beschouwingen van een virus
Een oude bekende sprak me onlangs op straat aan over een niet al te fris onderwerp: haar genitale wratten die maar niet wilden genezen.
Nog diezelfde nacht manifesteerde zich mij een droom.
Er staat een verwrongen monsterachtig figuur voor m’n neus. Een bloemkool met een zwarte kop zonder poten die me vraagt of ik weleens over de bespiegelingen van een virus heb nagedacht. Nee knik ik verstard en ben sprakeloos.
Het ding steekt z’n kop op en vervolgt: zoals de macrokosmos zich verhoudt tot de microkosmos zo verhoud ik mij tot het virus. Ik ben een submicroscopische ziekteverwekker althans zo noemt mijn gastheer mij en ben een volmaakt biologische eenheid. Zonder celstructuur ben ik in staat een zelfstandig leven te leiden. Overleven is mijn credo. Achterlijk ben ik niet want als ik het op mijn heupen krijg, kan ik behoorlijk doordraaien. Ik weet dat mijn capsule erfelijk materiaal bevat zodat ik me in mens en dier kan dringen. Dan begint mijn euforie pas goed. Ik moet oppassen voor de Decticus verrucivorus, dat is een wrattenbijter die mij wel rauw lust. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik uit de buurt moet blijven van dat monster. Als ik mijn draai gevonden heb, lift ik mee met mijn gastheer naar zijn gasthuis. Daar is ook een gastvrouw. Zij kijkt televisie maar daar hou ik niet van. Ik moet niets hebben van die gezapigheid. Daar zitten ze weer. Hand in hand. Kwaadaardig heb ik me in des mans stoppels verstopt en kom tevoorschijn bij het eerste contact. Infectieus dring ik me bij haar naar binnen. Ik hou van de gemeenschap en vermenigvuldig me graag. Ik gedraag me als een autokatalysator. Zonder mezelf te veranderen, bespoedig ik chemische processen. Dan gaan mijn uitbreiding en vermeerdering beginnen. Ik rijp dag na dag, week na week. Ik creëer de mooiste eeltachtige uitwassen. De verdikte opperhuid laat verlengde huidtepeltjes zien. Sommige ogen als vijgwratten. Ze groeien uit tot bloemkolen. Mijn gastvrouw rent naar de cryotherapeut. Daar word ik bevroren. Ik lach erom. Men zal van goede huize moeten komen om mij, condyloma, een kopje kleiner te krijgen. Mijn grootste overwinning is de uiteindelijke vernietiging van mijn gastheer. Dan pas heb ik rust. Dat is het leven, eindeloozzz...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: biologie
bespiegelingen
335
Geef je reactie op deze inzending: