het einde van de zwijgzame boer
Op een dag wist boer Thomas niet meer hoe zijn lievelingskoe Lena heette. He, gek, dacht hij, hoe heet ze nog maar weer. Zijn hele leven had hij gezwegen, hij werkte alleen op de afgelegen boerderij met zijn vee en Fordson Dexta trekker. De boodschappen werden bezorgd en hij had geen tv of krant. Wel een radio met omrop Fryslan, zodat hij wist wanneer het eerste kievitsei gevonden was en dat het kerst was. Tijd daar deed hij niet aan, hij sliep maar weinig en droomde niet, zweeg, maar dacht veel na. Daarom was het ook zo gek dat hij niet wist hoe ze heette, maar hij zocht er niets achter.
Boer Thomas was nu 78 jaar, een sterke man uit een sterk geslacht. Maar toen werd hij soms zo duizelig dat hij in de stal op de grond lag in de kou en alleen de koeien hem gezelschap hielden. Hoe moet het verder zo met mijn koeien en geld, dacht de boer rustig. Ik kan het niet aan de belasting weggeven en heb verder kind nog kraai. Ik wil hier sterven in Adams harnas en ik hoop dat ze me netjes begraven, want in de kerk kwam hij ook al niet meer, alleen met nieuwjaarsdag om de buurman van verder op te begroeten.
Niemand kende hem en hij was verder gelukkig met zijn alleen zijn. Tot die dag dat hij bewusteloos raakte en men hem toevallig vond omdat de boodschappen werden bezorgd.
In het rusthuis was hij niemand, hij was geen boer meer. Stil zat hij in zijn hoekje na de operatie die men geslaagd noemde hoewel hij zelf liever in de hemel was geweest. Hij volhardde in zijn stilzwijgen en visualiseerde dat hij nog steeds op de boerderij was bij zijn koeien.
Tot de dag dat er een nieuwe zuster kwam. Jeetje mina, wat een sterke vrouw dacht de boer nog, eentje uit Dokkum met het postuur van een boerin. Dit wakkerde de gedachten aan van de anders zo stille en rustige man.
Op een zonnige voorjaarsdag vroeg hij bescheiden of hij met de zuster naar de boerderij mocht. En dat mocht! Dolgelukkig deed hij zijn boerenkiel aan en met de zwarte Mercedes reden ze er naar toe. Het was nu een vakantiehuisje geworden maar bleke Lena stond als enige koe nog in het weitje naast het schuurtje met de trekker. Boer Thomas kreeg een elektrische schok door zijn hersenpan en ineens functioneerde hij weer een stuk beter.
Sindsdien mag hij bleke Lena melken en hij weet ook weer hoe ze heet. Hij woont op een zorgboerderij en niet meer in het tehuis met oude mensen die niets meer weten. God en de natuur maken alles heel wat kapot is in het brein van iemand die boer moet zijn omdat hij anders niets is…
Een gelukkig einde met koeiengeloei!
Geplaatst in de categorie: ziekte