Spruitjes
Het vriest dat het kraakt. Zo was de winter van 1959. Mijn slaapkamerraam is bedekt met prachtig, witgekleurde ijsbloemen. Het is ongelooflijk dat die uitbundige vormen vanzelf ontstaan als je slaapt. Door het raam kijken is onmogelijk, er is geen enkel plekje dat niet is bedekt met ijs. Ik blaas mijn warme adem tegen een klein stukje glas en krab met mijn nageltjes tegen het gesmolten plekje van een ijsbloem en na veel gepruts ontstaat er een gaatje waardoor ik de wereld aanschouw.
Een witte wereld. Het pak sneeuw, dat gisteren viel, ligt nog op de daken en in de straat. Ik ga naar school, gekleed in een trui, een rok, een lange broek en een jas. Bij de kapstok in de lange gang, moet ik mijn lange broek uitdoen, want meisjes mogen geen lange broek op school dragen, dat vinden de nonnen ethisch niet verantwoord. Half zingend dreunen we de tafels van vier en vijf op. Een paar uur later trek ik mijn lange broek weer aan en ga naar buiten. De aangestampte sneeuw op het trottoir zorgt voor gladheid. Met tintelende handjes loop ik voorzichtig naar huis. Snel open ik de deur en voel de vochtige warmte op mijn gezicht. In de blauwgeverfde keuken staat mijn moeder met verhitte wangen te koken.
Ze hangt een beetje over de hete, sissende pannen. Grote druppels water glijden van het keukenraam en vormen plasjes op de houten vensterbank. Moeder kijkt naar mij en lacht. Mijn moeder is een heel mooie vrouw, nog mooier dan een filmster, denk ik als negenjarig meisje. Met haar prachtige hoofd dat omlijst wordt door een donkere bos krullen, haar klassiek gevormde neus, dwingende blauwe ogen en volle lippen, ziet ze er uit als een onverschrokken godin die alom bewondering oogst.
Het gebloemde schort zit een beetje strak om haar buik, want ze is weer zwanger. Weldra zal een nieuwe spruit, de twaalfde, in ons grote gezin verwelkomd worden.
Moeder wrijft over haar gezicht en duwt een haarlok opzij.
Met eenvoudige middelen kan ze heel lekker koken. Vandaag eten we spruitjes. De geur herken ik goed. Met een vork prikt moeder in de aardappelen en de groente en kijkt of ze al gaar zijn. Ze giet de aardappelen af en gaat naar buiten. Daar schudt ze de aardappelen om en om, dan zijn ze eerder droog. Moeder komt vlug terug en rilt een beetje. Ze gaat naar de huiskamer, pakt borden en zet ze op tafel. Het is een lange houten tafel, er naast staan twee banken.De kolenkachel staat roodgloeiend. In de huiskamer bevinden zich ook nog twee kleine zeteltjes, verder zijn er geen meubels te ontdekken. We hebben geen geld voor linoleum op de vloer en leven op beton.
Mijn moeder heeft de betonnen vloer roodbruin geverfd met witte stippen, zodat het lijkt alsof we op een grote paddestoel leven. We zijn heel arm, maar mijn moeder lacht tevreden, ze is altijd opgewekt. Ik kijk naar haar wanneer ze de dampende pannen naar de huiskamer brengt en voel me heel veilig en geborgen. Dit fijne gevoel wil ik altijd houden. Ik mag het nooit vergeten; mijn moeder die naar mij lacht en ik, die bij het aanrecht sta met mijn tintelende handjes onder de koude kraan, want dat is het beste wat je kan doen als je zere handjes hebt van de kou.
Ik vind die groene knikkertjes nog steeds lekker. Telkens wanneer ik de soms wat bittere geur ruik, beleef ik dat moment in de blauwe keuken en voel me net als toen; veilig en geborgen.
Het is een onuitwisbare herinnering aan mijn mooie moeder, die over de grote sissende pannen hangt, een bolle buik in een te strakke schort en haar tevreden glimlach op een koude winterdag in 1959.
Die dag aten we spruitjes.
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: overig
herinnering
462
Geef je reactie op deze inzending:
Heel graag gelezen. Dankjewel.