De pendule VIII
Liesbeth had na 'n dag of twee de moed opgegeven en was naar de plaatselijke politiepost gestapt om daar aangifte te doen van het verdwijnen van haar geliefde.
Ze werd lang ondervraagd maar men geloofde haar verhaal niet echt, en dat voelde ze ook aan. Men had haar aangeraden om de eerste tijd geen buitenlandse reizen aan te treden, dit vanwege het lopende onderzoek niet in gevaar te brengen.
Met advertenties had ze in de kranten oproepen gedaan om toch maar een spoor van haar geliefde te kunnen achterhalen, maar ten spijt van alle bemoeienissen kwam er ook vandaar geen resultaat. Het huis bleef gedurende deze hele zoektocht gesloten, ze had geen enkele behoefte gevoeld om daar alleen te zitten kniezen.
Ze was dan ook tijdelijk bij Eva ingetrokken met wie ze een langjarige vriendschap onderhouden had, maar die een beetje verwaterde door samen te gaan wonen met Franck. Dit was een echte hartsvriendin die haar door dik en dun altijd gesteund had. Eva was evenals zijzelf een dertiger, en had in tegenstelling tot Liesbeth donkerbruin haar dat ze in een paardenstaart droeg. Ze was een zelfzekerde vrouw die al menig liefdeswater doorzwommen had maar die telkens weer bedrogen werd. Ook nu onderhield ze geen mannelijke vriendschap al knaagde dit wel eens aan haar zelfzekerheid.
Eva bewoonde een vierkamerflat in het midden van de stad met een piepklein balkonnetje waar maar juist plaats was voor een vuilnisemmer en wat schoonmaakgerei. Dit moest ze telkens als er veel wind of storm was binnenhalen, want dan vlogen de dweilen wel eens door de achtertuinen. Eva werkte voor een supermarktketen en stond daar in voor de aan- en verkoop, ze was daardoor maar weinig thuis. Op haar werk werd ze geprezen om haar doorzettingsvermogen en inzicht en stond zeer goed aangeschreven bij alle medewerkers van dit reuzenbedrijf.
Eva was iets molliger dan haar vriendin wat niet wegnam dat ze toch zeer actief en lenig was. Op taalkundig vlak stond ze echt wel haar mannetje, ze beheerste dan ook verschillende talen. Haar sociale leven bestond hoofdzakelijk uit het bezoeken van de verschillende filialen maar ook theaters en cinema’s kregen de aandacht die ze op dat moment verdienden. Af en toe ging ze ook wel eens deftig uit, eten met vrienden en lekker bijkletsen ja, en ze kon ook wel eens heerlijk doorzakken.
Liesbeth had hier tijdelijk haar intrek genomen omdat ze thuis het gevoel had vervolgd te worden. Lisbeth die als binnenhuisarchitect haar brood verdiende en met veel overgave haar klanten bedacht, had het nu even heel moeilijk. Het gemis van haar geliefde deed zich te pas en te onpas gelden, men verweet haar de vrouw te zijn die met walletjes onder de ogen liep. Zelfs haar gezondheid leed onder het gemis en er kwamen dan ook de nodig woordenwisselingen die niet altijd in Lisbeths voordeel beslecht werden.
Tot het op een dag Eva teveel werd en zij de stoute schoenen aandeed en met haar vriendin naar de zee trok. Zo, en nu kun je van mijn part me de ogen uitkrabben, of me de huid vol schelden, maar ik laat je niet met rust vooraleer je een ander gezicht trekt en weer leert te genieten van het leven. Liesbeth had telkens opnieuw geweigerd het huis te bezoeken, maar Eva was wel nieuwsgierig naar dit kleinood waarvan ze vroeger zo veel lovende woorden hoorde, maar dat nooit te zien kreeg. Eva had al weken vantevoren een vervanger voor haar dagelijkse taak gevonden en zag nu de kans schoon om met Liesbeth naar de zee te trekken. Het zou voor haar ook een onverwachte verademing worden. “Ik zie het aan je, dat je weer gespannen bent” zei Eva, “dat zal je wel overgaan als je eens aan het werk bent in jouw huisje”.
Toen ze van de weg het pad op reden zagen ze dat er halverwege grondwerken werden uitgevoerd. Aan de rechterkant van het pad dat naar haar huis leidde waren sleuven gegraven. “Waarvoor is dat nodig?” vroeg Eva, weet jij daarvan?” “Ja,” was het korte antwoord van Liesbeth, ze was helemaal niet met haar gedachten bij wat Eva vroeg. Gras en het onkruid stonden wel een halve meter hoog en vroegen dringend om een maaibeurt. “Welk een wildernis, dat ziet me hier nogal uit, weet je dat m’n handen jeuken om hier aan de slag te gaan”.
Eva had geen tuin en was daarom blij om eens op een zitmaaier rond te kunnen toeren, dit zou een belevenis voor haar kunnen worden zo boven op een maaier zitten en dan maar rondjes maken. Ietwat huiverig stapte Liesbeth uit de auto, keek schuchter rond, en zei: “ik ga een ommetje maken rondom het huis” en liep wantrouwend op enige afstand voorbij de voordeur. Eva had haar voorbeeld gevolgd en liep vlak achter haar vriendin aan. Even voorbij het eerste venster stiet Eva een stille kreet en stootte Lisbeth in haar zij. “M . m, moet, moet je dat zien! Daar zijn mensen binnen in het huis, k...kijk dan toch”, waarbij ze aan Liesbeths arm trok. Als uit ijs gehouwen stonden de twee vrouwen naar binnen te kijken, maar de personen binnen in de woonkamer bemerkten niet dat ze betrapt waren.
telenet.beGeplaatst in de categorie: emoties
Thriller
401
Geef je reactie op deze inzending: