Buurmman is dood
Ik voelde zijn pols, maar ik kon geen hartslag meer ontdekken. Alleen in mijn eigen vingertoppen voelde ik het zachtjes kloppen.
'Bel de huisarts maar,' fluisterde ik. Zenuwachtig probeerde ze aansluiting te krijgen. Ik nam de hoorn van haar over en zei: 'Ik doe het wel, blijf maar bij hem.'
Het was tien uur in de avond toen de telefoon ging. Het was de buurvrouw. We hadden niet veel contact, dus haar verwachtte ik zeker niet op dit tijdstip. 'Ik wilde je even vertellen dat mijn man erg ziek is,' zei ze. 'Hij komt morgen naar huis om dood te gaan.' Ik was verbijsterd; ik had de goede man in het geheel nog niet gemist. 'Zal ik morgenmiddag even bij u langs komen?' vroeg ik. 'Heel graag,' zei ze.
Ik kocht een bosje rozen, knipte wat voorjaarstakken uit de struiken, maakte er een mooi boeketje van en belde aan. Daar lag buurman; eindelijk stil, want het was een notoire mopperkont. Hij lag voor het raam in een groot, wit ziekenhuisbed. Hij sliep en buurvrouw en ik zaten fluisterend met een kopje thee aan de eettafel. Uren verstreken waarin ze zich afvroeg hoe het straks zou zijn als ze alleen achter zou blijven. Ze waren al zo lang bij elkaar.
En voor ik weer op huis aan ging, liep ik nog even naar hem toe. Zachtjes legde ik mijn hand op zijn arm en met een schok deed hij zijn ogen open. Heel even had hij moeite me te herkennen, maar plotseling noemde hij me duidelijk bij mijn naam. 'Goed dat je wakker bent,' riep zijn vrouw vanuit de keuken, 'want het is tijd voor je drankje.'
'Is ze aan het koken?' vroeg hij plotseling glashelder. 'Nee,' zei ik, 'uw vrouw haalt een drankje voor u.' Hij knikte kort en sloot zijn ogen weer. Zijn borst ging moeizaam op en neer. Volgens zijn vrouw was hij in al die vijfenveertig jaar van hun huwelijk nog nooit bij een dokter geweest. 'Nee, daar moest-ie niets van hebben!' had ze glimlachend gezegd.
'Je moet wel een beetje overeind komen, Jo,' riep de buurvrouw met het glas in de aanslag, 'anders loopt het straks allemaal in bed.' Met beide handen zette buurman zich af, kwam met een ruk omhoog, greep het glas en viel toen terug in de kussens. Ik hoorde nog net het laatste beetje lucht ontsnappen.
Eindelijk kreeg ik de dienstdoende arts aan de lijn. 'Hij is waarschijnlijk al overleden,' zei ik in de hoorn. Ik ging terug naar het bed en legde mijn arm om haar heen. 'Ik denk dat het gebeurd is,' zei ik zachtjes. Ze keek me verwilderd aan.
'Maar dat kan toch niet!' riep ze uit. 'Dat kan toch niet! En ik heb hem nog zo gevraagd om tot mijn verjaardag te wachten!' Ze begon door de kamer te ijsberen en stapte toen resoluut naar de telefoon om de kinderen te bellen. Ze praatte en legde weer neer, om daarna de volgende te bellen. Het verbaasde me dat ze zich al die nummers zo goed wist te herinneren, ondanks dat ze zo van slag was. De huisarts kwam binnen. 'Nauwelijks thuis,' hoorde ik hem mompelen, 'en nu al dood.'
Het hele huis was plotseling in rep en roer. De broeders van de ambulance kwamen binnen, zagen dat er niets meer te redden viel en gingen onverrichterzake weer de deur uit. Buurman had het aardse voor de eeuwigheid ingewisseld en ik bevond me tussen een wanhopige vrouw en verdrietige kinderen.
Ongezien glipte ik de deur uit. Blij dat ik langs was gegaan.
'Ik ben zo bang om op dat moment alleen te zijn,' had ze die middag gezegd.
versatel.nlGeplaatst in de categorie: afscheid
dood
371
Geef je reactie op deze inzending: