Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Toevallige ontmoeting

“Brrr, wat een rotweer. Daar had ik niet op gerekend.”
De dame haastte zich in de beschutting van het bushokje, trok haar hond bij zich en keek naar de man naast haar.
“Ik dacht dat het droog zou blijven,” mopperde ze en sloeg de regendruppels van haar dunne shirt.
“De mens neemt alles zo vanzelfsprekend,” antwoordde de man en boog zijn hoofd nadenkend voor hij vervolgde: “Ja, dat doen we echt. En natuurlijk is het goed, zoals we leven. Je kunt immers niet bij elke stap, die je genomen hebt, stil blijven staan. Onmogelijk!Dat zou ons leven niet veraangenamen. Maar soms hè? Soms…dan stopt het leven even en denk je wèl over de dingen na.”

Zijn hand gleed over zijn borstelige haar en traag, als in vermoeid gebaar, hief hij zijn hoofd. De blauwe ogen keken haar wat droevig aan terwijl hij, zachter dan tevoren, zei: “Toch blijft het raar, dat van het ene op het andere ogenblik het leven van een mens totaal veranderen kan. Neem uw leven in eigen hand! Het is een slagzin die je hoort of leest. Ik denk dan…lariekoek! Want heel het leven is een vraag, je weet nooit zeker of momenten zeker zijn; zelf het nu hoeft niet te zijn zoals je van tevoren dacht. Het hoeft niet slecht te zijn, welnee. Een onverwachte erfenis van een nooit gekende suikeroom is leuk. Zeker als je ineens miljonair wordt, reken maar dat dat je hele bestaan knap verandert! Maar ook de dood komt vaker onverwacht dan niet. Hoeveel mannen en vrouwen op de aarde worden niet vermoord en dan natuurlijk ook nog kinderen, niet te vergeten. Voor je het in de gaten hebt heeft een of andere fanaat van de zoveelste lach op je tronie je laatste lach gemaakt. Hup, kogel in je kop bijvoorbeeld. En niet alleen maar gangsters hoor, nee…ook belangrijke
mensen.

Martin Luther King bijvoorbeeld. ‘I Have a Dream’,zei die eens in een toespraak. Ja, maar die droom kwam voor hem mooi niet uit hè? Doodgeschoten! Negenendertig jaar was die man. En zo zijn er veel meer. JF Kennedy denk ik dan aan. Die zag het leven wel zitten. Hield van de vrouwtjes, hield van het leven. Had het toch maar mooi tot president geschopt, nietwaar? We konden nog best wat goede dingen van hem verwachten. Maar nee hoor, hij werd neergeknald als een hond. Och ja, het leven is onzeker, zei ik al. Denk ook maar aan ziekte of aan ongelukken. Echt mevrouw, het leven is één groot vraagteken. Dat ik met u praat, is niet vanzelfsprekend, maar nèt zo bijzonder als dat u uw hond uitlaat. Denkt u er weleens over na mevrouw, dat het niet vervelend is om uw hondje uit te laten? Nooit? Ook niet als het zo regent, zoals nu? Nee, dat dacht ik wel. Elke hondenbezitter zal weleens de pest in hebben als hij nog een blokje met de hond moet lopen. Maar toch hè? Toch, zouden we de dingen eens niet zo als vanzelf moeten nemen. Zo af en toe eens stil staan bij normale zaken. Ademen, praten, lachen, huilen… leven! Het is niet altijd vanzelfsprekend mevrouw. Lang niet!”

“Je vergeet lopen te noemen,” mompelde ze en keek de man na, die met een soepel gebaar zijn rolstoel het trottoir op manoeuvreerde.
Het regende niet meer.

Schrijver: sacrajewa, 4 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.3 met 3 stemmen 285



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)