ging het kleine kerkje binnen en bad in stilte om rust. Hier lagen zijn ouders te rusten op het kleine kerkhofje waar hij nooit meer kwam omdat hij er zo droevig van werd. Nu leek er echter een zekere rust en troost van uit te gaan.

Die avond las hij het sprookje van een oude schrijver over de Dood die een gedaante had en kon spreken. Hij bedacht aan wie hij het liefst zou vragen hem op te halen. Dat kon maar een iemand zijn, zijn reservemoeder uit zijn jeugd, zijn eigen Friese Beppe. Gespannen wachtte hij af totdat hij iemand zag verschijnen.

Om twaalf uur 's nachts sloeg de kerktoren twaalf maal en verscheen de geest van zijn Beppe. “Kom je met me mee?” vroeg ze, “ik heb een pan resyntsjebrei voor je klaar staan bovenaan de trap”. Thomas dacht nog even aan de trap die hij naar beneden was gelopen toen hij in de war was, naar beneden naar zijn moeder, weg van de waanzin in zijn zolderkamer.
Prins Thomas stapte van het bed af en liep de trap op achter haar aan. De Dood kwam hem halen, de Dood kwam er aan en was veel aardiger dan hij had gedacht. Met een gerust hart ging hij zitten in de keuken en at hij zijn bord leeg en was weer het kind van zes jaar dat geduldig wachtte totdat, nu ja, hij WAS het al. De Prins bleef eeuwig gelukkig in het Hemelrijk, eeuwig jong en gezond van lichaam en geest.

Bevrijdend Einde

Schrijver: foppe oostenbrug, 10 september 2006