Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Je hebt gelijk...

Die zaterdagmiddag liep ik nog even over de rommelmarkt. het was zacht, het voorjaar zat al in de lucht. Het was vier uur, dus weinig kans dat er nog iets leuks te vinden was. Maar opeens had ik het gevoel daar helemaal alleen te staan. Hartekloppend stond ik daar met een tinnen bonbonschaaltje in mijn hand, met daarop zes kleinere schaaltjes. allemaal uit de hand geknipt en geslagen. Allemaal net even anders, zoals kinderen van één moeder. Wat beeldig, dacht ik. Maar waar zet ik het neer? In gedachte liet ik vrienden en familie de revue passeren. Voor een buurtje misschien? Of voor mijn kapstertje, dat binnenkort haar proeve van bekwaamheid moest afleggen? Ik zette het voorzichtig terug. Nog even van een afstandje bekijken.

Plotseling stond er een vrouw naast me. Met gretige vingers pakte ze het schaaltje en begon het uitgebreid te monsteren. Ik stond als aan de grond genageld en met afgrijzen volgde ik al haar bewegingen. Ze wikte en ze woog en toen keek ze me vragend aan. Ik lachte haar vriendelijk toe en zei toen vals: 'Wel leuk, maar wat moet je d'r allemaal mee.' Ik keek van haar weg en pakte lukraak iets op, maar er ontging me niets. Het schaaltje had ze nu plat op haar hand en ze bekeek het van een afstandje. Met tegenzin zette ze het weer terug en ik hoorde haar mompelen: 'Je hebt gelijk, wat moet je d'r allemaal mee.'

Ze liep langzaam door en voetje voor voetje verplaatste ik me in m'n volle breedte voor die kraam. Maar het gevaar was nog niet geweken. Voor hetzelfde geld bedacht ze zich en kwam ze terug. Tenslotte pakte ik het kostbaar kleinood achteloos op, om het niet meer los te laten. Er lag geen enkele gretigheid in mijn stem toen ik de koopman vroeg wat het kosten moest. 'Voor u drie knaken,' zei hij grijnzend, terwijl hij een stuk krant te voorschijn haalde. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje en ik frommelde hem het luttele bedrag in zijn handen. Uitzinnig blij fietste ik naar huis terug.

Thuisgekomen maakte ik ze voorzichtig schoon. Ik zette ze op mijn vlakke hand en heette ze welkom. En samen met de spulletjes op de vensterbank maakte we een mooi plaatsje vrij. Geen familie, geen buurtje en ook geen kapstertje kwam meer voor in het verhaal. Ik wilde ze voor geen geld meer kwijt.

'Wel aardig,' grinnikte ik, toen ik terugdacht aan die middag. En ik hoorde die mevrouw weer mompelen: 'Je hebt gelijk, wat moet je d'r allemaal mee...'

Schrijver: Areth, 25 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.8 met 20 stemmen 885



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)