Edwin’s kiezersblok
I
Kunstenaars hebben geen verstand van de markt, althans het roept vragen op waarom ze dingen voor de toekomst maken.
Edwin voelt zich geen schrijver. Zich uitdrukken in taalexpressies is noodzaak. Alle keuzen die hij in zijn leven maakt houden rekening met deze behoefte. Dat leidt tot spanningen, vooral in relatie tot zijn werk.
Collega’s begrijpen niet waarom hij ‘stil staat’ en ‘niets doet’ om te groeien in zijn werk. Laatst zei iemand: “Je komt niet verder met de manier waarop je denkt.” Hij doelde op de objectiviteit die hij nastreeft. “Je kunt nooit iets besluiten in je eigen belang. Steeds bedenk je argumenten waarom het niet verstandig is om die keuze te maken.”
Zijn eigen belang ziet Edwin als schrijven en proberen objectief te zijn. Het gevoel bekruipt hem dat iedereen denkt dat zulke belangen voor idioten zijn. Edwin wringt zich in bochten. Hij redeneert: ‘De meerderheid heeft niet automatisch gelijk, ik moet mijn standpunten trouw blijven en mijn rust bewaren.’
Hij weet niet dat hij in zijn eigen cirkeltje ronddraait. Iedereen heeft een blinde vlek, waardoor niemand zichzelf kan zien. Edwin zou uniek zijn als hij anders is.
Hij heeft een bijzonder cirkeltje. Hij twijfelt aan de dingen die hij denkt. Hij vermoedt dat de meesten zelden twijfelen aan wat ze denken. Hij ziet mensen die kiezen, die weten wat ze willen. Zelf tast hij sinds de pubertijd in het donker. Twijfel is de manier waarop hij hoopt objectief te zijn. Kiezende mensen twijfelen niet. ‘Anders zijn ze stom bezig,’ denkt hij.
Hij heeft veel gelezen. Eerst werd hij sterk beïnvloed. Inmiddels weet Edwin dat schrijvers elkaar tegenspreken. Zelf staat hij met lege handen: wie kan hij op zijn woord vertrouwen?
De mooie beloften zijn nergens nog, die hoorden bij de pubertijd. Als realist wil hij nu de praktische kant van het leven beschrijven. Het is een beetje vreemd, maar zelfs dan zijn ontastbare onderwerpen te benoemen, bijvoorbeeld: de zin van kansen laten schieten, het nut van zwijgen en redenen om bescheiden te zijn.
Zelf heeft hij gekozen voor degelijkheid. Hij legt dat uit als ‘geleidelijke ontwikkeling zonder hoog van de toren te blazen’. Hiertoe kwam hij toen hij nog kiezen kon, ruim twintig jaar geleden. Het lijkt nu alsof hij niet meer anders kan, alsof zijn manier van denken en doen ingesleten wagensporen zijn zoals in de straten van Pompei. Die sporen, zijn gewoonte patronen, roepen hem toe niet te ver af te dwalen en als een bang jongetje luistert hij.
Edwin heeft niet het gevoel dat hij vastzit in zijn eigen wereldje. Hij houdt zich voor dat hij radicaal kan breken met zijn leventje. Sterker, hij denkt dat zijn bescheidenheid en degelijkheid zullen leiden tot de basis van succes. Anderen, die al flink op weg zijn, schudden hun hoofd: “Over twee jaar is hij veertig, dan hoeft het niet meer.” Misschien is dit het bewijs dat hij weldegelijk een gevangene is.
Van zichzelf.
Langzaam dringen kleine oneffenheden tot hem door in de structuur van zijn leven. Zeker sinds een paar maanden. Sommige dagen zijn uitgesproken krom, dan zit hij uren te piekeren over de vraag of het er ooit van komt. Steeds vaker zijn de voorstellingen anders dan wat er werkelijk is.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: literatuur
existentialisme
201
Geef je reactie op deze inzending:
Iedereen twijfelt, ondertussen.