Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Fanfare

Richard was jarig, tien jaar werd hij vandaag, een mooie dag in september. De familie zou weldra komen en in zijn kaki outfit zag hij er stoer uit.
‘Hou je kleren wel schoon tot de familie komt?’ vroeg zijn moeder nog voor hij nog even buiten ging spelen.
Zijn vriendjes stonden al op het speelplein bij het klimrek, even verderop zat de fanfare op de rand van de zandbak te oefenen.

Van Richard had dat familiegedoe niet gehoeven. Hij was blij met zijn nieuwe fiets en straks werd er verwacht dat hij netjes iedereen een handje gaf, de kaarsjes op de taart zou uitblazen en ook nog met twee woorden zou spreken. ‘Dank u wel tante, dank u wel oma en opa‘, en dan zou opa Paul ook nog zijn nieuwe vriendin meenemen die hij tante Martha moest noemen.
Hij wilde gewoon zijn eigen oma terug, dat kon nu eenmaal niet, ze was dood. Als mam er over wilde praten met hem of met zijn twee jaar oudere broer liep hij gewoon weg, verstopte zich in de kelder of liep naar buiten zoals nu.

Hij schopte wild tegen het klimrek en een dof zingend geluid klonk galmend door.
Met een stok ramde hij er nog een paar keer tegenaan op de maat van de muziek want de klanken van de fanfare stegen omhoog, ze oefende een mars. De jongens inmiddels zo’n zes in aantal slenterden er heen.
Achter elkaar marcheerden ze op de marsmuziek rond de zandbak. Ze deden de trommel en de trompetten na en stampten hard met hun voeten. De muziek stopte en begon weer van voren af aan. De jongens protesteerden en begonnen ook weer opnieuw. De dirigent tikte weer af en vroeg de jongens vriendelijk weg te gaan.

Brutaal eisten ze de zandbak op als hun speelplaats en als de mannen er last van hadden gingen ze maar weer naar hun eigen gebouw verder op in het laantje achter de huizen. De muziek begon opnieuw en de jongens kregen de smaak te pakken. Ze trommelden met stokken op de banken bij de zandbak en zongen uit volle borst mee.
Net toen het uit de hand dreigde te lopen werd Richard door zijn vader naar binnen geroepen om de visite te ontvangen. Met frisse tegenzin ging hij mee naar binnen, ‘ik kom straks wel weer hoor!’ riep hij nog naar zijn makkers. De dirigent haalde opgelucht adem en de repetitie ging verder.

De familie was gearriveerd en door de geopende ramen klonk in de verte de koperen klanken en het geroffel van de trommels. Het gaf een extra feestelijk tintje aan deze dag. Tante Martha de Duitse vriendin van opa Paul was verrukt van de marsmuziek en kon het niet laten er even heen te lopen. ‘Ach meine liebe,’ orakelde ze, ‘das ist so wunderbahr, so wonderbahr.’
Richard orakelde haar na, ‘ach meine liebe… ‘er klonk wat gestommel in de steeg naast het huis, en tante Martha kwam helemaal in de wolken binnen, ‘woh ist der kleine mann, ‘ riep ze en ze klapte in haar handen.

Het feestvarken werd naar voren geschoven. ‘Komm hier kleine,’ riep ze opgetogen, ‘Tante machst du eine errassung.‘ Ze greep de jarige job dwingend bij zijn arm en zo werd hij door de voordeur naar buiten getrokken. Toen hij eenmaal voor het huis op de dijk stond stommelde de erraschung omhoog door de steeg.
De hele fanfare stelde zich voor het huis op om te gaan spelen.
-‘Koek mahl kind ‘ kakelde tante Martha tegen hem. ‘Diese liebe loiten machen das fur dich….’

Richard staarde echter met een kop als een biet naar de gepoetste neuzen van zijn schoenen en durfde niet op of om te kijken.
Aan de overkant van de dijk stonden zijn vriendjes zich op de dijen te kletsen van het lachen en liepen even later weer als een minifanfare heen en weer om zich vervolgens slap van de lol in het gras te laten vallen. Ze maakten lange neuzen en probeerden Richard ook aan het lachen te krijgen. Toen de fanfare uitgespeeld was, kreeg de dirigent van tante Martha een bankbiljet in de hand gedrukt en kwam er een blad met glazen naar buiten voor de muziekanten.

Met een grijns op hun gezicht kwamen de blazers gevolgd door de slagwerkers Richard allemaal even feliciteren waarbij ze zijn hand iets langer en steviger drukte dan strikt nodig was, daarna verdwenen ze weer door de steeg naar de speelplaats.
De jarige rende met een nog steeds hoogrood aangelopen hoofd en met een zere hand onder zijn oksel geklemd de trap op naar zijn kamer. Ik wil nooit meer jarig zijn riep hij. Het gelach klonk hem vals in zijn oren. ‘Tien jaar is eine mijlpaal’ koeterwaalde Tante Martha hem nog na.

Na een uurtje durfde hij zich weer te vertonen, zijn vriendjes stortten zich meteen boven op hem, in een kring toeterden ze om hem heen, lang zal die leven. Klonk het nog een poosje na op het plein.

De dag dat hij tien jaar werd zou hij niet snel vergeten en tante Martha kon hij van af diezelfde dag niet meer luchten of zien net zoals het geluid van een fanfare.
Deze geluiden klonken hem nooit meer als muziek in de oren.

Schrijver: Willy Vittali, 29 oktober 2006


Geplaatst in de categorie: verjaardag

1.4 met 17 stemmen 3.375



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)